บินดอม (My domestic flight )
นานๆได้บินที มันจะไม่ดีกับหัวใจเรา
เพราะมันจะเต้นไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ โดยเฉพาะตอนที่เวิร์คโหลดมากๆ เช่นตอนวิ่งขึ้นกับลงจอด
ไม่เหมือนสมัยก่อน ตอนบินโดเมสติค ขึ้นๆลงๆวันละหลายรอบ บินชั่วโมงเดียวจอด พักให้น้ำครึ่งชั่วโมง ปัสสาวะหนึ่งปิ๊ด แล้วก็เดินเข้าค๊อกพิท ร่ายรำกันต่อจนจบวัน
เชียงใหม่ เชียงราย ภูเก็ต กระบี่ หาดใหญ่ อุดรธานี อุบลราชธานี ขอนแก่น สมุย พิษณุโลก สุราษฏร์ธานี สนามเหล่านี้ คุ้นเคยพอสมควร
นึกภาพออกเลย เข้าออกทางไหน ทิศทางลมเป็นอย่างไร ลงจอดแล้ว vacate ออกสายไหน ทำได้ทุกรอบ
เครื่องบินลำเล็ก น้ำหนักไม่มาก แตะพื้นปุ๊บ เบรคปั๊บ วิ่งตุเลงตุเลงไปแป๊บเดียว เลี้ยวหักศอกออกจากสนามด้วยความเร็วที่ไม่น่าเกลียด
จากกรุงเทพไปสมุย สี่สิบห้านาที บินขึ้นไปวางระดับแป๊บเดียวก็ต้องขอดีเซ้นด์แล้ว(Descend)
มีอยู่วันหนึ่งต้องบินไปสมุยช่วงเย็น อากาศที่นั่นไม่ค่อยจะดี เมฆงี้ลอยปิดสนาม มองเห็นได้เป็นพักๆ ทัศนวิสัยมากพอสำหรับลองทำแอพโพรช
ทำวีโออาร์แอพโพรช (VOR Approach) รันเวย์หนึ่งเจ็ด จาก PENFOโผไป WINNYแล้วก็ตรงไปโอเว่อร์เกาะพะงัน บินลงไปที่ความสูงที่ชาร์ตกำหนด อย่าต่ำกว่านั้น เดี๋ยวจะไม่ได้กลับกรุงเทพ
ลงไปเมนเทนสามพันห้าร้อยฟุต โอเวอร์ ROMEE จากนั้นลงไปสองพันเก้าร้อยฟุตที่ WISSY แล้วก็ลงไปสองพันสามร้อยฟุตที่ไฟน่อลแอพโพรชฟิกซ์ 7.4 DME
ณ จุดนี้ มีแต่เมฆปิดบัง มองไม่เห็นรันเวย์ ท่าไม่ดีเสียแล้ว ตัดสินใจ....
โกอราวนด์ แบบนิ่มๆ
ไต่หาความสูง ฟอลโล่ว์มิสแอพโพรชโปรซีเจอร์ (Follow missed approach procedure) บินวนรออยู่ที่ Aussy ความสูงสี่พันฟุต พักหนึ่ง เซ็ทวีเฮ็ชเอฟไรท์ (VHF right) ฟังข่าวอากาศที่สุราษฏร์ไว้แล้ว ถ้าไม่ไหว ไดเวิร์ต (Divert) ได้ทันทีเพราะที่นั่นอากาศยังดี
วนอยู่แป๊บเดียว ฟ้าคงเห็นใจ เมฆน้อยลอยหลบ แหวกเห็นรันเวย์แต่ไกล
บอกน้องโคไพล๊อต เราลองอีกทีนะ รอบนี้พี่ชัวร์ ไม่มั่วแน่นอน
ค่อยๆบินลงไป บินผ่านไฟน่อลแอพโพรชฟิกซ์ แล้วก็ลดระดับด้วยอัตราร่อนที่พอเหมาะพอสม เจ็ดร้อยฟิตเปอร์มินิท ครอสเช็คทุกระยะดีเอ็มอี (DME)
ตามองรันเวย์เป็นระยะๆ กลัวมันจะหายไปจากสายตา
กลัวน้องรันเวย์เธอจะเปลี่ยนใจ รังแกพี่ให้ช้ำชอก
ซอรี่ รอบนี้เธอมีใจ ปล่อยพี่ไหลไปตามเส้นทาง ลอยละล่อง แกว่งซ้ายแกว่งขวา ใจพี่ผวาเป็นพักๆ
บินผ่านเทรสโชลด์ (Threshold) ความสูงประมาณห้าสิบฟุต เซ็ทแฟล๊บฟูลมาแต่ไก่โห่ ออโต้เบรคสาม เผื่อลูกเผื่อเมีย
ความเร็วประมาณหนึ่งร้อยสามสิบน๊อต ทะยานแตะพื้นรันเวย์ที่น่าจะลื่นปึ๊ดๆ
เบรคทำงานแล้ว รู้สึกได้ถึงแรงกระชากของเซฟตี้เบลต์และโชลเดอร์ฮาร์เนส น้ำกระจายไปตามร่องดอกยาง เสียงร้องโหยหวนของทรัสต์รีเวอร์เซอร์บอกให้รู้ว่า กูรอดแล้ว เครื่องบินวิ่งปุเลงๆไปตามเซ็นเตอร์ไลน์ ท้องไส้ขย้อนเพราะรันเวย์ขรุขระ
เอาเครื่องเข้าจอดที่หลุมจอด ดับเครื่องยนต์หลังจากติดเอพียูเรียบร้อย
ปาร์คกิ้งเบรครีลิส หันไปบอกน้องโคไพล๊อต
"แทงกิ้วเซอร์ คืนนี้กินไร พี่เลี้ยงไอ้น้อง"
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
