แม่ของผมเป็นอัลไซเมอร์ ❤
รายการโปรดของแม่ ฮ่าๆ
เรื่องราวของผมเกิดขึ้นมาตั้งแต่ปี2526 เป็นปีที่ผมเกิด ตั้งแต่จำความได้ แม่ผมจะทานยานอนหลับก่อนนอน 8เม็ด ก่อนนอนและตามด้วยยาลูกกลอน อีก4เม็ด ตอนเด็กๆผมไม่ทราบหรอกว่าทำไมแม่ต้องทานยา มีแต่เพียงคำพูดของแม่ "ถ้าแม่แก่ไปจะเลี้ยงแม่ไหมลูก" ผมตอบแบบไม่คิดเลย "เลี้ยงสิแม่" ขณะช่วงเวลานั้นแม่คงรู้ว่าผลของยานอนหลับจะเกิดขั้นใน36ปีข้างหน้า
แม่ผมทำงานหนักเลี้ยงลูก3คน เท่าที่ผมจำความได้แม่เดินขายไอติมกับวุ้นสมัยก่อนที่ทำเอง เอาน้ำหวานมาชงแล้วเเช่เเข็ง เอาไปขายอันละ1บาท เดินถือกระติกขายไปทั่ว แถมยังทำงานที่โรงงานทอผ้า เช็ดพวกเครื่องยนต์อยู่กับน้ำมันเครื่อง แม่ผมจบแค่ป.4 แต่สามารถส่งพวกเรา3คนพี่น้องจนถึงจุดหมายปลายทาง เหตุการณ์สำคัญที่ทำให้แม่ผมและครอบครัวเสียใจจนถึงวันนี้คือ พี่ชายคนรองถูกยิงตายในปี พ.ศ.2539 ทำให้แม่ผมเสียใจหนักมากนอนไม่หลับ ต้องเพิ่มยานอนหลับในการกินก่อนนอนเป็น12เม็ด ผมจำได้คืนที่3ที่พี่ชายผมเสียชีวิต ผมนอนอยู่ในห้องนอน ได้ยินเสียงแม่และพร้อมกลิ่นธูป ผมแอบมองแม่ทางช่องบานเกล็ด แม่กำลังไล่คว้ากอดอากาศแล้วพูดออกมาว่า "หม่องมาแม่หรอลูกแม่ให้แม่กอดหน่อย" มันทำให้ส่วนลึกในใจของเราแม่ลูกมันเสียใจจนสุดแสนจะบรรยายออกมาเลยล่ะครับ
หลังจากเหตุการณ์พี่ชายผมเสียชีวิตผ่านมา แม่ผมได้แต่นั่งเศร้าร้องไห้เขียนไดอารี่ถึงพี่ชาย นอนไม่หลับตอนนั้นผมก็ยังเด็กอยู่ กว่าแม่จะผ่านพ้นอาการโศกเศร้ามาได้เล่นเอาอยู่หลายปีเลยครับ แม่กินยานอนหลับมาตลอดเพราะถ้าไม่กินจะนอนไม่หลับจากตอนพี่ชายเสีย 12เม็ด อาจารย์ รพ ยุวประสาท ค่อยๆลดลงมา8เม็ด 6เม็ด จนเหลือคืนละ2เม็ด ครอบครัวเราก็ใช้ชีวิตกันมาปกติ มีพ่อ แม่ พี่สาว หลานอีก2คน พี่เขยแล้ะก็ตัวผมกะภรรยา พอแม่อายุ57 อาการหลงๆลืมๆเริ่มมา ถามบ่อยขึ้นว่าของชิ้นนี้อยู่ไหน แต่ก็ยังไม่เท่าไหร่ อาการของแม่เริ่มมีขึ้นเรื่อยๆ ไปหาหมอประจำตัวก็บอกไม่เป็นไรอาการคนสูงอายุ (แม่เป็นเบาหวานและเข่าไม่ดี)มาถึงเหตุการณ์หลักอีกเหตุการณ์คือ พ่อผมเสียชีวิต พ่อเป็นตับเเข็งระยะสุดท้ายแต่อยู่มาได้จากอาการระยะสุด22ปี วันนั้นเป็นวันสงกรานต์ พ่อยังพอพูดรู้เรื่องแต่บอกให้ผมพาหลานๆไปเล่นน้ำสงกรานต์การเถอะ พ่ออยู่กับแม่ได้ อีกครึ่งชมโมง แม่โทรมาบอก พ่อเลือดไหลออกมาเยอะมาก ผมรีบกุลีกุจอกลับบ้านทันที มาถึงแม่กำลังเช็ดเลือดพ่อบนที่นอนซึ่งเลือดนั้นเป็นเลือดเสียเหม็นมากแต่แม่ไม่เคยรังเกียจเลย ผมรีบโทรหา รพ ให้นำรถพยาบาลมารับพ่อ มานอนอยู่ รพ ได้1คืน คุณหมอบอกว่าคุณพ่อเสียชีวิตแล้ว ผมและพี่สาวหลานๆร้องไห้หนักมาก แต่แม่ไม่มีน้ำตาเลย แม่เสียใจแต่แม่เข้มเเข็งมากแม่ยังเป็นเสาหลักให้ลูกๆที่เหลือ2คน ให้พึ่งพาได้เสมอแม้อาการหลงๆลืมๆยังพอมี พอเรา2คนพี่น้องจัดงานศพให้พ่อเสร็จ พอเหตุการณ์สงบ แม่คิดถึงพ่อมากๆ คนเคยอยู่ด้วยกันมา50ปี ทะเลาะกันตลอดแต่แม่ก็ยังดูแลพ่อไม่เคยห่างเลย อาการของแม่เหงามากขึ้น ลูกๆหลานๆก็พยายามคุย แต่แม่ผมเป็นคนสันโดด ชอบดูทีวี ฟังเพลงลูกทุ่ง และที่ชอบที่สุดมวยปล้ำWWE แม่จำได้เกือบทุกคนสมัยเก่าๆ พอขาดพ่อไปอีกคนแม่อาการหนักขึ้น หลงๆลืมๆหนักขึ้นๆ บางทีคนที่อยู่ด้วยตลอดก็มีโมโห บางทีถามย้ำ ย้ำจนเยอะ แรกๆเหนื่อยมากๆ แม่ไม่ยอมนอน เข้าห้องนอนแล้วก็ยังมาเปิดประตูดึกๆยืนมองหาคนกลัวใครจะมาทำร้าย กลัวคนจะมาขโมยของ มาปลุกผมให้ไปดู แล้วผมต้องไปขายของแต่เช้ามืด อาการโมโหก็มีมาบ้างแหละ เป็นอย่างนี้อยู่2ปีกว่า พออาการแม่หนักขึ้นแถมเดินไม่ได้จากเรื่องเข่า แม่ไม่ยอมผ่าตัดกลัวๆปหมดกลัวเดินไม่ได้ลูกๆหลานๆพูดก็ไม่ฟังไม่ยอมอย่างเดียวจนพวกเราจนปัญญา อาการแม่หนักขึ้นจากอาการหลงๆลืมๆพัฒนาเป็นอัลไซเมอร์ เริ่มจำอะไรไม่ได้ จำไม่ได้ว่ากินข้าวไปรึยัง อาบน้ำรึยัง นอนรึยัง หนักจนเคี้ยวข้าวไม่ได้ แต่พวกเรา2คนพี่น้องและพี่เขยแล้วก็ภรรยาผม ต่างช่วยกันดูแลแม่อย่างดีที่สุด เพราะแม่ลืมหมดทุกอย่าง เรื่องคนนู้นคนนี้จะมาทำร้าย ของจะหาย แม่ไม่พูดถึงอีกเลย กลับกลายเป็นเด็กเล็กๆอีกครั้ง เวลากินข้าวทีนึงแต่ละครั้งกว่าจะเคี้ยวกว่าจะอ้าปาก กว่าจะกลืน สุดยอดเกินคำบรรยายจริงๆครับ ฮ่าๆๆ จับแม่อาบน้ำทุกวัน เราเป็นลูกชายทำเต็มที่เพราะตอนเด็กแม่ก็อาบน้ำให้เรา เช็ดขี้เช็ดเยี่ยวเรา พวกเราพี่น้องทำได้สบายมาก มีอยู่ครั้งถึงมาถ่ายออกมาเป็นก้อนเเข็งๆเค้าถืออยู่ผมกลับมาจากขายของ "แม่ทำไรอะ แม่ตกใจผมไปแย่งมาจากมือ คือก้อนขี้นั่นเอง"ฮ่าๆๆ พอแม่กลับมาเป็นเด็กเล็กอีกครั้งผมเปิดทีวีให้แม่ดู ดูการ์ตูนแม่ก็จะหัวเราะ ดูรายการพระแม่จะพนมมือไหว้ตลอด พอหลังๆมาอาการหนักไปอีกไม่รับรู้อะไรเลย
มาถึงวันที่ลูกๆหลานๆเขยและสะใภ้เสียใจที่สุดก็มา ผมขายของอยู่จ.นนทบุรี (เดินทางไปกลับสมุทรปราการทุกวัน)พี่สาวผมโทรมาบอกแม่ปลุกไม่ตื่น มันทำให้ใจของเด็กน้อยคนนี้ของแม่ตกลงไปไหนไม่รู้ผมรีบเรียกภรรยาผม แม่ปลุกไม่ตื่น กลับบ้านเร็วๆผมมือแม่สั่น ขาสั่น น้ำตาลไหล พยายามไม่ร้องไห้เพราะเป็นที่สาธารณะ พอขับรถกลับบ้านผมขับไม่ได้เลยต้องเปลี่ยนให้ภรรยามาขับ วันนั้นรถติดบนทางด่วนแจ้งวัฒนะมากๆ ผมดูกล้องวงจรปิดที่บ้านคิดอย่างเดียวเดี๋ยวเรากลับไปจะไปปลุกเองเดี๋ยวแม่ก็ตื่น พอดูกล้องไปเรื่อยๆ น้าของผมน้องชายแม่มาที่บ้านในมือแม่มีดอกไม้ นอนอ้าปากค้าง อีกซักพักผู้ใหญ่บ้านมาที่บ้าน หมอมา ผมปล่อยโฮออกมาบนรถยนต์ตัวเอง พอมาถึงบ้าน หมอรอผมเป็นคนสุดท้ายผมร้องไห้หนักมาก แต่ก็ต้องพยายามทำทุกอย่าง เรื่องงานศพแม่ ผมกับพี่สาวพี่เขยหลานๆและภรรยาผม ต่างเสียใจกันทุกคน แต่ทุกคนได้ดูแลแม่แบบสุดความสามารถผู้ป่วยอัลไซเมอร์ ต้องมีอดทนมากมายเหลือเกิน พวกเรามีความรักที่ให้แม่มากมายแต่ก็ยังไม่เท่าที่แม่เราให้พวกเรา แม่ได้หลุดพ้นจากอาการเจ็บป่วยที่ทรมานลุมเล้ามาหลายปีดีดัก ทั้งเบาหวาน ความดัน กระดูก เเละอัลไซเมอร์ ที่ผมมาเขียนให้อ่านแบบสรุปย่อ เรื่องราวของผู้ป่วยอัลไซเมอร์มีหลายอย่างหลายอารมณ์ ทำให้เราเหนื่อยมาก สุดหัวใจ บางทีเหนื่อยจนทำให้ยิ้มออกมาเอง อาบน้ำแม่ไปร้องไห้ไปสงสารก็สงสาร ป้อนข้าวเป็นเด็กเล็กๆอ้ามมมม ฮ่าๆ แต่...จงจำไว้บุพการี บิดา มารดา เลี้ยงเราได้เราก็ต้องเลี้ยงได้และต้องทำให้ดีที่สุดแล้วเราจะไม่มาเสียใจทีหลัง...😍😍😍
❤แด่คุณแม่บุญชู วัฒยา 11กุมภาพันธ์ 2562 สุดที่รักของหัวใจที่ลูกๆหลานๆจะนำคำสอนของแม่มาสอนลูกๆของพวกเรา❤ 🙏🙏🙏
- 22
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
