มีเรื่องเล่าเรื่องนึงจากอาจารย์ของครูCoach Vas
ที่ครูประทับใจมากและใช้มันเป็นอุดมการณ์
และแนวทางในการดำเนินชีวิต เรื่องเป็นอย่างนี้
.
"ปล่อยปลาดาวลงทะเล"
มีชายนักเขียนหนังสือวัยกลางคนๆนึง
ชอบมานั่งอ่านและเขียนหนังสือที่ชายหาด
ทุกๆวันที่ชายคนนี้มาอ่านหนังสือที่ชายหาด
เขาจะเห็นชายหนุ่มคนนึง ทำท่าทางคล้ายๆ
เต้นรำอย่างมีความสุขอยู่คนเดียว
ที่ชายหาดซึ่งห่างจากเขาพอสมควร
.
วันนึงเขาเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว
ว่าทำไมชายหนุ่มคนนี้จึงมาเต้นรำที่ชายหาดทุกวัน
เขาจึงเดินเข้าไปหาชายหนุ่มเพื่อที่จะถามให้รู้เรื่อง
.
แต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆในระยะที่สายตา
พอจะมองเห็นได้ชัดจึงพบว่าชายคนนั้นไม่ได้เต้น
แต่กำลังก้มลงเก็บปลาดาวที่ถูกคลื่นซัดขึ้นมาชายฝั่ง
แล้วโยนลงไปในทะเลด้วยท่วงท่าคล้ายคนเต้นรำ
ซึ่งแน่นอน ชายหนุ่มคนนั้นทำมันอย่างมีความสุข
.
เขาจึงเดินเข้าไปถามชายหนุ่มว่าทำแบบนั้นทำไม
อย่างไรเสียคลื่นมันก็จะซัดปลาดาวขึ้นมาที่ฝั่ง
อย่างนี้ทุกวัน ต่อให้คุณพยามช่วยมันไปจนตาย
คุณก็ไม่มีวันที่จะโยนปลาดาวพวกนี้ลงทะเลได้หมด
.
"แต่อย่างน้อยผมก็ได้ช่วย"
ชายหนุ่มตอบพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข
และก้มลงเก็บปลาดาวโยนลงทะเลต่อไป
.
เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงเดินกลับไปนั่งอ่านหนังสือต่อ
และคิดว่าสิ่งที่ชายหนุ่มทำนั้นช่างไร้สาระ
แต่ในวันต่อๆมาเขาก็เห็นชายหนุ่มยังคง
เต้นรำโยนปลาดาวลงทะเลอย่างต่อเนื่อง
และมีความสุขโดยไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อหน่าย
หรือเหน็ดเหนื่อยแต่อย่างใด
.
เขาจึงลุกเดินไปที่ชายหาด
และก้มลงเก็บปลาดาวโยนลงทะเล
เช่นเดียวกับชายหนุ่มคนนั้น
.
และในวันต่อๆมาเมื่อมีคนเห็น
ชายสองคนโยนปลาดาวลงทะเล
ก็เริ่มมีคนมาช่วยและชายหาดนี้
จึงเต็มไปด้วยคนที่เต้นรำอย่างมีความสุข
เพื่อช่วยกัน"โยนปลาดาวลงทะเล"
.
อ่านเรื่องนี้จบได้แง่คิดอะไรบ้างครับ
มาแชร์กันหน่อยครับครูอยากฟังบ้าง
สำหรับครูๆได้ใช้ชีวิต
อย่างที่เป็นอยู่อย่างทุกวันนี้ไงครับ
.
ด้วยรัก
#kruwat #NLP
#MasterCoach
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
