เรื่อง : ต้นไม้ที่แสนโดดเดี่ยว
ตอน 1 ที่เก่าเวลาเดิม
........ หญิงชราจับดอกกุหลาบแดงในมือแน่น เธอรู้สึกตื่นเต้นมาก เมื่อเข้าใกล้บริเวณสวนสาธารณะที่เดิม ซึ่งเคยเป็นอดีตความรักอันสดใส สวยงาม เมื่อวัยสาวแรกรุ่น เธอปล่อยมือข้างหนึ่งจากดอกกุหลาบแล้วคว้ามือสามีมากุมไว้ ใบหน้าของหญิงชราจ้องไปที่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งอย่างดีใจ พลางกล่าวว่า
........ "คุณคะ นั่นไงต้นไม้ที่เป็นสักขีพยานของน้องกับเขา ต้นไม้ยังอยู่ที่เดิมและเติบใหญ่ขึ้นมาก ดูซิคะต้นไม้มันก็แก่ชราเหมือนน้อง เขาก็คงจะแก่ชรามากแล้วเช่นกันนะคะ" สามีใช้มือข้างที่เป็นอิสระตบหลังมือภรรยาเบา ๆ เชิงปลอบใจ
........ "คุณแม่คะ คงต้องจอดรถตรงนี้แล้วค่ะ สุดปลายถนนแล้ว เราคงต้องเดินลงไปที่ต้นไม้ของคุณแม่แล้วคะ"
........ สาวน้อยผู้ขับรถหยุดรถแล้วหันมายิ้มให้กำลังใจคุณแม่ เธอช่างหน้าตาเหมือนหญิงชราไปเสียทุกชิ้นส่วนบนใบหน้า แตกต่างกันที่ริ้วรอยแห่งวัยชราของคนเป็นแม่เท่านั้น สาวน้อยดูสวยน่ารักมาก ใบหน้าของเธอทำให้ทุกคนที่เห็นรู้เลยว่าหญิงชราผู้เป็นแม่ตอนสาว ๆ สวยน่ารักแค่ไหน
........ "เวลานั้น ตอนที่แม่สาบานรักกันที่ต้นไม้นี้ แม่อายุเท่าลูกตอนนี้เลยจ๊ะ กำลังเป็นวัยที่มีแต่ความสุข โลกเป็นสีชมพู ความรักในขณะนั้นก็เป็นรักแรกอันบริสุทธิ์ ซึ่งจริง ๆ แล้วมันคือ 'มิตรภาพ' ของคำว่าเพื่อนเท่านั้นเอง แต่เพราะความใกล้ชิดมากกว่าทำให้แม่เข้าใจว่ามันคือความรัก ตอนนั้นแม่ยังไม่รู้จักความรักเลยลูก จนแม่ได้พบคุณพ่อถึงรู้ว่านี่แหละ 'คนที่ใช่' และรู้ว่า 'ความรักที่แท้จริง' คือการที่จะร่วมชีวิตร่วมทุกข์ร่วมสุขกันจนวันตายเลยลูก"
........ หญิงชราเล่าให้ลูกสาวฟังด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มแต่แฝงไปด้วยความเศร้า เพราะเธอรู้ว่าเขารักเธอแบบคนรัก เธอกำลังย้อนรอยมาหาอดีตคนรักสมัยวัยเรียน เธอกับเพื่อนชายคนหนึ่งที่เคยสนิทสนมและคิดว่ารักกันมากจนมาให้คำมั่นสัญญาไว้ที่ต้นไม้ใหญ่ต้นนี้ ก่อนที่ครอบครัวของเธอจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศ เธอกับเขาสัญญากันว่า ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตามในวันนี้ของทุกปีถ้าใครมีโอกาสให้มาทีนี่ให้ได้ เพื่อที่จะได้มาพบกันอีก ต่างฝ่ายจะมารอกันที่ต้นไม้นี้ในวันนี้ของทุกปี
........ หญิงชราคิดว่าเขาก็คงมาทุกปี แต่เธอก็มาบ้างในบางปีที่มีโอกาสแต่มาได้ไม่นานก็ต้องรีบไป ไม่เคยมาพบกันสักที ทุกครั้งที่เธอและเขามาที่ต้นไม้นี้ต่างก็จะทำสัญญลักษณ์ตัวอักษรชื่อตัวแรกไว้หนึ่งตัวใครมาก็ทำต่อจะได้รู้ว่าฉันมานะแต่ไม่เจอเธอ ช่างเป็นช่วงจังหวะที่ไม่ดีจริง ๆ เพราะทั้งสองไม่เคยมาแล้วได้เจอกัน และหลังจากแต่งงานแล้วหญิงชราก็ไม่ได้มีโอกาสมาอีกเลย จนกระทั่งวันนี้ปีนี้ที่เธอย้ายครอบครัวกลับมาอยู่ประเทศไทย วันนี้เธอจึงมาที่นี่อีกครั้ง มันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้ใครจะรู้
........ "พ่อว่าเรานั่งอยู่ที่เก้าอี้นี้ก่อนดีกว่า รอบบริเวณที่โคนต้นไม้มีคนนั่งหรือนอนอยู่ หลายคน รอให้เขาออกมาก่อนเราค่อยเข้าไป"
........ สามคนพ่อแม่ลูกจึงนั่งที่เก้าอี้สาธารณะที่หันหน้าไปทางต้นไม้ใหญ่พอดี สองพ่อลูกคุยกันโดยไม่ทำลายสมาธิของหญิงชรา เพราะคิดว่าเธอคงรำลึกถึงความหลังในอดีตอยู่ ซึ่งมันก็เป็นความจริง หญิงชรากำลังนึกถึงภาพสาวน้อยนุ่งกระโปรงบานกำลังนั่งบนกิ่งที่ไม้ที่ทอดยาวลงต่ำเหมาะสำหรับนั่งเป็นอย่างดี สาวน้อยในอดีตกำลังนั่งรอคนรักอยู่ใต้ต้นไม้นั่น
........ หญิงชรามองไปที่ต้นไม้ก็เห็นมีคนนั่งอยู่ตามที่สามีบอก เธอนั่งลงบนเก้าอี้มองต้นไม้ตั้งแต่โคนต้นขึ้นไปถึงบนยอด พลางคิดในใจว่า เธอจะมาที่นี่ไหม ฉันคิดถึงเธอเสมอนะ ในความสุขก็เหมือนมีความทุกข์ที่แบกไว้ หวังว่าการกลับมาครั้งนี้ ฉันคงมีวาสนาได้พบกับเธออีก อยากรู้ว่าเธอสบายดีไหม ครอบครัวเป็นอย่างไร หญิงชราหลับตาแล้วนึกถึงความหลังที่ผูกพันเธอและเขากับต้นไม้ต้นนี้
........ ขณะที่หญิงชรากำลังนั่งนึกถึงความหลัง เมื่อครั้งอดีตของตนเองกับเพื่อนชายคนหนึ่งที่เคยมีสัญญารักกัน ณ โคนต้นไม้ นี้ โดยมีต้นไม้เป็นสักขีพยาน เธอหารู้ไม่ว่าที่โคนต้นไม้ใหญ่ขณะนี้ก็มีชายชราคนหนึ่ง นั่งหลับตานึกถึงอดีตเช่นเดียวกับเธอ ชายคนนั้นอยากพบหญิงคนรักมากเขาคิดว่าวันนี้อาจเป็นวันสุดท้ายที่เขาจะมาที่ต้นไม้นี้ก็ได้
........ ชายชราค่อย ๆ เอนกายขึ้นจากโคนต้นไม้ใหญ่ ข้างกายเขามีแหวนวงหนึ่งวางอยู่ไม่ไกลนัก แหวนวงนี้เป็นแหวนแทนใจที่เธอทำให้เขาและมอบให้เขาไว้ดูต่างหน้าในวันสุดท้ายที่พบกัน เขายังคงเก็บมันไว้ข้างกายเสมอแม้ในยามหลับ เขาเพ่งมองมันด้วยแววตาเปี่ยมล้นด้วยความสุขเมื่อนึกถึงวันแรกที่เขาได้พบเธอ ความรักที่กามเทพได้แผลงศรปักเอาไว้ ถึงเวลาจะผ่านมาเนิ่นนาน นานจนถึงวันนี้ก็มิอาจสลัดคันศรที่ปักแน่นในอกออกไปได้ เขาทำตามสัญญามารอเธอในวันนี้ของทุกปีที่มีโอกาสมาได้ แต่ช่างโชคร้ายเหลือเกินปีทีเขามาเธอไม่มา ปีที่เขาไม่มาเธอกลับมา จนทำให้แคล้วคลาดกันมาโดยตลอด สุขภาพของเขาเริ่มถดถอยไปตามอายุขัยและกาลเวลา ปีหน้าเขาอาจไม่มีโอกาสมาที่นี่อีกแล้ว
........ “ฝากแหวนเอาไว้ให้เธอด้วยนะนายต้นไม้ และบอกลาเธอแทนฉันด้วยล่ะ” ชายชรากล่าวกับต้นไม้ราวกับว่ามันสามารถรับรู้ได้
........ ชายชราเอื้อมมือที่สั่นเทาค่อย ๆ บรรจงวางแหวนไว้ที่โคนต้นไม้ นึกถึงเรื่องเก่า ๆ แล้วเขาก็ยิ้มกับตัวเอง ห้วงเวลาที่ผ่านมา โมงยามที่เธอไม่อยู่ข้างกาย มันแสนทรมาน จนไม่อาจที่จะบอกความรู้สึกในใจให้ใครรับรู้ได้ นอกเสียจากการเรียงร้อยเป็นบทกวีบรรยายความในใจไว้เท่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันที่ฝนตกพรำๆ ช่างคิดถึงเธอเหลือเกิน
........ “ข้าลาแกละนะต้นไม้ ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้แกโดดเดี่ยว" เขากล่าวออกมา แล้วก็นิ่งเงียบไปสักพักด้วยความเศร้าที่ถาโถมเข้ามาจนแน่นอก
........ "ต้นไม้เพื่อนยาก ข้าคิดว่าปีนี้คงมีโอกาสได้พบเธอ คิดว่าเธอคงรับรู้ถึงความรักและความคิดถึงของข้า จนมาหาข้าสักหน แต่ข้าก็ไม่ได้สมหวังสักที ปีหน้าข้าคงไม่ได้มาหาแกอีก เพราะเวลาของข้ามันคงใกล้เข้ามาแล้ว”
........ สายลมพัดแผ่วเบา ผ่านยอดหญ้าจนเอนลู่ไหว รอยยิ้มค่อย ๆ เลือนหายไปจากใบหน้าของชายชรา เหลือเอาไว้เพียงสายตาที่แดงก่ำ ทอดมองออกไปไกลแสนไกลอย่างไร้จุดมุ่งหมาย เธออยู่ที่ใดมันไกลมากจนมาหาเราไม่ได้เลยหรือ แค่ขอได้เห็นหน้าก่อนตายและรู้ว่าเธอมีคู่รักที่ดี และครอบครัวสบายดีก็พอใจแล้ว
........ ชายชราถอนสายตาออกจากภาพข้างหน้า เอื้อมสองมือไปโอบกอดลำต้นไม้จูบลาเบา ๆ ที่เปลือกไม้ พร้อมกับกล่าวคำว่า "ลาก่อนเพื่อนรัก ลาก่อนที่รัก"
........ ด้วยขนตาที่เปียกชื้น ชายชราก็รีบก้มหน้าเดินออกมาโดยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองใคร ชายชราจะรู้ไหมว่า คนที่เขารอคอยมาตลอดชีวิต ก็กำลังเดินสวนทางกับเขา เธอก้มหน้าเพื่อปิดบังใบหน้าที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำตาเช่นกัน อนิจจาทั้งสองใกล้กันแค่นี้เองเดินแทบจะชนกัน แต่ทำไม? สวรรค์แกล้งหรือไร
อ่านต่อตอน 2 คลิก
ต้นไม้ที่แสนโดดเดี่ยว ตอน 2 ในที่สุดก็ได้พบกัน
เขียนโดย : PippaSmile พิปป้าสมายล์
ฝากติดตามอีก 2 เพจค่ะ คลิก
เพจ จับเข่าคุยกัน กับ พิปป้าสมายล์ PippaSmile
เพจ กลอนและคำคม โดย พิปป้าสมายล์ PippaSmile
อ่านแล้วชอบ กดติดตาม กดไลก์ กดแชร์ เป็นกำลังใจผู้เขียนนะคะ
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
