20ไม้ต่อชีวิต ใครที่กำลังท้อมาอ่านกันครับ
วันนี้ผู้เขียนได้มีโอกาศคุยกับแม่ค้าขายไอศครีมรถเข็น
แม่ค้าได้เล่าว่า ป้ามาจากร้อยเอ็ด มาขายไอศครีมในกรุงเทพ เนื่องจากตอนนี้รายได้ไม่พอจากการทำนา ต้องให้พ่อแม่อยู่ทำนาที่ร้อยเอ็ดไปก่อน
ป้ามาเช่าห้องไม่เก่าๆอยู่แถวรามคำแหง ในห้องไม่มีอะไรเลย มีแค่พัดลมกับที่นอน ถ้าจะกินข้าวก็ต้องซื้อข้าวกล่องมากินกล่องละ40บาท ป้ากินข้าววันละ1มื้อ
ป้าต้องเข็นรถไอศครีมตั้งแต่รามคำแหงมาถนนนวมินทร์ทุกวัน เจอทั้งแดด และฝุ่น ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมาขายให้นักเรียนในตอนเช้าและกลับตอนเย็น
ป้าได้เล่าว่าบางวันก็ขายได้แค่ 4-5ไม้เอง ไม้ละ5บาท บางวันก็ไม่ได้กำไรได้แต่ทุน ขายพอให้มีข้าวกินไปวันนึงๆ เดือนนึงก็ได้กำไรแค่ 1,000-2,000บาทเอง ต้องจ่ายค่าเช่าห้องเดือนละ500บาท บางครั้งป้าก็กินข้าวกับน้ำปลา
เมื่อผู้เขียนได้ยินจากป้าที่เล่ามาทั้งหมด ผู้เขียนรู้สึกสะอึกอย่างบอกไม่ถูก ทั้งเศร้าและก็สงสาร
ผู้เขียนเลยอุดหนุนป้า 20ไม้ช่วยเหลือกันเล็กๆน้อย แต่ผู้เขียนไม่ได้เก็บไว้ทานเอง
ผู้เขียนได้เอาไอศครีมจากป้า ไปแจกเด็กๆแถวนั้นทั้งหมด คนละไม้
เด็กๆดีใจกันมาก ได้รับทั้งสามฝ่าย ป้าก็ยิ้ม เด็กก็ยิ้ม ส่วนตัวผู้เขียนรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก
การเป็นผู้ให้คือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ถ้าเรามีโอกาศที่จะช่วยเหลือใครได้ จงช่วยเหลือกันนะครับ เล็กๆน้อยๆก็ถือว่าได้บุญครับ
สุดท้ายนี้ใครที่กำลังท้อถอย หมดกำลังใจ น้อยใจในโชคชะตา ให้ลองมองคนที่แย่กว่าเรา และเข้าไปคุยกับเค้า แล้วเราจะรู้ว่าเราโชคดีขนาดไหนที่ได้เกิดมามีงานทำ มีบ้านให้อยู่ มีเตียงนุ่มๆให้นอน
เขียนโดย Hurry Follow Me
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
