Cantaloupe Lovers
EP.1 Hidden Track (ความรักที่ซ่อนไว้)
รับแคนตาลูปหวานกรอบสักถุงไหมครับ?
30 เมษายน 2563
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก่อนเที่ยงในทุกวัน ตั้งแต่จันทร์-ศุกร์ ผมต้องพาตัวเองมาหยุดอยู่ที่หน้าโรงงานผลิตรองเท้าแห่งนี้จนได้
ตอนนี้เวลา 11:50 น. อีกสิบนาที ทุกอย่างต้องพร้อม และดีที่สุด
ว่าแต่ “แคนตาลูป” ล่ะ?
อ้าว!!! ลืมไปเพิ่งขายถุงสุดท้ายให้ไอ้เด็กแว๊นซ์คนเมื่อกี้ไปนี่นา!!!
แต่ไม่เป็นไร ดีที่ว่าผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะรอบคอบ เหลือแคนตาลูปสำรองเก็บไว้อีกลูกนึง ตรงด้านล่างของรถเข็น
เย็นไว้ทิด เย็นไว้ ค่อยๆ ปอกอย่างพิถีพิถันก็ได้ อีกตั้งสิบนาที ยังไงก็ทัน
เห็นไหม เสร็จละ ถือว่าถุงนี้สุดพิเศษเลยนะ แน่นมาก เรียกว่ากะไม่ให้แคนตาลูปได้หายใจหายคอกันเลยทีเดียว
ต้องซ่อนเอาไว้ก่อน!!!
12:00 น. ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ นับถอยหลังรอได้เลย
9
8
7
6
5
4
3
2
1
0
สิ้นสุดการนับในใจ สายตาของผมก็จับจ้องอยู่ที่ประตูรั้วเหล็กขนาดใหญ่ที่ค่อยๆ เปิดออกโดยพี่ รปภ. หน้าเปื้อนหนวดคนเดิมคนนั้น
หนุ่มสาวโรงงานในชุดสีน้ำเงินมากมายทยอยกันเดินออกมา คนแล้วคนเล่า อีกคน อีกคน และอีกคน จนบางตา แต่สุดท้ายก็ไร้เงาของเธอ...
อ้าว!!!
ซะงั้น!!!
วันนี้เพิ่งวันพฤหัสฯ เองไม่ใช่เหรอ ต้องทำงานอีกสองวันนี่ วันเสาร์โน่นเธอถึงจะหยุด
เพราะอะไร ทำไมเธอถึงไม่มา?
“พี่คะ พี่ ขอแคนตาลูป กับแตงโม อย่างละถุงค่ะ” ที่ปลุกผมจากอาการเหม่อลอยคือผู้หญิงผมหยิกหยองที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ครับๆ ได้ๆ” ผมพูดพลางหยิบแตงโมใส่ถุงหิ้ว
“แป๊ปนึงนะครับ แคนตาลูปเดี๋ยวผมหั่นให้ใหม่” ผมวางแคนตาลูปสองซีกจากตู้ลงบนเขียงพลาสติกสีขาว พลางหยิบมีดขึ้นมาหั่นเป็นชิ้นพอดีคำอย่างคล่องแคล่ว
“เอาถุงนั้นก็ได้นี่พี่” สาวร่างบางชี้ไปที่ตู้กระจกที่อัดแน่นด้วยผลไม้ที่อยู่ตรงหน้าเธอ
ตาดีชะมัดอุตส่าห์ซ่อนเอาไว้ ยังจะเห็นอีก!!!
“อ๋อ ‘โทษทีครับถุงนี้มีคนจองแล้ว”
หญิงสาวพยักหน้าเป็นทำนองว่าเข้าใจ ส่วนผมรีบใส่แคนตาลูปที่บรรจุเสร็จเพิ่มไปในถุงหิ้ว แล้วยื่นให้เธอพร้อมกับรับเงิน
ยัง ยัง ยังไม่มาอีก...
เสื้อเชิ้ตแขนยาวลายสก็อตสีน้ำเงินใหม่เอี่ยมที่ใส่มาวันนี้ บอกตามตรงว่าเพื่อเธอโดยเฉพาะเลยนะเนี่ย
หรือว่าจะฟาวล์
วันนี้เธอไม่มาทำงานเหรอ?
ดูเหมือนเธอจะเป็นพนักงานใหม่ของโรงงานนี้ น่าจะทำในส่วนของออฟฟิศน่ะ เพราะแต่งตัวด้วยชุดฟอร์มที่แตกต่างจากสาวๆ ในไลน์ผลิตคนอื่น ผมเห็นเธอครั้งแรกราวๆ สองเดือนก่อน ยืนยันได้เลยว่าเธอมาทำงานทุกวันไม่เคยขาด แล้วก็ไม่มีวันไหนออกมาช้าขนาดนี้ด้วย
แต่วันนี้ทำไมกันนะ มันเกิดอะไรขึ้น...
“พี่คะ พี่” เสียงหวานๆ ที่คุ้นเคยปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์
มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนี่...
ผมหมายถึงหญิงสาวหน้าหมวยผมยาว รูปร่างกระทัดรัดในชุดฟอร์มสีน้ำเงินคาดเทาที่ยืนอยู่ตรงหน้าน่ะครับ
ใช่แล้ว คนนี้ล่ะครับที่ผมรออยู่...
“แคนตาลูปถุงนึงค่ะพี่” เธอจบประโยคด้วยรอยยิ้มที่คุ้นเคย
ผมนึกโกรธไอ้โควิดอะไรนี่อยู่เหมือนกัน พูดแล้วเศร้าที่ได้เห็นหน้าเธอแค่ครึ่งเดียวมาเป็นเดือนแล้ว ก็เพราะอีกครึ่งถูกปิดด้วยหน้ากากอนามัยสีเขียวอ่อนนี่ยังไงล่ะ ทุกวันนี้สังเกตว่ายิ้มไม่ยิ้มก็อีตอนทำตาหยีนี่แหละ
แต่ถ้าคุณได้มาเห็นเหมือนผมจะรู้เลยว่า “สวยทะลุหน้ากาก” นั้นมันเป็นยังไง
“คะคะ ครับ ดะดะ ด้ายยย....” ไม่ว่าจะกี่วันเธอก็กินแต่แคนตาลูปไม่เคยเปลี่ยน และผมเองก็ตื่นเต้นพูดจาตะกุกตะกักแบบนี้ เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอไม่เปลี่ยนแปลงเช่นกัน
ทะลักทุเลพอสมควรแต่สุดท้ายผมก็นำแคนตาลูปถุงพิเศษที่ซ่อนไว้ ออกมายื่นให้เธอที่อยู่ตรงหน้าจนได้
“ยะยะ ยี่สิบบบ ห้าบาทครับ” ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะไม่ประหม่า แต่สุดท้ายก็ไม่วายปากคอ มือไม้สั่นเหมือนที่เคยเป็นอีกจนได้ แต่เหมือนเธอเองก็ชินกับอาการนี้ของผมอยู่พอสมควร นอกจากไม่ว่าหรือแซวอะไรเพิ่มเติมแล้ว หลังจากส่งเงิน และรับของไป ก็จะแถมยิ้มหวานๆ ภายใต้หน้ากากนั้นมาทุกครั้ง
วันนี้เธอก็ยิ้มให้อีก และเป็นอีกครั้งที่ซื้อเสร็จ ก็จะเดินหายเข้าไปในประตูเหล็กบานใหญ่บานนั้นเหมือนเคย
ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะบอกความรู้สึกที่มีต่อเธอ ทบทวนมาก็หลายรอบ ไอ้เจียมตัวน่ะมันก็เจียมอยู่ รูปชั่วตัวดำเข็นรถขายผลไม้อย่างผมเนี่ยนะริอ่านจะเด็ดดอกฟ้า เธอก็แค่คนอัธยาศัยดีคนหนึ่ง แต่ในเมื่อหัวใจมันเรียกร้อง ผมตัดสินใจแล้วว่าจะยอมแลกทุกอย่าง ขอแค่ได้บอกความในใจที่ซ่อนไว้กับเธอ ซึ่งผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรนั้นบอกได้คำเดียวว่า แล้วแต่เวรแต่กรรม
แต่ในความเป็นจริงก็คือ ผมกำลังปล่อยให้เธอเดินห่างออกไปเรื่อยๆ อีกครั้ง
เอาหน่อยสิว่ะไอ้ทิด!!!
ผมพูดใจในพลางรัดผ้าขาวม้าผืนใหม่ตรงเอวแน่น!!!
“คุณครับคุณ” ไชโย!!! ในที่สุดผมก็รวบรวมความกล้าสำเร็จ!!!
ดีใจจัง พูดไม่ติดอ่างแล้วโว้ย!!!
เธอหยุด จากนั้นหันมามองผม แล้วทำหน้างงๆ เหมือนจะถามว่าเรียกทำไม?
“เอ่อออ คือว่า” จู่ๆ หัวมันก็ตื้อ คิดอะไรไม่ออกซะงั้น ทำไงดีวะเนี่ย!!!
และแล้วความเงียบก็เข้ามาเยือน
ซวยแล้ว!!!
“เอ่อ พี่ เสียดายจัง ตั้งแต่พรุ่งนี้หนูคงไม่ได้กินแคนตาลูปอร่อยๆ ของพี่แล้วล่ะ...” เธอเอ่ยทำลายความเงียบเมื่อเห็นผมเอาแต่อ้ำอึ้ง แต่ถ้าเลือกได้ ยังไงก็ช่าง ความเงียบก็ดีกว่าข่าวร้ายที่ได้ฟังอยู่นี่ตั้งเยอะ
ว่าแต่เพราะอะไรกันนะ?
“Work From Home น่ะพี่” เธอพูดต่อเมื่อเห็นผมทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก
“ทำงานจากบ้านไงพี่ เพราะโควิดนี่ล่ะ งานที่หนูทำมันไม่จำเป็นต้องมาอยู่ประจำที่โรงงาน ลดค่าใช้จ่ายอ่ะ ทำงานที่บ้านส่งมาก็ได้” เธอร่ายยาว พยายามอธิบายให้สมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามของผม
“อะๆ เอ่อ... แล้ว...” ผมพูดได้แค่นั้นก็มีเสียงผู้หญิงอีกคนพูดแทรกขึ้น
“แอน”
“แอน หัวหน้าให้มาตามอ่ะ เห็นว่าจะให้แก้งานอะไรเนี่ยล่ะ” สาวร่างอ้วนในชุดฟอร์มแบบเดียวกันกับเธอแจ้ง
“อุตส่าห์พักช้าแก้ให้เมื่อกี้ ยังไม่จบอีกเหรอ อืมมม ‘เค จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” พูดจบเธอก็พยักหน้าให้เพื่อนแว่นหนาเตอะคนนั้น
“งั้นหนูไปก่อนนะพี่ โควิดซาเจอกันนะ บ้ายบาย” เธอก็ยิ้มตาหยี โบกมือลา แล้วเดินจากไป
เกลียดโควิดชะมัดเลยให้ตายเถอะ!!!
แล้วคำว่าซานี่มันถึงเมื่อไหร่กันนะ?
“แอน”
เอาว่ะ
ไม่เป็นไร
อย่างน้อยก็ได้รู้จักชื่อละ
เขาว่าแคนตาลูปที่เชียงใหม่อร่อยมาก รอแอนกลับมาค่อยสั่งมาให้ชิมละกัน
*******************************************************
แถมท้ายด้วยเพลงที่ผมใช้เป็นแรงบันดาลใจในการแต่งเรื่องสั้นเรื่องนี้กันครับ
Hidden Track (ความรักที่ซ่อนไว้)
- 6
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
