นิทานสมอง
“ ธนูเลือกแผ่นดิน “
- สงครามแก่งแย่งดินแดนที่ดำเนินมาหลายสิบปี
ยังไม่มีทีท่าว่าจะสงบลง
ห้าขุนพลที่แตกคอกันเองออกมาตั้งกองทัพเล็กๆ
ก่อสงครามมากมายหลายสมรภูมิ ทั้งห้าต่างรบพุ่งกัน
โดยลืมไปว่าพวกเขาเคยเป็นคนในดินแดนเดียวกัน
นิทานล้านบรรทัด
- แม้ทหารแต่ละฝ่ายจะล้มตายไปมากมาย
แต่ก็ยังไม่ปรากฏร่องรอยว่าใครจะเป็นผู้แพ้หรือผู้ชนะ
มีแต่ความสูญเสียเท่านั้นที่เป็นร่องรอยอันชัดเจนที่สุด
- ในที่สุด ห้าขุนพลก็นัดเพื่อเจรจาสงบสุข
“ แผ่นดินนี้กว่าใหญ่ไพศาลเหลือคณา “
ขุนพลแรกพูดขึ้น “เราจะรบราฆ่าฟันเพื่อแก่งแย่งไปไย
ต่อให้เราแบ่งดินแดนของตัวเองเพื่อไปปกครอง
ดินแดนของแต่ละคนก็กว้างใหญ่
เกินกว่าที่เราจะดูแลทั่วถึง
ขุนพลอีกสี่คนมองหน้ากัน
แล้วพยักหน้าน้อยๆ เห็นด้วย
การสู้รบอันเนิ่นนานที่ผ่านมา
สร้างความเหนื่อยล้าให้กับพวกเขาและเหล่าทหาร
- “ ถ้าทุกคนเห็นด้วย
ข้าขอเสนอให้พวกเราแบ่งดินแดนกัน
เราจะไม่รบราฆ่าฟันกันอีก
ขุนพลคนที่หนึ่งเสนอ “
“ท่านขุนพลทั้งหลาย พวกเราจงมายิงธนูคนละหนึ่งดอก
ไปยังดินแดนที่ต้องการกันเถิด
ธนูของผู้ใดปักลงตรงที่ใด ก็หมายถึงสิทธิ์อันชอบธรรม
ที่จะครอบครองดินแดนแห่งนั้น”
- เสียงพึมพำอย่างพึงใจของเหล่าทหารดังขึ้นเบาๆ
ขุนพลคนที่สองไม่พูดพล่ามทำเพลง เขาคว้าธนูออกมา
แล้วก็น้าวศรยิงไปที่ภูเขาลูกที่อยู่ใกล้ที่สุด
ทันทีที่ลูกธนูปักลงตรงยอดเขา
เขาก็ประกาศออกมา
“ ภูเขาลูกนั้นคือดินแดนของข้า
ข้าจะสร้างเมืองบนภูเขา “
เสียงเหล่าทหารของเขาตะโกนรับเสียงประกาศ
- ขุนพลคนที่สามเห็นดังนั้นก็หยิบธนูออกมายิงบ้าง
และเช่นกัน เมื่อลูกธนูปักลงที่ริมแม่น้ำ
เขาประกาศออกมาด้วยเสียงอันดังไม่แพ้กัน
“ แผ่นดินของข้าอยู่ที่ริมแม่น้ำนั้น สิ่งใดก็ตามที่อยู่ที่นั้น
ข้าจะเป็นเจ้าของมันทั้งหมด “ เสียงของเขาดังกังวาน
และตามต่อด้วยเสียงตะโกนดีใจของเหล่าทหาร
- ขุนพลคนที่สี่ไม่รอช้า เขายิงธนูออกไปยังที่ราบ
ระหว่างภูเขากับแม่น้ำ
“ ดินแดนของข้าอยู่ที่นั่น ขอให้ใครอย่ามาบุกรุก
ดินแดนของข้า ข้าและพวกของข้าจะรบจนตัวตาย
เสียงทหารตะโดนร้องรับอย่างฮึกเหิม
-ระหว่างที่เหล่าทหารกำลังส่งเสียงอื้อถึงวิพากษ์วิจารณ์
ดินแดนของตัวเอง ขุนพลคนที่ห้าก็กำลังหันรีหันขวาง
เหมือนกำลังจะตัดสินใจอยู่ว่าจะยิงไปทางไหนดี
ขุนพลคนที่หนึ่งจึงถือโอกาสนั้นหยิบธนูขึ้นมา
ทุกคนหยุดส่งเสียงแล้วลุ้นกันว่าเขาจะเล็งไปที่ใด
เขาส่ายธนูไปมา แล้วก็หยุดอยู่ที่ทิศทางที่จะยิง
ไปที่ทะเล แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนใจ
หันธนูกลับมาเล็งที่พื้นดินที่เขายืนอยู่
แล้วเขาก็ปล่อยลูกธนูพุ่งลงปักใกล้ๆ
กับเท้าของตัวเอง
ทุกคนแปลกใจในการตัดสินใจเลือกดินแดน
ของขุนพลคนที่หนึ่ง
เพราะสถานที่ที่ทุกคนยืนอยู่นี้
เพราะเป็นสมรภูมิข้างสันเขาเล็กๆ
แล้วถ้ามันเล็กขนาดนี้ แล้วจะสร้างเมืองอะไรได้
“ ผืนดินตรงนี้เป็นของข้า “ เสียงของเขาดังก้องไปทั่ว
“ ดังนั้นใครก็ตามที่ตอนนี้ยืนอยู่บนผืนดินตรงนี้
จึงหมายความว่าพวกเขาเป็นคนของข้า
เป็นข้าทาสบริวารของข้า
นั่นหมายความว่าสมบัติที่พวกเขามีทั้งหมด
จึงต้องเป็นของข้าด้วย “
ขาดคำ เหล่าทหารของขุนพลคนที่หนึ่งก็ชักดาบออกมา
อย่างพร้อมเพรียงราวกับนัดกันไว้
แล้วทุกคนก็ตวัดดาบจ่อไปที่คอหอยของทหาร
ของขุนพลคนอื่นๆ
- ระหว่างที่ทุกคนกำลังตกใจในเหตุการณ์ไม่คาดฝัน
ขุนพลที่ห้าจึงหยิบธนูออกมา
- “ ช้าก่อนนักรบทั้งหลาย
ข้ายังไม่ได้ใช้สิทธิ์ยิงธนูเพื่อเลือกดินแดนเลย “
“”พูดจบ เขาก็ยิงธนูเข้าปักกลางอกของขุนพลคนที่หนึ่ง
แล้วสงครามก็ดำเนินต่อไป””
ขอบคุณที่อ่านกันจนจบ
🤫
.
.
.
ขอบคุณหนังสือดีๆ
| นิทานล้านบรรทัด |
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
