สมมุติว่าคุณไปเที่ยวอียิปต์ แล้วเกิดพลัดพรากจากกลุ่ม จนมีอันต้องหลงทางกลางทะเลทราย
.
คุณเดินโซซัดโซเซอย่างไร้จุดหมาย ในสภาพอากาศที่ร้อนจัด ร่างกายอ่อนเพลีย และกำลังต้องการดื่มน้ำเหลือเกิน
.
คุณลองมองไปรอบๆตัว ก็พบแต่ภาพของเนินทรายอันเวิ้งว้างทอดยาวออกไป ไกลสุดลูกหูลูกตา
.
ไม่มีน้ำ/ ไม่มีที่บังแดด/ ไม่มีเรี่ยวแรง
และไม่มีความหวัง ...
.
ขาของคุณแทบจะก้าวไม่ออก และเข่าของคุณกำลังตะโกนร้องบอกให้ช่วยฝังมันเอาไว้ใต้ผืนทรายที่นี่ ทีเถอะ มันฝืนพาเดินต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว!
.
คอของคุณแห้งผาด จนหลอดอาหารอาจปริแตกคล้ายรอยแยกของแผ่นดินที่ขาดน้ำ มันพยายามรีดน้ำลายเหนียวๆในปากของคุณออกมา เพื่อสร้างความชุ่มชื้น แต่ ...
ไม่มีสักหยด เพราะมันหนืดเกินไป
.
คุณเริ่มสิ้นหวัง/ ตาคุณพร่ามัว/
หัวใจคุณเริ่มหลอมละลายด้วยความท้อแท้
.
ทันใดนั้น! คุณก็เหลือบไปเห็น
อูฐตัวหนึ่งกำลังยืนกัดอะไรบางอย่างอยู่
คุณค่อยๆเดินเข้าไปใกล้มัน ใกล้ขึ้นๆ
จนพบว่า วัตถุที่อูฐพยายามแทะเข็มอยู่นั่น
มันคือ ขวดพลาสติกซึ่งมีน้ำบรรจุอยู่เต็ม!
.
“อูฐ กับ น้ำ สองสิ่งที่ต้องการ!”
คุณเผลอตะโกนดังลั่น
แต่โชคดีที่อูฐตัวนั้นไม่สนใจ
มันยังคงกัดแทะขวดน้ำต่อไป
.
คุณเริ่มกังวลว่าจะเลือกอะไรดี?
ถ้าคุณจะกินน้ำ/ ก็ต้องเลือกขวดน้ำ/ แล้วไล่อูฐไป
แล้วก็เดินแห้งตายต่อไป เมื่อดื่มน้ำเสร็จ
.
ถ้าคุณอยากจะหนีจากทะเลทรายนี้/ ก็ต้องเลือกอูฐ/ให้เวลามันกินน้ำจนอิ่ม/ แล้วค่อยๆปีนขึ้นไปขี่หลังมัน/ เพื่อนำทางให้คุณไม่ต้องอยู่เดียวดายกลางเนินทรายอีกต่อไป
.