พระพุทธเจ้า
ตอน คาถาป้องกันงูร้าย
(และสัตว์ร้ายมีพิษต่างๆ เป็นต้น)
ครั้นสมัยนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน
อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี ใกล้พระนครสาวัตถี ก็โดยสมัยนั้นแล มีภิกษุรูปหนึ่งในกรุงสาวัตถีได้ถูกงูกัด
ทำกาละแล้ว (ถึงแก่ความตาย)
ด้วยเหตุนี้เอง เหล่าภิกษุเป็นอันมากจึงได้พากันเข้าไปเฝ้า พระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ เมื่ิอกราบถวายบังคม
แล้ว นั่ง ณ ที่อันควรส่วนข้างหนึ่งครั้นแล้ว... ภิกษุเหล่านั้นได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า :
"ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ มีภิกษุรูปหนึ่งในเมืองสาวัตถีนี้ ได้ถูกงูกัดทำกาละแล้ว(ถึงแก่ความตาย) พระพุทธเจ้าข้า"
พระผู้มีพระภาคตรัสว่า :
"ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุนั้นเธอถ้าจะไม่ได้แผ่เมตตาจิตไปยังสกุลพญางูทั้ง ๔ เป็นแน่ ก็ถ้าเธอพึงแผ่เมตตาจิตไปยังสกุลพญางูทั้ง ๔ แล้วไซร้ เธอก็จักไม่พึงถูกงูกัดจนทำกาละ (ถึงแก่ความตาย) หรอก"
ตระกูลพญางู ๔เป็นไฉน คือ
๑ ตระกูลพญางูชื่อวิรูปักข์
๒ ตระกูลพญางูชื่อเอราปถะ
๓ ตระกูลพญางูชื่อฉัพยาปุตตะ
๔ ตระกูลพญางูชื่อกัณหาโคตมกะ
พระผู้มีพระภาคทรงตรัสอีกว่า :
"ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ตถาคตเคยสอน
ขันธปริตรเมื่อสมัยอดีตชาติครั้งที่ยังทรงเป็นพระโพธิสัตว์ เสวยพระชาติเป็นฤๅษีที่ป่าหิมพานต์ได้พำนักอยู่ร่วมกับฤๅษีเป็นอันมาก ครั้นนั้นมีฤๅษีตนหนึ่งได้ถูกงูพิษกัดเสียชีวิต จึงได้
สอนขันธปริตรแก่พวกฤๅษีทั้งหลายเพื่อป้องกันภัยจากอสรพิษ...
เมื่อแผ่เมตตาจิตไปยังตระกูลพญางูทั้ง ๔ แล้ว ในครั้งนั้นเหล่าทีฆชาติ ( "สัตว์มีลำตัวยาว" คือ งู)
ทั้งหลายก็ต่างพากันหลีกหนีไปจนหมดสิ้น จากนั้นก็ไม่มีใครเสียชีวิตเพราะงูกัดอีกเลย"
**ที่ทรงนำอดีตชาติมาเล่านี้ก็เพื่อต้องการให้พระภิกษุทั้งหลาย มั่นใจ ว่าการแผ่เมตตาจิตไปยังพญางูทั้ง ๔ ตระกูลนั้นได้ผลจริง ดังเคยใช้ได้ผลชะงัดมาแล้วในครั้งอดีต**
"ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราอนุญาตให้ภิกษุแผ่เมตตาจิตไปยังตระกูลพญางูทั้ง ๔ จำพวกนี้เพื่อคุ้มครองตนเอง
เพื่อรักษาตนเอง เพื่อป้องกันตนเอง"
จากนั้น
พระพุทธองค์จึงทรงกล่าวพระคาถาขันธปริตร
(พระคาถาเมตตาแก่พญางูทั้ง ๔) ดังนี้ :
ความเป็นมิตรของเรา จงมีกับ
สกุลพญางูทั้งหลาย ชื่อวิรูปักข์
ความเป็นมิตรของเราจงมีกับ
สกุลพญางูทั้งหลาย ชื่อเอราปถะ
ความเป็นมิตร ของเราจงมีกับ
สกุลพญางูทั้งหลาย ชื่อฉัพยาปุตตะ
ความเป็นมิตรของเราจงมีกับ
สกุลพญางูทั้งหลายชื่อ กัณหาโคตมกะ
ความเป็นมิตรของเราจงมีกับสัตว์
ทั้งหลายที่ไม่มีเท้า
ความเป็นมิตรของเราจงมีกับสัตว์
จำพวก ๒ เท้า
ความเป็นมิตรของเราจงมีกับ
สัตว์จำพวก ๔ เท้า
ความเป็น มิตรของเราจงมีกับสัตว์
จำพวกมีเท้ามาก สัตว์ไม่มีเท้าอย่าเบียดเบียนเรา
สัตว์ ๒ เท้าอย่าเบียดเบียนเรา
สัตว์ ๔ เท้า อย่าเบียดเบียนเรา
สัตว์มีเท้ามากอย่าเบียดเบียนเรา
ขอ สรรพสัตว์ทั้งปวงที่มีลมปราณ
มีชีวิตเป็นอยู่ จงได้พบเห็นความเจริญเถิด อย่าได้มาถึงโทษอันลามกน้อย
หนึ่งเลยฯ
พระพุทธเจ้ามีพระคุณหาประมาณมิได้
พระธรรมมีคุณหาประมาณมิได้
พระสงฆ์มีคุณหาประมาณมิได้
สัตว์เลื้อยคลานทั้งหลาย คือ
งู แมลงป่อง ตะขาบ แมลงมุม ตุ๊กแก หนู ล้วนมีประมาณ
ความรักษาอันเรากระทำแล้ว
ความป้องกันอันเรากระทำแล้ว
ขอหมู่สัตว์ทั้งหลายจงหลีกไปเสีย
เรานั้นกำลังนอบน้อมพระผู้มีพระภาคอยู่ กำลังนอบน้อมพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทั้ง ๗ พระองค์อยู่ ฯ
บทสวด ขันธะปะริตตะคาถา
จึงเป็นที่มาขอคาถาป้องกันงูและสัตว์มีพิษทั้งหลายนั้นแล...
(อหิราชสูตรว่าด้วยตระกูลพญางูจบ)
เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้
ขอความสวัสดี จงมีแก่ท่านผู้อ่าน และท่านสาธุชนทั้งหลาย สาธุ
อ้างอิง
พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๑ อังคุตรนิกาย จตุกกนิบาต หน้า 71
ภาพประกอบโดย แอดมิน ต้นธรรม เพจ ธรรมSTORY
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
