ความสุข (Happiness)
สำหรับใครที่ต้องการจะเป็นนักบิน ลองอ่านเรื่องของผมดูนะครับ
ผมจะแบ่งความสุขของผมออกเป็นสามเฟส เริ่มจากเฟสแรก ตอนที่เป็นนักบินใหม่ๆ
ตอนแรกที่อยากเป็นนักบิน ก็เพราะมันดูเท่ดี ค่าตอบแทนเยอะ และเป็นอาชีพที่หลายคนอยากเป็น ถ้าเราได้เป็นมันคงจะดีมิใช่น้อย เลยลองสอบดู คิดแค่ว่าถ้าได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร
ความสุขขั้นแรกของผมคือ ปี 1994 ผมสอบเข้าการบินไทยได้ เป็น pilot scholarship นั่นแหละสุขสุดๆครั้งแรกของผม
โทรเลขส่งมาที่กองบินหนึ่งที่ผมเป็นช่างอยู่ ตัวผมนี้แทบจะกระโดดเอาหัวไปโขกเพดานห้องพักด้วยความดีใจ ซื้อตั๋วเครื่องบินทันทีเพื่อบินกลับมากรุงเทพเพื่อรายงานตัว ตอนที่ขึ้นเครื่องการบินไทยกลับกรุงเทพ หัวใจของผมมันพองโตด้วยความสุข
เห็นภาพพ่อกับแม่ดีใจที่ผมสอบได้ มันคือความสุขที่แท้จริงของผมในตอนนั้น ผมดีใจที่กำลังจะมีเงินมาซื้อบ้านให้พ่อกับแม่ เราจะได้มีบ้านของเราเองแล้ว
แล้วหลังจากนั้น ผมก็จำไม่ได้แล้วว่าความสุขคืออะไร จนกระทั่ง
.....
ความสุขเฟสที่สอง
ปี 2007 ผมได้รับการโปรโมทเป็นกัปตันของการบินไทย ได้ติดสี่ขีดบนบ่า ได้สวมหมวกนักบินที่มีช่อชัยพฤกษ์ประดับ เป็น pilot in command เสียที หลังจากต้องเป็นนักบินผู้ช่วยมาสิบสองปี
ผมจองตั๋วพนักงาน พาพ่อกับแม่เดินทางไปในเที่ยวบินที่ผมเป็นกัปตัน พาไปเที่ยวต่างจังหวัด ตอนที่เห็นพ่อกับแม่นั่งอยู่ในเครื่องบินที่ผมบิน ผมมีความสุขมากๆ แม่ยิ้มแก้มปริ จับแขนผมไว้แน่นตอนที่เราถ่ายรูปด้วยกัน ส่วนพ่อเองก็ไม่ต่างกัน เห็นแววตาพ่อในวันนั้น มันเป็นอะไรที่เกินความฝันแล้ว
ความสุขเฟสที่สาม
ผมเป็นกัปตันได้สิบเอ็ดปี เป็นสิบเอ็ดปีที่มีทั้งรอยยิ้ม และน้ำตา
ผมได้ทำหน้าที่เป็นครูการบิน เป็นนักบินลองเครื่อง เป็นนักบินในฝ่ายบริหาร เคยทำหน้าที่บินให้กับ VVIP แต่ก็มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกจากการทำหน้าที่ P-i-C
ผมเคยคิดว่าการที่ได้รับการโปรโมท มีตำแหน่งหัวโขน การที่ผู้คนยกย่องนับถือในความสำเร็จของเราคือความสุข
แต่มาพบว่า ไม่ใช่เลย แม้แต่น้อย
การที่ไม่เป็นอะไรเลยต่างหาก คือความสุข
ผมได้รู้จักกัปตันรุ่นพี่ท่านหนึ่ง ท่านเคยเป็นนักบินบริหารตำแหน่งสูงพอสมควร ในระหว่างที่ท่านทำหน้าที่นั้น ท่านทำได้ดีมาก เป็นพี่ที่น่าเคารพ เป็นหัวหน้าที่มีน้ำใจเหลือล้นต่อลูกน้อง และเป็นคนธรรมดาที่ติดดิน
ท่านยื่นหนังสือขอลาออกจากตำแหน่ง เพื่อไปใช้ชีวิตกัปตันแบบปกติ หลังจากทำหน้าที่มาได้พักใหญ่
วันที่ท่านพ้นจากตำแหน่ง ลูกน้องจัดงานให้อย่างอบอุ่น ไม่มีใครอยากให้ท่านลาออกจากตำแหน่ง
ทุกวันนี้ เวลาท่านแวะมาเยี่ยมที่ออฟฟิศทีไร จะมาเงียบๆ หิ้วของพะรุงพะรังเพราะซื้อของกินของฝากติดมือมาให้ลูกน้องเก่าของท่านเสมอ บางทีก็จะชวนไปทานข้าวแถมยังเลี้ยงทั้งโต๊ะอยู่เป็นประจำ
ผมสังเกตุเห็นแววตารอยยิ้มที่จริงใจจากลูกน้องที่มอบให้กับท่าน นึกอิจฉาท่านอยู่บ่อยๆ เพราะท่านคงจะมีความสุขที่แท้จริงในตอนนี้
ใครที่กำลังตะเกียกตะกายหาความสุขจอมปลอม อ่านบทความของผมแล้วลองทบทวนชีวิตดูนะครับว่า ที่กำลังทำอยู่ทุกวันนี้ มันให้ความสุขที่แท้จริงกับตัวเราหรือป่าว
จะได้ไม่เดินหลงทางนะครับ
ขอให้โชคดี
- 6
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
