.."วิชาสุดท้าย"..
..ข้าพเจ้าเป็นศิษย์ของเขา..
จอมกระบี่ป่าไผ่คือจอมยุทธอันดับหนึ่งแห่งแผ่นดิน..
อาศัยอยู่ยอดเขาสูง..วิชาฝีมือเขาไร้เทียมทานแบบไม่มีข้อกังขา..ด้วยกระบี่เดียว เขาไม่แพ้ศัตรูใดมาก่อน..
ทว่าบั้นปลายชีวิตเขากลับแปลกประหลาดไป..
แผ่นผาในป่าไผ่หลังบ้านเล็กนั้นแกะสลักอักษรใหญ่ เป็นวลีว่า"วิชาสุดท้าย"..ทุกวันเขาใช้เวลาส่วนใหญ่จับจ้องเพียงวลีนี้..
..บางคนบอกว่าเขาคือเซียน ..บางคนเรียกเขาว่าปิศาจ....
มีเรื่องเล่ามากมายเกี่ยวกับเขา..
ศัตรูก็กล่าวถึงเขาอย่างหนึ่ง มิตรก็เล่าอีกอย่าง..
..มีเรื่องเล่าหนึ่งที่เชื่อถือได้..เล่าจากปากเขาเอง....
"..วิชาที่ข้าเรียนมีสี่ขั้น..อาศัยฝีมือสามขั้นก็สามารถปราบไปทั้งแผ่นดินแล้ว...."
ข้าพเจ้าก็ฝึกกระบี่ ย่อมสนใจยิ่ง ถามเขาว่า
"วิชาใด..ท่านเปิดเผยได้หรือไม่?"
"ย่อมได้.. แต่เกรงว่าเมื่อเจ้าฟังเคล็ดวิชาจนจบ เจ้าคงไม่ต้องการมันอีก.."
ข้าพเจ้าไม่พูดอะไร เพียงรับฟังต่อไป..
"ขั้นแรกคือวิชาสังหาร นักกระบี่ต้องสังหารศัตรูในกระบี่เดียว.. ไม่ว่าจะคือใคร เมื่อชักกระบี่แล้ว ต้องได้สังหาร.."
ข้าพเจ้ารู้สึกว่าเพลงกระบี่นี้เยือกเย็นยิ่ง แต่เพื่อความเป็นเอก ข้าจึงนั่งนิ่งฟังต่อ....
"ขั้นต่อมาคือวิชากำลังภายใน..
ในขั้นนี้เจ้าจงตกหลุมรักในสตรี..เพียงรู้จักรักนาง เจ้าจะได้รับกำลังภายในมหาศาล มากกว่าทุกวิชาที่เจ้าฝึกมา อาศัยเพียงยิ้มเดียวของนาง.. เพียงเจ้ามีคนรักเจ้าก็สำเร็จในขั้นสอง"
"ข้าพเจ้าสงสัยยิ่งนัก เหตุใดขั้นสองง่ายดายปานนี้"
เขามองข้าพเจ้า สายตาสมเพช..
"ในขั้นสาม..คือวิชาคงกระพัน..สัตรีของเจ้าจะทำร้ายเจ้า และไม่ว่าทรมานปานใด..ข้อเดียวคือ เจ้าจงไม่ตาย....ข้าฝึกถึงเพียงขั้นนี้...."
คำว่า จงไม่ตาย ใช่ว่าจะทำกันได้ง่ายๆ
วิชานี้ข้าพเจ้ารู้สึกยิ่งโหดเหี้ยมยิ่ง คนเราจะสามารถทนได้สักกี่แผล....
ที่แท้อันดับหนึ่งยังฝึกได้เพียงสามขั้นเท่านั้น..
"และขั้นสี่..คือวิชาลืม...."
ข้าพเจ้าสงสัยใจนัก..ได้แต่ฟังต่อ....
"..เหตุที่เจ้าต้องฝึกวิชานี้ เพราะสตรี แม้จะเป็นแหล่งกำลังเดียวของเจ้า แต่นางคือพิษร้ายทำลายชีวิตเจ้า..สตรีนางเดียวร้ายกว่าทุกพิษที่เจ้าจะพบ อาศัยคำพูดเดียวของนางอาจทำให้เจ้าถึงตาย....นางจะพยายามไปจากเจ้าในเวลาที่เจ้าต้องการนางที่สุด....ข้าไม่อาจฝึกวิชานี้สำเร็จได้.."
นี่เองคงเป็นเหตุผลของวลี"วิชาสุดท้าย"ที่เขาบรรจงสลักอย่างงดงาม ด้วยกระบี่เดิม กระบี่เล่มที่ชนะทั้งแผ่นดิน....
..
วันนี้ตะวันเบื้องหลังป่าไผ่เหมือนจะพยายามลับขอบฟ้าให้เร็วที่สุด..
....
ข้าพเจ้ากลับบ้านมานานแล้วครุ่นคิดถึงเคล็ดวิชาทั้งสี่
..ข้าพเจ้ารินสุราโดยลำพังมาตลอด..แต่ครั้งนี้สุราหมดไปมากกว่าทุกครั้ง....
....บางคนบอกว่าเขาคือเซียน บ้างว่าเป็นปิศาจ....
ไม่แปลกเลย....
ข้าพเจ้าค้นพบแล้วเขาอาจคือผู้ปราบไปทั้งแผ่นดิน แต่เขาย่อมไม่ใช่ยอดฝีมือ....
เวลานี้เขาไร้ศัตรู ไม่ใช่เพราะเขาสร้างมิตร แต่เพราะทุกศัตรูล้วนตายใต้คมกระบี่เดียวนั้นของเขา..ทว่าในเวลานี้ ที่เขาขนานนาม"ที่หนึ่งแห่งแผ่นดิน"กลับดูมีแต่ความทุกข์....
....
ข้าพเจ้าตัดสินใจฝึกฝนเพียงขั้นเดียว
ยอมที่จะชนะบ้าง พ่ายแพ้บ้าง..
อย่างน้อยข้าพเจ้าคงไม่ตาย....
....
จอมกระบี่ป่าไผ่จากไปนานแล้ว ข้าพเจ้าซึ่งเป็นศิษย์เขาได้อาศัยในบ้านป่าไผ่แทน....
....
หลังบ้านนั้นยังคงมีวลี "วิชาสุดท้าย"
..ตัวอักษรชัดเจนไม่ลบเลือน..
....
..วิชาสุดท้าย อย่าว่าแต่จอมยุทธเลย.. จะปิศาจหรือเซียน ก็ไม่แน่ว่าจะทำได้....
...เทโพ..
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
