#จดหมายจากแม่....
💌💌💌
วันเสาร์นี้อากาศดี พวกเราเลยเก็บกวาดบ้านแบบจัดเต็ม ปัด กวาด เช็ด ถู จัดโต๊ะทำงาน เคลียร์ของที่ไม่ได้ใช้ เก็บตู้ ปัดฝุ่น นั่นโน่น นี่ ใด ๆ แบ่งกันทำคนละโซน
"พี่ใหญ่ ๆ ดูไรนี่ดิ"
ไอเจ้าด้วงวิ่งลงบันได พร้อมกับอะไรบางอย่างในมือ
"เดินระวัง ๆ หน่อย เดี๋ยวก็ตกบันไดหรอก!!"
เสียงพี่สาวเราเอ็ดไอด้วง ที่กำลังวิ่งพรวดพราดลงมา
"อะไรอ่ะ?..." เราถามไอด้วงไปพลางกวาดบ้านไปพลาง
"จดหมายไงพี่ใหญ่ เก็บไว้ในกล่องหนังสือเนี่ย...ตั้งหลายอัน!!"
"จดหมายไรอ่ะ...?"
"จดหมายของพี่ใหญ่ไง...จากแม่"
"ไหนมาดูดิ๊... โห อันนี้ตั้งแต่มหา'ลัยละนี่"
"อ่านหน่อยได้มะ.... ไม่เคยมีจดหมายแม่เลยอ่ะ🤩🤩🤩" เจ้าด้วงทำเสียงตื่นเต้น พร้อมส่งสายตาเป็นประกาย
"จะมีได้ไง ตอนนั้นยังเป็นเด็กนี่...ดวกเอ้ย"
พี่สาวเรารีบพูดขัดไอด้วงขึ้นมาทันที ก่อนมันจะตื่นเต้นเว่อร์วังไปมากกว่านี้
ไอด้วงรีบเปิดซอง และตั้งใจอ่านอย่างใจจดใจจ่อ
จดหมายที่มีข้อความของแม่ ลายมือของแม่ที่เขียนหนังสือได้ไม่ถนัดนัก เพราะแม่เคยโดนรถชนนอนสลบไป 7 วัน แต่ก็รอดมาได้ อุบัติเหตุครั้งนั้น ทำให้ร่างกายซีกขวาของแม่ใช้การได้ไม่เป็นปกตินัก แต่แม่ตั้งใจเขียนมาก กว่าจะเขียนได้แต่ละตัวต้องผ่านความเจ็บปวดแค่ไหนกันนะ แถมไม่พอ เวลาแม่เขียนจดหมายถึงพวกเรา ต้องเขียนส่งให้เรากับพี่คนละฉบับ เพราะเรากับพี่ไม่ได้เรียนที่เดียวกัน แม่ต้องตั้งใจเขียน และใช้เวลานานมาก ๆ เลยทีเดียว
เมื่อก่อนบ้านเรายังไม่มีโทรศัพท์ใช้ ไม่มีโทรศัพท์มือถือ ก็ได้แต่เขียนจดหมายถึงกันนี่แหละ เราเขียนจดหมายถึงกันไม่ได้บ่อยมาก บางทีเดือนนึง หนึ่งฉบับ หรือข้ามไปสองเดือนหนึ่งฉบับ เล่าสารทุกข์สุกดิบให้แม่อ่าน ความรู้สึกที่ไม่เคยบอกกัน ก็บอกกันผ่านตัวหนังสือนี่แหละ บางทีพลังของตัวหนังสือ มีพลังมากกว่าคำพูดนัก คำบางคำที่เราไม่กล้าพูดออกไป ก็ได้ตัวหนังสือนี่แหละที่เป็นสื่อผ่านถึงกัน
สมัยนั้นถ้าเราจะติดต่อแม่แบบปัจจุบันทันใจ ต้องโทรศัพท์ไปที่บ้านญาติ ที่อยู่บ้านตรงข้ามกัน ให้เขาไปเรียกแม่มาคุย อะไรมันจะลำบากแท้น้อออ จะพูดนานก็ไม่ได้ เกรงใจเขา ถ้าไม่มีเรื่องด่วนจริง ๆ ก็แทบไม่ได้โทรหาเลย
มีจดหมายอยู่ฉบับหนึ่ง เป็นจดหมายฉบับแรก ๆ ที่แม่ส่งมาให้ ตอนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยใหม่ ๆ แม่เขียนข้อความมาไม่ยาวมาก แต่มีเขียนบทกลอนบทนึงแนบมาด้วย เป็นบทกลอนที่เราคิดว่าคงฮิตมาก สำหรับเหล่าพ่อแม่ทั้งหลายในสมัยนั้น เอาไว้เตือนใจลูก ๆ และคิดว่าคงมีใครหลายคนเคยได้ยินบทกลอนนี้มาบ้าง
พ่อแม่ไม่มี เงินทอง จะกองให้
จงตั้งใจ พากเพียร เรียนหนังสือ
หาวิชา ความรู้ เป็นคู่มือ
เพื่อยึดถือ เอาไว้ ใช้เลี้ยงกาย
พ่อกับแม่ มีแต่ จะแก่เฒ่า
จะเลี้ยงเจ้า เรื่อยไป นั้นอย่าหมาย
ใช้วิชา ช่วยตน ไปจนตาย
เจ้าสบาย แม่กับพ่อ ก็ชื่นใจ
ถึงแม้จน ทนได้ ไม่ทุกข์หนัก
เท่าลูกรัก ประพฤติตน เป็นคนชั่ว
ลูกกี่คน ทนเลี้ยงได้ ไม่หมองมัว
ไม่โศกเศร้า เท่าลูกตัว ชั่วระยำ
พ่อแม่ส่ง ให้ลูกเรียน เพียรอุตส่าห์
พ่อแม่ฟันฝ่า อุปสรรค แสนหนักเหลือ
พ่อแม่ตั้งหน้า หาทุน มาจุนเจือ
พ่อแม่ทำเพื่อ ลูกเจริญ เดินก้าวไกล
กลอนบทนี้เตือนใจเราได้เป็นอย่างดี เราไม่ได้มาจากครอบครัวที่มีฐานะเท่าไร และแม่บอกกับเราเสมอว่า มีแต่ความรู้นี่แหละ ที่จะพาลูกไปสู่ชีวิตที่ดีขึ้น และแรงบันดาลใจของเรา ก็คือ"แม่"นี่แหละ เพราะเราอยากให้แม่ได้สบายในสักวัน
"นี่คงเป็นคาถาผู้พิทักษ์จากแม่แน่ ๆ เลย" เสียงไอด้วงพูดขึ้นมาหลังจากเปิดอ่านจดหมาย ฉบับแล้ว ฉบับเล่า
"ขอให้ลูกรักษาเนื้อ รักษาตัว คิดดี ทำดีปลอดภัยจากอันตรายทั้งปวง คุณพระคุ้มครองนะลูก"
ด้วยรัก
จากแม่
ไม่แปลกที่ไอด้วงจะพูดแบบนี้ เพราะคำลงท้ายจดหมายทุกฉบับของแม่ ที่ส่งให้เรากับพี่ เหมือนเดิมเป้ะทุกฉบับ
ณ วันนี้ แม่ไม่ได้อยู่กับพวกเราแล้ว แต่เรายังคงระลึกถึงเสมอ จริง ๆ แล้ว แม่ได้ไปไหนเลย แม่ยังคงอยู่รอบตัวเราเสมอ ในทุกคำสอน ในทุกความรัก ในทุกความห่วงใย ที่ถ่ายทอดให้เราเป็นเรา ในทุกวันนี้
ที่สำคัญ แค่กายเท่านั้นที่เราจากกัน หัวใจเรายังคงอยู่ด้วยกันเสมอ...จริงมั้ย♥️♥️
คนเราไม่สามารถอยู่ด้วยกันไปได้ตลอด คนที่เรารักก็เช่นกัน วันนึงเราต้องจากกันอยู่ดี สุดท้ายแล้วการจากลานั้น จะทำให้เราเข้มแข็งขึ้นเองได้ในสักวัน
สามหมี (ยืมคำพี่ปูมา555🙏🙏)
"ขอให้ทุกคนรักษาเนื้อ รักษาตัว คิดดี ทำดี ปลอดภัยจากอันตรายทั้งปวง คุณพระคุ้มครองนะคะ"
ด้วยรัก
Me and My Sis.
12 August 2020
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
