มีครูมัธยมคนนึง สอนวิชาพละ
ในคาบบ่ายวันพุธ วันนึง คุณครูให้นักเรียน 50คนออกมายืนเรียงแถวเพื่อที่จะวิ่งแข่งกัน
แต่ก่อนเริ่มคุณครูถามคำถามนักเรียนประมานว่า
-ใครอยู่กับพ่อแม่บ้าง . หากใช่ก็ก้าวไปข้างหน้า 1 ก้าว ใครไม่ใช่ก็อยู่ที่เดิม
-ใครไม่เคยทำงานรับจ๊อบเล็กๆหาเงินบ้าง . หากใช่ก็ก้าวไปข้างหน้า 1ก้าว ใครไม่ใช่ก็อยู่ที่เดิม
-ใครบ้านรวย พ่อแม่มีรถ2-3คันบ้าง . หากใช่ก็ก้าวไปข้างหน้า 1ก้าว ใครไม่ใช่ก็อยู่ที่เดิม
-etc
คุณครูถามประมาน20กว่าคำถาม และตอนนี้นักเรียน 50คนต่างมีจุดที่จะเริ่มต้นวิ่งแข่งของตัวเอง
บางคนวิ่งเหยาะๆก็เข้าเส้นชัยแล้ว
บางคนต้องวิ่งแทบเป็นแทบตายเพื่อให้ได้เข้าเส้นชัยก่อนเพื่อน (พร้อมกับเพื่อน หรือแม้แต่หลังเพื่อน)
บางคนเกิดมามีพร้อมทุกอย่างก็เหมือนเป็นสิ่งที่ช่วยซัพพอร์ตชีวิตให้ไปสู่จุดหมายที่ตั้งไว้ได้ง่ายขึ้น
บางคนต้องลำบากมากกว่าคนอื่น แต่ก็ได้วิ่งระยะทางที่เยอะกว่าคนอีกหลายๆคน ก็ถือว่าเป็นการฝึกกล้ามเนื้อ ได้เรียนรู้ประสบการณ์ลำบาก เป็นการสร้างสุขภาพ(กาย, จิตใจ)ที่ดี
เราทุกคนต้องเจอเรื่องที่ไม่ยุติธรรมอยู่แล้ว อยู่ที่ว่าใครจะเลือกมองมุมไหน หรือเอา potential ของเราไปโฟกัสอยู่ที่จุดไหน
บางคนมีบ้านมีรถ มีครอบครัว พอใจกับสิ่งที่มีก็อยู่สบายๆ มีความสุข..
บางคนมีบ้านมีรถ แต่ไปโฟกัสกับสิ่งที่ยังไม่มี ก็ถือว่าอยู่สบายแต่ไม่มีความสุข...
บางคนไม่มีบ้านไม่มีรถ แต่ไปโฟกัสกับขนมที่ถืออยู่ในมือแล้วแบ่งให้คนที่ลำบากกว่าเรากิน ก็ถือว่าอยู่ลำบากแต่มีความสุข...
และกับบางคนไม่มีบ้านไม่มีรถ และยังไปโฟกัสกับสิ่งเหล่านี้ที่ยังไม่มี เขาก็คงลำบากและไม่มีความสุขในเวลาเดียวกัน............
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
