เรื่องเล่าวันพระ....“หอยโข่งหน้าคว่ำ”
ตอนเด็กๆ ทุกๆวันพระเล็กเรามีหน้าที่ไปทำบุญแทนตากับยายที่วัด เรามีตระกร้าทำบุญใบน้อย เรากับน้องเราปั่นจักรยานไปวัด
ทุกการเข้าวัดทำบุญ หลวงตาของเรา พระครูสุวรรณธรรมกิจ ต้องขึ้นธรรมาสน์เทศน์เสมอ ไม่ว่าวันพระใหญ่หรือวันพระเล็ก ท่านโปรดคนด้วยการเทศน์ชาดก ทศชาติ เรื่องเล่าต่างๆ เล่าเรื่องเป็นนิทาน ให้เข้าใจได้ง่าย
มีเรื่องนึงที่ท่านเทศน์ เราจำได้และระลึกถึงเสมอ. ทำให้เราเป็นเรามาจนถึงทุกวันนี้
หลวงตาเล่าว่า......
มีตายายคู่นึงไม่ชอบทำบุญ
ตกปลาล่าสัตว์ทุกวัน แม้แต่วันพระก็ไม่เว้น
พระพุทธเจ้าท่านเจอ
ท่านรู้ว่าสองตายายไม่เคยละเว้นการล่าเลย
ท่านจึงโปรดเทศนาสั่งสอนทั้งสองคน
แต่ตายายสองคนเบี่ยงหน้าหนี
ก้มหน้าก้มตาไม่รับรู้ไม่รับฟัง
ปิดกั้นตัวเองจากความหวังดี
ไม่สนใจว่าจะเป็นบาปเป็นกรรมอะไร
ที่จะติดตัวเองไป ทำจนกระทั่งถึงวาระสุดท้ายจนตายจากโลกนี้ไป
ชาติต่อมาสองตายายเกิดเป็นหอยโข่ง
เป็นสัตว์ที่คว่ำหน้าอยู่ที่ต่ำตม
ไม่สามารถรับรู้รับทราบ
ไม่มีโอกาสสร้างบุญ เพราะหน้าที่คว่ำลงพื้นอยู่กับโคลนตมใต้น้ำนั้น
ทำให้ไม่สามารถรับความหวังดี ร่วมบุญกับใครๆได้ ไม่เหมือนสัตว์ชนิดอื่นๆที่มีโอกาสสร้างบุญ หลุดพ้นจากการเป็นเดรัจฉาน
และทำให้หอยโข่งเกิดเป็นหอยโข่งแบบนั้นทุกชาติๆไป
ย้อนมาที่ตัวเรา....
แต่ก่อน....ตอนที่เราเป็นวัยเด็กวัยรุ่น
คำสอน เท่ากับ คำบ่น
โดนดุ โดนตำหนิ เท่ากับ ไม่รัก
ดีดดิ้นตีโพยตีพาย โวยวายต่างๆนานา
จนไม่ลืมหูลืมตา...
แต่ตัวเราต่าง...จากสองตายาย....ตรงที่เรารับรู้ถึงความหวังดีที่ถูกถ่ายทอดมา แม้เราจะเกรี้ยวกราดบ้างเพราะถูกบ่น เราก็สัมผัส รับรู้ถึงความหวังดีนั้นได้...เรารู้ว่ามันมาพร้อมความรัก
ตอนนี้...เราเป็นผู้ใหญ่เข้าสู่วัยกลางคน
ทุกๆเสียงที่เอ่ยเอื้อนตักเตือน ถือว่าเป็นความหวังดี.....ไม่มีใครหรอกที่อยากเสือกตัวเองเข้ามาวุ่นวาย.....ไม่มีใครหรอกที่อยากเปลืองน้ำลายตักเตือน
การตักเตือนกัน...มันเป็นสิ่งที่ดี
แต่ตัวคำเตือนเอง มันกลับเกิดมาอยู่ในมุมมืด มุมลบ ทำให้คนที่ได้รับ คิดว่ามันเป็นสิ่งไม่ดี น่ารังเกียจ น่าโมโห จึงหน้าบึ้งหน้าตึง...เกิดแต่อคติเมื่อได้รับมัน
ไม่เหมือนกับขนม ของขวัญ ของฝาก ที่เกิดมาถูกจัดอยู่ในมุมขาว มีความสดใสสวยงาม เป็นสิ่งดี ไม่มีมุมลบ ใครได้รับไปก็หน้าชื่นหน้าบาน เพราะสิ่งจำพวกนี้ถูกจัดมาให้คนได้รับเกิดปิติตั้งแต่ต้น
เมื่อไหร่ก็ตาม ที่ตัวเรามีคุณวุฒิที่เกิดขึ้นมาและพัฒนาตามขึ้นทันวัยวุฒิ
เราจะยินดีเสมอกับคำเตือน
เพราะเราจะรู้เป็นคิดทัน..ก่อนอารมณ์เสียว่าไม่มีใครหรอกที่เค้าอยากส่งคำเตือน
ที่ตัวมันเป็นเหมือนดาบคมผสมยาพิษ...มาทิ่มแทงตัวเค้าเอง...หากเค้าเพียงแค่เห็นเราเป็นคนอื่น..อย่าหวังเลยว่า..เค้าจะยอมเจ็บตัวสละชีวิตตายไป พร้อมคำเตือนที่คนฟังคิดว่ามันไร้ค่า...ไม่ให้ราคากับมัน
เสียงจิ้งจกร้องทัก...
แม้มันเป็นเดรัจฉาน...เรายังหยุดฟัง...
แล้วเสียงคนทักตักเตือนเล่า..เหตุใดเราถึงสดับรับรู้ยาก...เข้าใจไม่ได้...ทั้งๆที่เราส่งภาษาเดียวกัน
#เรารักทุกคนที่เตือนเราขอบคุณนะคะที่รักกัน
#มิตรภาพเท่ากับความหวังดีลองตรองมุมนี้อีกมุม
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
