"ชาเลนจ์อะไรสักอย่างเนี้ยแหละ
รู้แค่ว่ามาจากพี่ม่อม"
#พลีชีพตัวเองชัดๆ
"อะไรเอ่ย? เดินสี่เท้าในยามเช้า
เดินสองเท้าในยามสาย และสามเท้าในยามเย็น?"
เป็นคำถามที่"สฟิงซ์"(ในตำนานของกรีก)
ได้ถามกับมนุษย์ผู้หนึ่งที่มีชื่อว่า"เอดิปุส"
และคำตอบก็คือมนุษย์อย่างเราๆนี่เอง
แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นหรือเกี่ยวกับชาเลนจ์อะไรนี่หรอกครับ ผมแค่อยากจะบอกว่า
ตอนนี้ชีวิตของผมหรือคนที่กำลังอ่านโพสต์นี้อยู่ ทุกคนล้วนแต่ใช้ชีวิตเติบโตมาจนถึงยามสายกันแล้ว
ทุกคนจำกันได้หมดไหมครับว่ายามเช้า
เราเป็นยังไงบ้าง? ผมจำไม่ค่อยได้หรอก
แต่ผมรู้แค่เพียงว่ายามเช้าคือสิ่งที่ทำให้ก้าวต่อไป จากยามเช้ามาจนตอนสาย
และถึงแม้ไม่พูดถึงการเปรียบเปรย ทุกๆยามเช้า ก็เหมือนการเริ่มต้นใหม่ของชีวิตเสมอ ถูกไหมครับ?
ชีวิตช่วงวัยเด็ก ผมไม่มีอะไรโดดเด่นหรือน่าจดน่าจำมากๆเลย ผมก็เป็นแค่เด็กนิ่งๆคนหนึ่ง
ที่เด่นๆในเรื่องราวของตอนเด็กคือ...
เคยมีครั้งหนึ่งยมบาลจะมารับตัวผมไป แต่ผิดคน
( เข้าฝันคนที่บ้าน )
กับเคยมีคนมาขอตัวผมไปถ่ายแบบโฆษณาอะไรสักอย่าง
ซึ่งตอนนั้นผมปฏิเสธไป ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
แต่ผมมานึกคิดย้อนกลับไปดูแล้ว มันอาจจะดีแล้วก็ได้
เพราะพอผมเริ่มโตขึ้น ผมก็ไม่แสวงหาชีวิตที่เป็นความโดดเด่นจนเกินไป ผมแค่อยากใช้ชีวิตเหมือนต้นไม้หรือเสาหลักก็แค่นั้น
ไม่โดดเด่นแต่แน่นหนาและมีคนรัก
ผมขอบคุณBDนะ ที่ทำให้ผมได้เป็นอย่างที่หวัง ผมไม่ได้ดังจนเกินเหตุเกินเลย ไม่ดังเลยแหละ55
แต่ผมก็มีคนที่ติดตามผม พี่ๆเพื่อนๆน้องๆที่คุยเล่นและสนิทกับผม ผมขอบคุณจริงๆนะครับ
ขอบคุณทุกคนด้วย ขอบคุณมากๆเลย
และก็เพื่อนผมเคยชวนผมเล่นหุ้น แต่ผมไม่เล่น
ถึงแม้ว่ามันจะบอกว่าได้เงินดี ผมเคยอ่านหนังสือเกี่ยวกับเรื่องหุ้น พอรู้เล็กๆ
แต่ผมไม่เล่น เพราะนิสัยแบบนี้นี่แหละครับ
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่ผมนับถือพี่ๆที่เขาเล่นหุ้นกันของที่นี่นะ เขาเก่งกันมากๆเลย
บ่นเรื่องอื่นมาเยอะแยะแล้ว เข้าประเด็นเลยดีกว่า
ชาเลนจ์นี้เป็นชาเลนจ์ที่เกี่ยวกับรูปตอนเด็ก
ผมเจอแค่รูปเดียว
คงไม่ว่ากันนะครับ...
ผมเป็นเด็กที่ไม่ดื้อไม่ซน แต่ถึงจะอย่างงั้น
ผมก็เป็นเด็กที่ไม่รักษาของเลย มีของเล่นแต่ละชิ้น ก็หาย ก็พังตลอด
จริงๆผมก็จำหลายๆอย่างในตอนเด็กได้แหละ และนั่นก็ทำให้ตัวผมที่โตขึ้นนั้นคิดว่า...
เวลาในชีวิตค่อนข้างเดินเร็ว
จากเด็กในวันนั้นสู่ตัวผมในวันนี้
คงจะมีแต่เจ้าตัวนี้แหละครับ. ที่อยู่กับผมมาเป็นร่วมเกินสิบปี
ยิ่งโตยิ่งเหนื่อย วันและคืนก็ค่อยๆหมุนไป
ทุกอย่างเริ่มไม่ง่ายขึ้นเหมือนเมื่อก่อน
มีเรื่องให้รับผิดชอบมากมาย ในตอนเด็กเราเคยอ่านหรือฟังนิทานก่อนจะนอน
แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าคุณกับตัวเองในเรื่องบางเรื่องที่คิดมากซ้ำไปมาแล้วหลับไป
มีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งเคยพูดกับผมเอาไว้ว่า...
"คนเราไม่สามารถดึงเวลาเอาไว้ได้
แต่เราสามารถเซฟมันไว้ได้"
และผมก็เลือกที่จะเซฟความเป็นเด็กและทดแทนที่เคยรักษาพวกเขา(ของเล่น)เอาไว้ไม่ดีในตอนที่เป็นผู้ใหญ่
ผมเจอหลากคำถาม หลายการบูลลี่มากเลยว่าทำไมผมถึงชอบสะสมของเล่นหรือหนังสือ?
นู้นนี่นั่น
นี่แหละเหตุผล และผมคิดว่าทุกคนล้วนแล้วแต่
มีความชอบเป็นของตนเอง สิ่งที่รัก
และสิ่งที่เป็นเหมือนกำลังใจเล็กๆ
และนั่นก็ทำให้มีความสุขเล็กๆเกิดขึ้นในใจได้ครับ
ผมว่าผมเผลอพร่ามมาเยอะแล้วแหละ
ทุกคนก็อย่าลืมที่จะเซฟความเป็นเด็กเอาไว้สักเล็กน้อยบ้างนะครับ ด้วยวิธีไหนก็ได้ที่คิดว่าเวิร์คที่สุด
อย่างน้อยในยามที่เหงาใจ เราก็จะมีสิ่งนั้นที่ทำให้เราย้อนเวลากลับไปมีความสุขเหมือนตอนเด็ก
หรือสิ่งนั้นอาจจะทำให้คุณยิ้มขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผลก็ได้
ขอบคุณพี่มีมี่ หน่องหมอที่นึกถึงกัน
ส่งชาเลนจ์นี้มาให้นะครับ
ขอส่งต่อให้กับพี่พลอย ตามพลอยมา
พี่พิม Da'log พี่วินดา Windasharing
พี่มดดี้ แม่ครัวไทยในบังคลาเทศ
พี่เป้ย จะเล่าอะไรให้ฟัง คุณธีร์ เพจธรรมทันธีร์ คุณหญิง Le Siam คุณอุ่น อุ่นไอดิน
คุณอ้อม NeKoJiRo พี่เล่าหุ้นฯ
พี่พรีม มีความสุขกับการได้กินฯ
พี่กรีน Everygreen พี่แบม เรื่องเล่าจากดาวนี้
พี่เฉื่อย Sloth Holmes
และป๋าเสก Littlewalk ครับ
Congratulations รับไปครับ ท่านผู้โชคดี🎉
ถ้าเยอะกว่านี้ เดี๋ยวไม่มีให้ส่งต่อ
สวัสดีครับ
ผมคิดว่า...บางครั้งการเป็นผู้ใหญ่ก็ไม่ได้แปลว่าเราจะต้องทิ้งความฝันหรือความชอบในตอนเป็นเด็กเสมอไป
แต่การเป็นผู้ใหญ่ที่แท้จริง
คือการที่เราเติบโตและเข้าใจโลกใบนี้ในแต่ละมุมมากขึ้นเรื่อยๆและอยู่กับความจริงให้ได้แค่นั้นเอง
เรื่องเล่าในความมืด
⏳30/6/63✒️
- 8
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
