The grass is always greener on
the other side of the fence.
"สนามหญ้าบ้านคนอื่นมักจะเขียวกว่าบ้านตัวเองเสมอแหละ"
วิวยอยักษ์
เรามักจะโต้กลับสามีด้วยประโยคนี้เวลาโดนล้อต่าง ๆ นานา ว่าขี้เหร่มั่งล่ะ แก่มั่ง เหี่ยวมั่ง เอสเปรสโซ่มั่ง (นมน้อย 555)
"ผู้หญิงทั้งโลกสวยกว่าเมียตัวเองเสมอแหละ ระวังไว้นะ รูปที่เห็น ๆ หน่ะ ความสวยเค้าอาจไม่ได้พัฒนาขึ้นหรอก ที่พัฒนาขึ้นมันคือ แอพพลิเคชั่นถ่ายรูปต่างหาก !!
เฮ้อ... มีเมียสวยแล้วยังไม่สำนึกอีก 555"
(ไม่ยอมแพ้ ว่าไปนั่น 😂)
ถึงแม้จะเป็นคำพูดที่ล้อกันเล่นแต่มันก็ชวนให้คิดว่า บางทีคนเราก็มักจะคิดว่าสิ่งที่คนอื่นมี คนอื่นเป็นมันดีกว่าเรา เพราะเรามักไม่พอใจในสิ่งที่ตัวเองมี ซึ่งจริง ๆ แล้วมันอาจจะไม่เป็นอย่างนั้นก็ได้ บางสิ่งอยู่ใกล้ไปกลับทำให้เรามองไม่เห็นค่า กลับไปมองหาอะไรที่อยู่ไกลตัว
แสงแรกที่มุมยอยักษ์
ภาพแสงแรกที่ปากประ การยกยอ วิถีการหาปลา การทำนาริมทะเล เป็นสิ่งที่เราเห็นตั้งแต่เด็ก แต่กลับไม่ได้สนใจ ไปรู้สึกว่าที่นั่น ที่นี่สวยจังและใช้ชีวิตอยู่ที่อื่นเป็นสิบกว่าปี
พอวันนึงที่มีคนมองเห็นความสวยงามของมันและถ่ายภาพลงโลกโซเชียล แชร์ต่อกันจนกลายเป็นวิวมหาชนที่ตากล้องจากทั่วประเทศต้องเดินทางมาสัมผัสสักครั้ง และเป็นหนึ่งในภาพโฆษณาการท่องเที่ยวของททท. ที่มีอนันดาเป็นพรีเซนเตอร์
เรารู้สึก เฮ้ย... บ้านเราสวยขนาดนี้เรากลับไม่เคยได้ชื่นชมกับมัน คนอื่นต้องนั่งเครื่องบินแล้วนั่งรถต่ออีกเป็นชั่วโมงเพื่อมาสัมผัสมัน
วิวยอในวันท้องฟ้าแจ่มใส
ยามเช้าบนสะพานข้ามคลองปากประจะมีนักท่องเที่ยวมารอชมแสงแรกที่มุมยอยักษ์ด้วยใจจดจ่อตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อเก็บภาพที่ดีที่สุดกลับไป ซึ่งบรรยากาศแต่ละวันก็ไม่เหมือนกัน ทำให้การมาแต่ละครั้งก็ได้ภาพคนละอารมณ์กัน สวยคนละแบบ หลายคนจึงมาซ้ำแล้วซ้ำอีก
วิถีการหาปลาถือเป็นของคู่กับที่นี่ กลางคืนชาวบ้านจะออกเรือไปหาปลาซึ่งมีด้วยกันหลายแบบทั้งการใช้ไซดักปลา, วางกัด, ทอดแห, ธงเบ็ดและอีกหลายวิธี ซึ่งก็จะได้ปลาที่แตกต่างกัน
ทอดแหหากุ้งแม่น้ำ
เช่น ถ้าอยากได้กุ้งแม่น้ำก็ต้องใช้การทอดแห ส่วนการยกยอก็จะได้ปลาลูกเบร่ ซึ่งเป็นลูกปลาตัวเล็ก ๆ ที่กินทั้งตัว ปลาที่มีมากของที่นี่ คือ ปลาหัวโม่ง ซึ่งหน้าตาจะคล้าย ๆ ปลากดแต่ตัวเล็กกว่า ซึ่งใช้วิธีการวางกัดทิ้งไว้แล้วค่อยไปดู
เช้า ๆ จะมีชาวบ้านเอาปลาที่เพิ่งหาได้มาวางขายอยู่ริมถนนจนกลายเป็นภาพชินตาของที่นี่ไปแล้ว
ยกยอหาปลาลูกเบร่
นาข้าวริมทะเลเป็นอะไรที่สวยมาก ที่นี่ไม่ค่อยมีพื้นที่ทำนามาก ชาวบ้านจึงอาศัยริมทะเลสาปเป็นที่ทำนาเพราะน้ำกร่อย ตอนเด็ก ๆ เราไม่ชอบทะเลที่นี่เลยเพราะไม่มีหาดทรายให้เล่นน้ำเหมือนทะเลที่อื่น
การทำนาริมทะเลจะทำแค่ปีละครั้ง คือ เริ่มต้นประมาณเดือนมิถุนายน ดินก็ไม่ต้องเตรียม ปุ๋ยก็ไม่ต้องใส่ ได้แร่ธาตุจากตะกอนที่น้ำพัดพามา ยาฆ่าแมลงก็ไม่ต้องฉีด ชาวบ้านจะนำต้นข้าวมาปักลงดินหรือที่เรียกว่า ดำนา แล้วปล่อยให้ต้นข้าวเจริญเติบโตตามธรรมชาติ ข้าวที่นี่จึงเป็นข้าวออแกนิค 100%
นาข้าวที่ใช้การดำนา
ช่วงข้าวยังไม่ออกรวงก็สวยแบบสีเขียวอ่อนตัดกับสีฟ้าของท้องฟ้า พอออกรวงแล้วก็เป็นสีเหลืองทอง เหลืองอร่าม ข้าวที่นี่จะเริ่มเก็บเกี่ยวช่วงเดือนกันยายน โดยยังใช้วิธีเกี่ยวข้าวเหมือนสมัยก่อน ไม่ได้ใช้รถตัดข้าวเหมือนที่อื่น ถ้าใครอยากมาชมภาพนาข้าวริมเลต้องมาในช่วงเดือนมิถุนายนถึงเดือนกันยายนเท่านั้น
ไม่รู้ว่าบ้านเราสวยขึ้นหรือจริง ๆ แล้วมันก็สวยแบบนี้มานานแล้ว แต่เราเพิ่งจะมาหยุดมองและเห็นความสวยของมัน
ข้าวอินทรีย์
เมื่อก่อนเราแอบอิจฉาคนที่ไปอยู่ต่างแดน รู้สึกบ้านเขาสวยจังเลย อากาศก็ไม่ร้อนแบบบ้านเรา ดอกไม้เมืองหนาวก็สวยมาก อยากไป ๆๆ
ตอนนี้ความรู้สึกนั้นหายไป ยังรู้สึกว่าที่อื่น ๆ สวยเหมือนเดิม ยังอยากไปเที่ยวเหมือนเดิม เพราะการไปเที่ยวเป็นการเปิดประสบการณ์ใหม่ ๆ การเดินทางมันให้อะไรมากมาย
แต่ไม่ได้อยากไปเพราะสวยกว่า หรือดีกว่าที่ที่เราอยู่ เพราะรู้สึกว่าบ้านเราก็สวยไม่แพ้ใคร แค่สวยคนละแบบ ดีคนละอย่าง
เหมือนคนเราที่เกิดมาเพื่อ "แตกต่าง "
ความแตกต่างนี่แหละที่ทำให้โลกนี้มีสีสัน
ดอกบัวก็สวยงดงามในแบบของดอกบัว
จะให้มาสวยแบบดอกกุหลาบคงไม่ได้
คนที่ขาดแคลนความสุข คือ
คนที่ลืมสิ่งที่ตัวเองมี มองเห็นแต่สิ่งที่คนอื่นมี
เคยมีคนกล่าวว่า
กินข้าวให้อร่อย
ต้องตักกับข้าวบนโต๊ะตัวเอง
ใช้ชีวิตให้มีความสุข
ต้องเห็นคุณค่าในสิ่งที่ตัวเองมี
สุขสันต์วันธรรมดา 🌿
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาให้กำลังใจนะคะ ❤️
ขอบคุณภาพทั้งหมดจาก Facebook เพจฟองสบู่
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
