#ใครสามารถกว่าใคร
มีอาจารย์สอนหนังสือคนหนึ่ง มีความรู้ชั้นเลิศ ถือตัวว่ามีความรู้มากมาย ชอบดูหมิ่นเหยียดหยามคนอื่นที่หากินด้วยแรงกายว่าต่ำต้อย สู้นักวิชาการไม่ได้
วันหนึ่ง ลูกศิษย์เชิญอาจารย์ท่านนี้มาร่วมรับประทานอาหารที่บ้าน พร้อมด้วยช่างปูน ช่างตัดเสื้อ และชาวนา
อาจารย์ไม่พอใจที่ลูกศิษย์เชิญมาร่วมโต๊ะกับคนเหล่านั้น คิดว่าเสียเกียรติ แต่ไม่กล้าขัดขืน เกรงว่าจะเสียมารยาท จำต้องนั่งลงแล้วลูบหนวดไปมา
ในขณะรับประทานอาหารอยู่ อาจารย์ต้องการแสดงค่าตัวของตนให้สูงกว่าคนอื่น จึงคุยอวดภูมิรู้ไม่หยุดปากจนเพื่อนร่วมโต๊ะรำคาญ หนึ่งในนั้นถามไปว่า "ท่านอาจารย์ครับ ท่านมีความรู้ความสามารถด้านไหนครับ?"
อาจารย์เอามือลูบหนวดเคราอย่างภาคภูมิ แล้วตอบว่า "สรรพสิ่งหมื่นแสนในโลกนี้ล้วนต่ำต้อยทั้งสิ้น วิชาความรู้เท่านั้นจะสูงสุดยอด" แล้วพูดเป็นกลอนว่า
"อันพู่กัน กระดาษ แท่นหมืกนี้
เป็นยอดดี เหนือสิ่ง ทั้งหลายสิ้น
เอ็งมีตา หามีแวว แว่วแต่กิน
อยากจะดิ้น หาอะไร ให้ว่ามา"
ช่างปูน ฟังแล้ว จึงเอ่ย
"มีดขูดปูน ชุดนี้ สีดีนัก
สร้างอาคาร บ้านพัก มากหนักหนา
หากอาจารย์ นั่งอ่าน แต่ตำรา
โดนแเดดกล้า น้ำค้างพรม จะพาลตาย"
ช่างตัดเสื้อ เสริมว่า
"อันเข็มด้าย และมีด ชุดนี้หนอ
ทำเป็นผ้า หุ้มห่อ ท่านทั้งหลาย
ไม่มีเรา เอาอะไร มาแต่งกาย
ต้องแก้ผ้า ไม่อาย บ้างหรือไง"
ชาวนา เสริมต่ออีกว่า
"อันจอบเสียม ที่ถือ ในมือนี้
ข้าวสาลี แตงถั่ว จึงเกิดได้
ไม่มีข้า อาจารย์ กินอะไร
หรือชอบใจ กินดิน ก็เชิญเลย"
อาจารย์ฟังแล้วหน้าแดงด้วยความอาย กลืนคำข้าวฝืดๆ ค่อยลงคอ วางตะเกียบ แล้วลุกขึ้นลาเจ้าภาพกลับ
#นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "เกิดเป็นคน อย่าหมื่นคน จะอายคน"
การเดินทางยังไม่สิ้นสุด
เรื่องเล่าจากนิทานจีน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
