#อะไรมันก็เป็นโอกาส
ในขณะที่กำลังนั่งรถตู้ไปสัตหีบและมองออกไปนอกรถอยู่ครู่หนึ่ง ใจก็กำลังคิดถึงเรื่องงานที่กำลังจะต้องไปทำ แว๊ปนึงบางอย่างก็วิ่งเข้ามาในหัว
ตั้งแต่รู้ว่าเกิดมาแล้วเป็นคนมีน้อยก็ตัดสินใจทำอะไรได้ก็ทำไปก่อน (ว่าแต่คิดได้ตอนอายุเท่าไหร่ฟะ น่าจะสัก18-19ปีได้แฮะ)
ด้วยความที่เป็นเด็กน้อยไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไรกับใครเขา และมองว่าอยากช่วยที่บ้านแบ่งเบาภาระ ก็เริ่มจากการช่วยตัวเองก่อนเลย.... (ไม่ใช่อย่างที่คิดนะจ๊ะ) ซักผ้า ล้างจาน ซักถุงเท้า หุงข้าว ก็งานบ้านนั่นแหละครับ ตอนนั้น 10 ขวบ
พอรับผิดชอบได้ก็เริ่มขยับไปช่วยแม่ขายของที่ตลาด แรกๆ ก็เสาร์อาทิตย์ ช่วยไปช่วยมา ต้องไปเที่ยงคืนตีหนึ่งทุกวันเลย ก็เลยเริ่มเป็นคนที่นอนไม่เป็นเวลาตั้งแต่ 12 ขวบ
ช่วยได้ถึงอายุ 16 ก็มองเห็นปัญหาของแม่ แต่มองไม่ออกว่าทำไมเราถึงมีน้อย เอะ... ทำไมกัน
ไปออกทะเลกัน
ผมเลยมองหาทางออกด้วยการมองหางานเพิ่มเติม
ผมเลยขอช่วยแม่ด้วยและก็ทำงานกับป้าผมด้วย และยังไปเรียนหนังสือด้วย (เป็นเด็กช่างแล้ววว ผมเรียนจบช่างเขียนแบบมาครับ)
แล้วก็ได้ทำ... มันเป็นอะไรที่ดีอะครับ ช่วยแม่หารายได้เพิ่มอีกทาง ผมให้แม่ผมหมดเลย
เพราะไม่ได้คิดอะไรเพื่อตัวเองเลย (ก็มันคิดแค่นั้นจริงๆ)
แต่พอมีเรื่องที่อยากได้ ผมก็ไปรับจ๊อบเขียนแบบ ให้พอได้ซื้อหา ของที่อยากได้แต่สิ้นเปลือง(ผมว่าผมคิดถูกแล้วนะ)
แล้วผมก็ไปทำงาน
เซเว่น
ขายตรง3-4อย่างได้
รับจ็อบเขียนแบบ
แจกใบปลิว
ขายขนม
ขายรูปภาพ
ทำงานต่อเรือเหล็ก
ต่อเรือจำลอง
ทำแบบถังผสมอาหาร
ทำป้าย
ทำแบบถังเคมี
ทำแบบโรงกลั่นน้ำมัน
ทำแบบแท่นขุดเจาะน้ำมัน
ผมก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่ามันเพราะอะไร
ผมรู้แค่ว่าทำไปเถอะอย่าไปท้อ เพราะทุกอย่างมันเป็นโอกาสครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
