-Chapter one-
ผมสอบเข้ามาที่โรงเรียนประจำเเห่งนี้เมื่อตอนศึกษาอยู่ระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 มาเรียนต่อ
ป.5ที่นี่ เมื่อประมาณ7ปีที่เเล้ว ตอนนั้นผมเป็นเด็กอ้วนคนหนึ่งที่พ่อเเม่ส่งเสียมาเรียนโรงเรียนประจำด้วยความหวังที่ว่าผมจะดูเเลตัวเองได้ เเละมีระเบียบวินัยมากยิ่งขึ้น เเต่ก่อนที่จะเข้าหอพัก ผมนอนไม่หลับ คิดมากถึงเเม้ตอนนั้นยังเป็นเด็กก็คิดไปไกลเเล้ว ว่าเราจะอยู่ได้จริงๆเหรอ?
เช้าวันที่สดใสกับความวิตกกังวลถึงขีดสุดด้วยความกลัวที่จะต้องจากบ้านมาไกลเเค่นี้น้ำตาก็ได้ไหลออกมาอย่างเงียบๆเพื่อไม่ให้พ่อเเม่เห็นเเล้วท่านจะเป็นห่วง เราได้มากินข้าวมื้อสุดท้ายกันที่โรงเรียน ก่อนที่ผมจะต้องอยู่ที่นี่ในสัปดาห์เด็กใหม่ นั้นคือหนึ่งอาทิตย์ ใจสั่นๆของผมมันไม่สั่นอีกต่อไปเเล้วมันมีเเต่ความเสียใจที่ทำไมเราถึงเลือกมาอยู่ที่นี่
เพราะอะไรกันนะ?
ตกเย็นวันนั้นเราได้มาเช็คยอดเพื่อนเข้าเเถวหน้าเสาธง รุ่นผมมีทั้งหมด 200คน หอพักของผมมีนักเรียน 50คน ที่ต้องใช้ชีวิตร่วมกันตลอดเวลาเลย
โรงเรียนเเห่งนี้มีระบบรุ่นพี่ดูเเลรุ่นน้อง จะมีม.6คอยดูเเลน้องๆในเเต่ละชั้นปี ชั้นปีละ2คน เเล้วพวกเราได้เข้ามารับประทานอาหารเย็นด้วยกันโดยมีรุ่นพี่ดูเเลโต๊ะ โต๊ะละ1คน ดูเเลน้องทั้งหมด 5คน ในโต๊ะนั้นๆ กับข้าวที่โรงเรียนผมอย่าพูดถึงเลยครับ ยังทานข้าวเย็นยังทันเสร็จ เพื่อนผมคนนึงก็ร้องไห้โฮออกมาเเบบไม่อายใครเพราะว่าเพื่อนคิดถึงพ่อเเม่อย่างสุดหัวใจมันบีบหัวใจผมเหลือเกิน เเต่เเล้วเราต้องผ่านมันไปให้ได้กับความรู้สึกนี้
พวกเราทุกคนต้องขึ้นหอพักเพื่อประชุมจากครูหอของเรา ที่นี่มีนมกับขนมให้เราในทุกคืนที่อยู่หอครับ
พี่ม.6 จะเป็นคนเเจกพวกเราก็กินกันเเล้วพี่ๆเขาก็เเนะนำตัว ทำความรู้จักกับน้องๆ ด้วยความเป็นกันเอง เเล้วพี่เขาก็ปล่อยให้เราพักผ่อนมาจัดสิ่งของเครื่องใช้ประจำวันของเราในตู้ล็อคเกอร์ซึ่งเป็นสิ่งที่โรงเรียนจัดเตรียมไว้ให้จากค่าเทอมของผม เเละเเล้วช่วงเวลาที่ยาวนานที่สุดของผมก็ได้เริ่มขึ้น
22.00 น. ถึงเวลานอนเเล้ว ทุกคนขึ้นเตียง 1 2 3 4 5 เสียงรุ่นพี่ที่นับเลขให้ทุกคนขึ้นเตียงก่อนที่เสียงนั้นมันจะเปล่งออกมาเป็นเลข 10 ซึ่งจะเป็นตัวเลขทีน่ากลัวที่สุดชีวิตของผม
ผมขึ้นมานอนที่เตียงอย่างเร็วที่สุด ผมหลับตา ทันทีที่ผมหลับตาความคิดถึงถาโถมมาใส่หัวใจดวงน้อยของผม ความที่ได้นอนกับพ่อเเม่มาตลอด เเต่ตอนนี้ได้มานอนคนเดียว กับใครที่ไม่คุ้นเลยอีก 49 คน มันยากลำบากเหลือเกิน คิดถึงแม่ คิดถึงพ่อ ผมนึกในใจไม่ไหวอีกต่อไปเเล้ว น้ำตาของผมไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน ตัวสั่น เเต่ให้ใครได้ยินไม่ได้ให้ใครรู้ว่าผมอ่อนเเอไม่ได้ ผมคงอยู่ไม่ได้เเน่ๆถ้าทุกคนรู้ว่าผมอ่อนเเอ ความมืดความหว้าเหว่ ผมอยากผ่านวันนี้ไปไม่ไหว ผมคิดถึงคำที่เเม่บอกกับผมไว้
“รีบนอนนะได้ถึงพรุ่งนี้ไวๆ” ผ่านไปเร็วเท่าไหร่ผมจะได้กลับบ้านเร็วเท่านั้น น้ำตายังไม่ทันหยุดไหลเเล้วผมก็หลับไป 💤🌙
เป็นกำลังใจให้สำหรับทุกคนนะครับที่มีวันเเย่ๆวันที่ทำอะไรก็ผิดพลาดไม่มีคนเข้าใจเราเลย เก็บวันเหล่านั้นไว้เป็นบทเรียนครับ เพื่อทำพรุ่งนี้ให้ดีกว่าเดิมพรุ่งนี้จะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน เพราะเราจะเป็นคนสร้างมันขึ้นมา
"รีบนอนนะ จะได้ถึงพรุ่งนี้ไวๆ”
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
