"ช่วงเสร่อ"
อาการเกร็งของคนเก่ง(ที่คิดไปเอง)
MARVEL'S DEADPOOL From Pinterest
"ช่วงเสร่อ" เป็นคำที่คุณบอย โกสิยพงษ์ ได้พูดกับคุณเอ๋ นิ้วกลม โดยที่มา มันมีอยู่ว่า...
คุณเอ๋ ได้เจอคุณแสตมป์ (อภิวัชร์ เอื้อถาวรสุข) ที่ 'เลิฟอีส' และบังเอิญได้เจอคุณบอยด้วย คุณเอ๋ก็เลยถามคุณแสตมป์เรื่องความกังวลในการทำอัลบั้มชุดที่สอง เพราะเคยเห็นคุณแสตมป์ทิ้งข้อความไว้ในเอ็มเอสเอ็น (MSN : โปรแกรมแชท คล้าย LINE / FB Messenger)
คุณบอยได้ยินเข้าก็ยิ้ม แล้วพูดว่า
"ศิลปินทุกคนจะมีช่วงนี้ เขาเรียกว่า 'ช่วงเสร่อ' "
ทั้งสามคนก็หัวเราะออกมา แต่คุณเอ๋ก็ยังงงกับคำว่า 'ช่วงเสร่อ' คุณแสตมป์ก็เลยอธิบายให้ฟังว่า
"เสร่อคิดว่าตัวเองเก่ง" แทนที่จะเก่งกลับกลายเป็นเกร็งแทน ทำให้งานที่ออกมาไม่เป็นธรรมชาติ เพราะใส่ความตั้งใจเข้าไปมากเกินไป กลัวผลงานใหม่จะไม่ดีกว่าผลงานเดิม
คุณแสตมป์ก็เล่าเพิ่มมาอีกว่า คุณบอยเองก็เคยหยุดแต่งเพลงไปถึงหกปี หลังจากประสบความสำเร็จกับอัลบั้มแรกๆ เพราะกลัวว่าผลงานใหม่จะไม่ดีเท่าชุดเก่า
และคุณบอยก็ชี้ให้คุณเอ๋มองไปที่ต้นไม้ แล้วพูดว่า
"ดูสิ ต้นไม้มันยังไม่ได้งอกขึ้นไปตรงๆ เลย มันก็ต้องมีคดบ้าง โค้งบ้าง แต่มันก็โตขึ้นไปเรื่อยๆ เป็นเรื่องธรรมชาติ"
คุณบอยได้พูดเสริมขึ้นมาอีกว่า
"ช่วงเสร่อเราจะใช้สมองทำงานมากกว่าหัวใจ หลังจากพ้นช่วงนั้นมาได้ พี่ก็กลับมาใช้หัวใจเขียนเพลงอีกครั้ง"
ข้อความในข้างต้นที่ผมเขียนขึ้นมา ได้หยิบยกบางส่วนมาจากบทที่ 1 เรื่อง ความงดงามของความหงิกงอ ในหนังสือ 'ความสุขโดยสังเกต' ของคุณเอ๋ นิ้วกลม
ซึ่งผมอ่านจนจบบทนี้แล้วก็โพล่งขึ้นมาว่า
"เฮ้ยย..กูก็เป็นนี่หว่า"😱
ไอ้ที่บอกว่าเป็น คือ ช่วงแรกๆ ที่ผมเขียนบทความลง Blockdit แล้วเห็นว่ามีคนมาอ่าน และมาให้กำลังใจมากพอสมควร ก็เลยพาลคิดไปว่า ตัวเองก็เขียนได้นี่หว่า แถมยกหางตัวเองในใจว่า แหมเราก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย.....
นั่นไง...'ช่วงเสร่อ' เริ่มทำงาน
'เสร่อคิดว่าตัวเองเก่ง'
งานเขียนชิ้นถัดมา เลยใช้เวลาน๊าน นาน
นานจน ไม่ได้เขียนอะไรออกมาเป็นชิ้นเป็นอันเลย
เพราะเขียนแล้ว....กลัว😱
...กลัวคนอ่านไม่รู้เรื่อง😵
...กลัวโดนเปรียบเทียบกับงานเก่า😣
...กลัวตัวเองเอามาเปรียบเทียบเอง😟
ก็เลยไปไม่ถึงไหน
หลังจากใช้ 'เวลา' ช่วยเยียวยา ลดความ 'เสร่อ' ลงไป ผมก็เหมือนเริ่มต้นเขียนใหม่ และพยายามใช้หัวใจมากกว่าสมองมาเขียนบทความใหม่ ซึ่งมันก็ได้ผล
แต่...
พอโพสต์งานเขียนลงไปใหม่
'ช่วงเสร่อ' ก็แอบมาสลับเอาสมองมาทำงานแทนหัวใจอีกตามเคย และก็ต้องกลับไปใช้ 'เวลา' มาเยียวยาอาการอีกเช่นเคย
และช่วงนี้ ผมขอสารภาพตามตรงเลยว่า
หลังจากเกิดปรากฎการณ์กำเนิดจักรวาล
'End of The walk way...ระวัง! สิ้นสุดทางเลื่อน'
ขึ้นมา
ตั้งแต่...
✒
แอดบี แห่งเพจ ให้เพลงพาไป
✒
แอดกู้ด แห่งเพจ Good Stories | ทุกอย่างมีเวลาของมัน
และปิดท้ายด้วย
✒
แอดไก่ก้อม แห่งเพจ เรื่องสั้นๆ
ซึ่งด้วยประสบการณ์ ฝีไม้ลายมือในการเขียนงานของแต่ละคน ดีมาก
มากจน...
'ช่วงเสร่อ' ในตัวผมมันเริ่มออกอาการดื้อยาที่ชื่อว่า 'เวลา' ซะแล้ว (...เครียดเลยทีนี้)
'เรื่องสั้น คั่นเวลา' ลำดับถัดไป ที่ผมตั้งใจจะเขียนเพื่อเป็นหนังสติ๊กมัดปากถุงจักรวาล ไปๆมาๆ... ไม่มีอะไรออกมาเลย
เพราะอาการกลัว...กำเริบหนัก!
ผมเลยต้องค้นหายาขนานใหม่มาใช้แทน 'เวลา'
จนได้ยาขนานใหม่มา ชื่อว่า 'เปลี่ยนแนว' 😳
นั่นก็คือ การหันไปเขียนแนวอื่นที่ไม่ใช่เรื่องสั้นคั่นไปก่อน รอให้ยาขนานใหม่นี้ช่วยเยียวยาอาการเกร็งจากความคิดที่เอาสมองมาทำงานแทนหัวใจให้หายดี
และมาช่วยบริหารหัวใจให้แข็งแรงพอที่จะต่อกรกับสมอง เพื่อกลับไปเขียน 'เรื่องสั้น คั่นเวลา' ด้วยหัวใจอีกครั้ง
ก็เลยเป็นที่มาของการเริ่มต้นซีรี่ส์ที่จะหยิบยกแก่นของการหา 'ความสุขโดยการสังเกต' ของคุณเอ๋ นิ้วกลม มาขยายความและใส่ความเป็นตัวเองของผมเพิ่มเติมลงไป
และหวังว่าซีรีส์ของบทความที่ผมเขียนขึ้นนี้ จะช่วยให้เพื่อนๆ พบ 'ความสุขโดยสังเกต' จากสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว และรอบๆ ตัว ไม่มากก็น้อย (ขอให้มีสักนิด ก็ยังดี😅)
ขอบคุณครับ🙏
🌟คำคมส่งท้าย🌟
"ความสุขเกิดขึ้นเมื่อ
เป็นอิสระจากความคาดหวัง"
....คำคมปิดท้าย บทที่ 1,
ความสุขโดยสังเกต,
นิ้วกลม
ขอขอบคุณหนังสือ
'ความสุขโดยสังเกต' โดย นิ้วกลม
ที่เป็นแรงบันดาลใจและที่หยิบยกข้อความบางส่วนมาประกอบการเขียนครับ
- 6
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
