น้ำพริกถ้วยแรกที่เคยกินคืออะไร จำกันได้ไหมครับ?
ย้อนกลับไปเมื่อ 30 ปีที่แล้ว ผมได้เจอกับน้ำพริกถ้วยแรกในชีวิต
และน่าจะเหมือนกันกับหลายๆ คนที่ได้กินน้ำพริกกะปิ เป็นน้ำพริกฝึกหัด
น้ำพริกกะปิที่จำความจากวัยเยาว์ได้นั้น ถูกตำขึ้นมาเพื่อให้เด็กๆ ได้กินโดยเฉพาะ
ด้วยฝีมือของยายของผมนั่นเอง
ยายเล่าว่ายายมีเคล็ดลับที่อยากเผยให้ใครต่อใครฟัง
ว่าน้ำพริกของยายนั้นมีของพิเศษที่ใส่ต่างจากคนอื่นอยู่นิดหน่อย
นั่นก็คือการที่เอามะเขือเปราะแก่ๆ สักลูกนึง ปอกเปลือกเอาเฉพาะเนื้อและไส้มัน ใส่ตำลงไปรองครกก่อน
ความหวานของมะเขือเปราะ จะช่วยเป็นตัวกลางที่ทำให้ส่วนผสมทุกอย่างของน้ำพริกเข้ากันได้ดีโดยไม่โดดไปคนละทิศละทาง
แถมยังช่วยให้จิ้มกับผักได้กลมกล่อมมากขึ้น
พูดก็พูดเถอะ ความแปลกนี้ ถ้าไม่เชื่อคงต้องลองดูสักครั้งแล้วจะเข้าใจ
นอกจากมะเขือเปราะ บางทีผมก็ซอยหอมแดงใส่ไปด้วย ช่วยเจริญอาหารเข้าไปอีก
ผ่านขั้นตอนนี้ไปคือการตำน้ำพริกปกติทั่วไป
ยายผมสอนว่า การจะทำให้คนกินรู้สึกว่าน้ำพริกเผ็ดมากน้อยแค่ไหน
ขึ้นอยู่กับว่าตอนแรกนั้น เราจะตำพริกให้แหลกแค่ไหน
กระเทียมต้องใช้ปริมาณมากกว่าพริกนิดหน่อย กะปิต้องไม่เกินปริมาณพริกกับกระเทียมที่ตำไว้
ไม่นับรวมไส้มะเขือเปราะที่พูดถึงก่อนหน้านี้ ที่ใส่มาเพื่อชูรส เราถือว่าไส้มะเขือเปราะเป็นเครื่อง VIP ไม่ต้องต่อคิวรอตามลำดับ
สุดท้าย เติมน้ำตาลโตนด น้ำมะนาวให้ได้รสของแต่ละครอบครัว
ตัวผมในตอนนั้น ชอบนั่งประกบยายเวลานั่งตำน้ำพริกมาก
ไม่ใช่เพราะหลงสเน่ห์การทำครัวอะไร
แต่เพราะรู้สึกว่าตัวเองยิ่งใหญ่มากที่ได้เป็นคนชิมและช่วยปรุงให้เป็นรสที่ชอบ
และแม้ว่าทุกมื้อที่ตำน้ำพริกอาจจะไม่มีปลาทูทอด
ก็จะมีชะอมชุบไข่ทอดมาเป็นเครื่องเคียงมาตราฐานตลอดเวลา
ชะอมชุบไข่ทอดที่ยายผมทำจะชอบแอบใส่แป้งกรอบลงไปนิดหน่อย ช่วยให้กรอบและอมน้ำมันน้อยลง ในภาพนี้ผมก็ทำตามยายว่านั่นแล
เมื่อตั้งสำรับน้ำพริกพร้อมเครื่องเคียงคือผักทอดเรียบร้อยแล้ว ผักสดก็ตามมาท้ายๆ
แตงกวาเป็นตัวชูโรง ยายผมมักจะเลือกแตงกวาอ่อนๆ เนื้อแน่นๆ มากกว่าพวกลูกใหญ่
เพราะถ้าน้ำในแตงกวาเยอะ มันจะทำให้น้ำพริกจืดลงแล้วกินเปลือง
ถั่วฝักยาว มะเขือเปราะก็ต้องมีมาให้ครบวง ที่เหลือก็แล้วแต่แม่ค้าจะเมตตาเอามาวางขาย
เมื่อทุกอย่างพร้อม ทุกคนก็ล้อมวง
ยายผมบรรจงแกะก้างปลาออกเอาให้หลานๆ
หลานทั้งหลายก็มักจะชอบหาส่วนที่มันอันตรายแต่อร่อยไปกิน
ปากปลาทูทอดกรอบๆ ผมจำไม่ได้ว่าตอนเด็กๆ โดนเจ้าส่วนนี้ทิ่มปากไปกี่คร้้ง
แต่ไม่เคยเข็ดสักที
ตักน้ำพริกกะปิ ลงเจือข้าว เคล้าพอเคลือบข้าวสักหน่อย
วางชิ้นปลาทูทอดลงไป
ตักเข้าปาก ตามด้วยผักสดตามแต่มือจะคว้าได้
สวรรค์ก็เจิดจ้าอยู่เบื้องหน้า
นอกจากการกินแบบธรรมดาทั่วไปแล้ว
ยายผมเคยนำเสนอวิธีการกินน้ำพริกให้อร่อยขั้นสุด เฉกเช่นชาวไทยโบราณ
ด้วยการ "เติบ" หรือการกินด้วยมือ
การกินด้วยมือนี้ฟังดูง่าย
แต่ผมเอาตัวเองตั้งแต่เด็กจนผมหงอกขึ้นรำไร ยืนยันว่า
ไม่ใช่ทุกคนที่จะเติบข้าวกินได้
น้อยๆ ผมก็คนนึง ที่กว่าข้าวในมือจะถึงจุดหมาย ก็โปรยไปทั่ว พอเข้าปากก็เหลือนิดเดียวซะแล้ว
กินไม่อิ่มซะที
จากน้ำพริกถ้วยหนึ่ง สู่อีกหลายตำรับอาหาร
ยายนั่งสอนหลาน หลานนั่งฟังยาย
เวลาคล้อยผ่าน แต่วิธีการไม่เลือนหาย
อาหารที่ดูยาก อาจจะง่ายเกินบรรยาย
ขอเชิญทุกคนมาร่วม "กินข้าวกับยาย"
แล้วผมจะเล่าให้ฟัง❤️
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
