สายลม ที่แล้งลม ครานั้น ยังหวั่นจิต ด้วยนิ่งคิด ว่าเหตุใด ใจกำสรวล อาจเพียงเพราะ ห่างนาง ถึงคร่ำครวญ ลมปั่นป่วน พี่เดียวดาย กับสายลม.. มองท้องฟ้า คราใด พาใจเหงา เรื่องของเรา จบไป ใจหมดสิ้น ไม่มีเหลือ แม้เยื่อใย ไร้ไอกลิ่น น้ำในตา เอ่อร่วงริน กินไม่ลง สายลมรัก หักสะบั้น ในวันนี้ เหมือนไม่มี ที่ระบาย…