ในโลกแห่งการทำงาน เรามีคนที่ “ให้มากกว่ารับ” และคนที่ “รับมากกว่าให้”
ผมเชื่อว่าทุกองค์กรคงจะชอบพนักงานที่ “ให้มากกว่ารับ” แน่นอน เพราะองค์กรได้ประโยชน์มากกว่าที่เขียนไว้สัญญาจ้าง
แต่คำถามสำคัญก็คือ การมีพฤติกรรม “ให้มากกว่ารับ” มันทำให้เขามีความก้าวหน้าในการทำงานไหม
นักจิตวิทยา Adam Grant ได้ทำการศึกษานี้อย่างจริงจัง และพบว่า ไม่ว่าจะอาชีพวิศวกร พนักงานขาย หรืออาชีพไหนก็ตามที่มีข้อมูลอยู่ คนที่มีผลงานอันดับบ๊วยที่สุด คือ คนที่ “ให้มากกว่ารับ”
สาเหตุหนึ่งที่เป็นเช่นนี้ ก็เพราะว่าคนเหล่านี้กลายเป็นเหยื่อของคนที่ “รับมากกว่าให้”
พวกเขาใจดี ช่วยเหลือคนอื่นเยอะจนไม่มีเวลาทำงานของตัวเองมากเท่าที่ควร
พออ่านมาถึงตรงนี้ บางคนคงจะเดาไปเรียบร้อยแล้วว่า คนที่มีผลงานดีที่สุดก็คงหนีไม่พ้นคนที่ “รับมากกว่าให้”
เดาผิดครับ...โลกใบนี้ยังไม่โหดร้ายเกินไปนัก
พฤติกรรม “รับมากกว่าให้” นี้…มันอาจจะได้ผลในระยะสั้น แต่ในระยะยาว คนอื่นในที่ทำงานจะเริ่มจับไต๋ได้ ส่งผลให้คนที่ “รับมากกว่าให้” ไม่สามารถใช้มุกเห็นแก่ตัวเดิมๆในการทำผลงานได้อีกต่อไป
คนที่มีผลงานดีที่สุดก็คือคนที่ “ให้มากกว่ารับ” อีกเช่นกันครับ
เท่ากับว่า คนที่ “ให้มากกว่ารับ” มีผลงานที่สุดขั้วเลยครับ…พวกเขาอยู่ทั้งอันดับ 1 และอันดับสุดท้าย
พฤติกรรม “ให้มากกว่ารับ” ของพวกเขามีประโยชน์ต่อองค์กรในภาพรวมเหมือนๆกันนะ แต่ทำไมคนหนึ่งถึงมีผลงานอันดับ 1 แต่อีกถึงอยู่อันดับบ๊วย
อะไรคือความแตกต่างระหว่างคนที่ “ให้มากกว่ารับ” ที่มีผลงานอยู่หัวตารางและคนที่ “ให้มากกว่ารับ” ที่มีผลงานอยู่ท้ายตาราง
สิ่งหนึ่งที่ทำให้เกิดความแตกต่าง คือ การมีขอบเขตที่ชัดเจนครับ
คนที่ “ให้มากกว่ารับ” ที่มีผลงานดี จะไม่ใช่คนที่ say yes กับทุกคน ทุกเวลา ทุกที่ และทุกเรื่อง…แต่พวกเขาจะกำหนดขอบเขตการช่วยเหลือไว้ค่อนข้างชัดเจน เช่น ในแต่ละสัปดาห์ วันจันทร์ถึงวันพฤหัสบดี คือ วันทำงานส่วนตัว ส่วนวันศุกร์ คือ วันที่สอนงานคนอื่น เป็นต้น
การมีขอบเขตที่ชัดเจนจะช่วยทำให้พวกเขามีเวลาเพียงพอสำหรับงานตัวเอง แถมยังได้ช่วยคนเต็มอย่างเต็มที่ในกรอบที่ตั้งไว้อีกด้วย
การกำหนดขอบเขตในลักษณะนี้อาจจะขัดกับธรรมชาติของคนที่ “ให้มากกว่ารับ” จำนวนหนึ่งครับ เพราะพวกเขาจิตใจดี อยากช่วยเหลือ ไม่อยากปฏิเสธเพราะมันแลดู “เห็นแก่ตัว”
แต่พวกเขาก็ต้องเข้าใจว่า พวกเขาไม่ใช่ยอดมนุษย์ พวกเขามีพลังงานอยู่อย่างจำกัด…และที่สำคัญ พวกเขายังมีครอบครัวที่หวังพึ่งพวกเขาอยู่ที่บ้านอีกด้วย
การช่วยเหลือคนอื่นในที่ทำงานนั้นเป็นเรื่องดี…จุดนี้ไม่มีใครเถียงแน่นอน
แต่การยอมสละตัวเองเพื่อคนอื่นในที่ทำงานก็ไม่ใช่ทางออกที่ดีนัก เพราะในมุมหนึ่ง นั่นก็คือการ “เห็นแก่ตัว” กับครอบครัวและตัวเอง
ถ้าไม่ต้องการ “เห็นแก่ตัว” กับใครเลย ไม่ว่าจะเป็นคนในที่ทำงาน ครอบครัว หรือตัวเอง…การกำหนดขอบเขตในการช่วยเหลือก็เป็นสิ่งที่น่าทำครับ
อย่าเป็นทาสประจำ office เลยครับ…เป็นเพื่อนร่วมงานที่ช่วยเหลือคนอื่นดีกว่า
ปล. ใครอยากอ่านสิ่งที่ผมเขียนในเรื่องอื่นๆ สามารถอ่านได้ที่ https://www.facebook.com/journalingmyjourney หรือ https://www.blockdit.com/journalingmyjourney นะครั
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
