นิทานสมอง
“ คาถา “
ตำแหน่งของเขานั้นเป็นจมื่น
แต่ใครๆ ในสามโคกต่างก็เรียกเขาว่า “ ผู้คงแก่เรียน “
เขาอ่านตำรามหาชาติจบในหนึ่งวัน
อีกทั้งเขายังแตกฉานภาษาไทย และบาลี
ภาษาสันสกฤต และภาษาเขมรอย่างหาตัวจับยาก
ส่วนภาษาจำปาและภาษาละว้านั้น
แม้จะไม่เป็นที่หนึ่งในกรุงศรีฯ
แต่ผู้คงแก่เรียนก็สามารถท่องคาถา
ในภาษาที่ว่านี้ได้มากกว่าพันคาถา
ไม่ว่าจะเป็นการออกเสียงหรือการสะกดคำ
เขาได้รับการกล่าวขานจากปุโรหิตทุกสำนักว่า
หากเป็นเรื่องคาถาโบราณแล้วเขาเป็นเอก
ถึงตอนนี้ใครๆ ก็รู้ว่าผู้คงแก่เรียน
กำลังศึกษาคาถาโบราณ
ที่มีส่วนผสมของภาษาเขมรและภาษาละว้า
อยู่อย่างขะมักเขม้น
เขาอาศัยกินนอนอยู่ในวัดเก่าบริเวณสามโคก
มาครบสามปีดั่งที่ตั้งใจแล้ว
ตำราทุกเล่มที่เขาศึกษาอยู่
เขาอ่านมันมากกว่าสามร้อยรอบ
เมื่อผู้คงแก่เรียนเห็นแล้วว่าความแตกฉาน
ในคาถาโบราณของเขา
มีมากพอที่จะเผยแพร่ความรู้นี้ให้แก่คนในทุกสำนัก
เขาก็ตัดสินใจเดินทางกลับกรุงศรีฯ
ระหว่างที่อยู่บนเรือพาย
ผู้คงแก่เรียนได้ยินคนพายเรือพูดถึง “ พ่อเฒ่า “
ชายชราผู้จำศลีอยู่บนเกาะเกร็ดกลางแม่น้ำ
“ พายไปส่งข้าพเจ้าหน่อยเถิด
บางทีข้าพเจ้าอาจจะได้สนทนา
เรื่องคาถาโบราณกับผู้ทรงศีลท่านนั้น “
ผู้คงแก่เรียนสั่งให้คนพายเรือเปลี่ยนทิศทาง
บนเกาะเกร็ด พ่อเฒ่าต้อนรับขับสู้ผู้คงแก่เรียน
ด้วยอัธยาศัยอันดี
ผู้คงแก่เรียนได้ถามถึงคาถาโบราณที่พ่อเฒ่าท่องได้
และเมื่อพ่อเฒ่าท่องคาถาโบราณบทหนึ่ง
ให้ผู้คงแก่เรียนฟัง
ผู้คงแก่เรียนมีสีหน้าตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด
“ คาถานี้คือคาถาเหยียบวารีใช่หรือไม่ “
ผู้คงแก่เรียนถาม พ่อเฒ่าพยักหน้า
“เป็นคาถาเดียวกับที่ข้าพเจ้าศึกษามา”
ผู้คงแก่เรียนกล่าวต่อ
“แต่มีบางอย่างที่ข้าพเจ้าคิดว่าคาถาที่
ท่านท่องนี้ไม่ถูกต้องนัก”
“ ข้าฯ เป็นคนไม่ได้เรียนหนังสือ คาถาที่ท่องเมื่อกี้
ข้าฯ เองจำมาจากอาจารย์ของข้าอีกที
อาศัยว่าถือศีลเคร่งครัดและ
พากเพียรบริกรรมมาตั้งแต่ยังหนุ่ม
ก็เลยมีสติจำได้ มันมีอะไรไม่ถูกต้องหรือผู้คงแก่เรียน
“ คำว่าเนียะโบกาในตอนต้น
น่าจะเป็นโปรกามามากกว่า
ส่วนคำสุดท้าย ท่านต้องออกเสียงว่า ชะอองจุ๊มะตั้วฮือ
จะถูกต้องกว่าเพราะว่าเป็นภาษาขมุ “
ผู้คงแก่เรียนกล่าวอย่างเกรงใจ
“ ดีจริงที่ได้พบท่าน ไม่อย่างงั้น
ข้าฯ ก็คงท่องคาถาผิดๆ ไปตลอด “ พ่อเฒ่าดีใจ
ระหว่างอยู่บนเรือที่กำลังพายออกมาจากเกาะเกร็ด
ผู้คงแก่เรียนกล่าวกับคนพายเรือ
“ รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่ความรู้ของข้าพเจ้ามีประโยชน์กับผู้อื่น มิเสียแรงที่ศึกษามาหลายปี
ทาานคิดว่าข้าพเจ้าควรตั้งสำนักใหม่ในกรุงศรีฯ ไหม”
เมื่อจบคำพูดของผู้คงแก่เรียน
คนพายเรือมีสีหน้าตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด
“ ข้าพเจ้าพูดอะๆรผิดหูไปหรือ “ ผู้คงแก่เรียนแปลกใจ
คนพายเรือไม่ตอบ ได้แต่ชี้มือไปด้านหลังผู้คงแก่เรียน
ผู้คงแก่เรียนหันกลับไป
แล้วก็ได้เห็นสิ่งที่ทำให้คนพายเรือตกตะลึง
พ่อเฒ่าผู้ทรงศีลยืนเท้าเปล่าอยู่บนผิวน้ำ
ห่างจากกราบเรือไปไม่กี่ศอก
“ ขออภัยท่านด้วยเถิด ท่านผู้คงแก่เรียน
คาถาเหยียบวารีที่ท่านแก้ให้ข้าฯ เมื่อกี้
ข้าฯ จำไม่ได้แล้วว่าต้องออกเสียงว่า
คะตั้วฮือ หรือ มะตั้วฮือ
ความชราทำให้ความจำข้าฯ ไม่ดีเลย
ขออภัยจริงๆ ที่ต้องรบกวนท่านอีกครั้ง “
พ่อเฒ่ากล่าวอย่างนอบน้อม
อ่านจบแล้วได้ข้อคิดแบบไหนกันบ้าง
แสดงความคิดเห็นกันหน่อยนะครับ
ขอบคุณที่อ่านจนจบ
ทุกไลค์ แชร์ คอมเม้น
คือกำลังใจในการแบ่งปั้น
งานเขียนจากหนังสือดีๆ
🙏🏻
ขอบคุณหนังสือดีๆ
| นิทานล้านบรรทัด |
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
