“เมื่อไหร่มันจะเรียนเสร็จวะ กูหิวจะแย่แล้วเนี่ย”
“เออ อีกแป๊บเดียว ทนหน่อย เดี๋ยวร้านที่กูพาไปเนี่ย มึงได้อิ่มท้องแตกแน่”
“อิ่มอย่างเดียวไม่พอนะเว้ย รอนานขนาดนี้ ไม่อร่อยกูด่า”
ผมบ่นกับเพื่อนคนหนึ่ง ที่กำลังรอเพื่อนอีกคนอีกคนเรียนพิเศษภาคค่ำเสร็จ ตอนนี้ก็สามทุ่มเข้าไปแล้ว พวกเรามาไกลถึงย่านหัวลำโพงนี่ เพราะเจ้าเพื่อนตัวดีที่พาให้พวกเราหิวท้องกิ่ว มันยังเรียนพิเศษไม่จบซะที
“อ้าว นั่นไง มันออกมาแล้ว”
“โทษทีว่ะ รอนานมั้ยพวกมึง กูหิวชิบหายเรียนไม่รู้เรื่องละเนี่ย”
“เออๆ กูไม่คุยละ นี่ถ้าไม่ใช่ว่ามึงรู้ร้านนี่ กูไม่รอละนะ รีบๆ นำเลย”
และประโยคสุดท้ายนั้น คือคำพูดของผมเมื่อเกือบๆ 20 ปีก่อน ในยุคที่สถาบันติวเตอร์จะอยู่ไกลแค่ไหน เด็กก็จะดั้นด้นไปเรียน เพราะไม่มีอะไรให้เรียนรู้ผ่านคลิปออนไลน์เหมือนอย่างวันนี้
วันนั้น ผมตามคำเพื่อนทั้งสองคนไปเพื่อชิมอาหารร้านนึงที่พวกมันเอ่ยนักหนาว่าผมต้องไปลองสักครั้ง
พอผมรู้ว่าที่ไหนก็รู้สึกว่ามันไกลมาก เพราะสมัยเด็กๆ รู้จักแต่อนุเสาวรีย์ชัยฯ
นอกเหนือจากนั้นคือไกลทั้งหมด
การที่ผมตามคำชวนของเพื่อน เพื่อมากินอะไรก็ไม่รู้ไกลเกินความรู้จักของผม แสดงให้เห็นถึงความตะกละมาตั้งแต่ยังเยาว์วัย
และการไปครั้งนั้นเปิดประสบการณ์ผมมากมาย
เพื่อนพาผมเดินลัดเลาะไปตามตรอกซอกซอยเล็กๆ ผ่านร้านเล็กร้านใหญ่
กายผมที่หิว ก็หวังในใจว่าจะเป็นร้านที่เห็นตรงหน้า
แต่เจ้าเพื่อนบ้ามันก็ยังไม่พูดว่าถึงซะที
ทะลุมาจนถึงถนนเจริญกรุง
ในขณะที่ผมกำลังจะอ้าปากด่าเพื่อน และตัดสินใจว่าเจออะไรก็จะกินแล้ว
“เฮ่ย ถึงแล้วๆ ร้านนี้แหละ”
ผมมองไปข้างหน้า ในตรอกเล็กๆ นั้น แสงสีเหลืองทองจากหลอดไฟแบบเก่า ส่องลงมาที่หม้อขนาดใหญ่ มีควันระเหยขึ้นมาจางๆ
ถ้าจำไม่ผิด ตอนนั้น คุณป้าคนนึงกำลังเอาน้ำในหม้อตักขึ้นมาราดสิ่งที่อยู่ข้างบน
ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไป จนกระทั่งเห็นสิ่งที่อยู่ในหม้อนั้น ชัดเจน
“ขาหมู ?? พวกมึงพากูเดินมาตั้งไกลเพื่อกินข้าวขาหมูเนี่ยนะ”
จริงๆ ในเวลานั้นผมสบถกว่าที่เขียนมาก
เพื่อนตบไหล่เบาๆ แล้วพาผมไปนั่งในร้าน
“มึงชอบคากิใช่มั้ย เดี๋ยวกูสั่งให้”
ผมโมโหจนพูดไม่ออก อารมณ์เหมือนถูกหลอก ทั้งไกล ทั้งดึก ทั้งหิว
แต่ไม่ทันจะโมโหต่อ ข้าวเปล่าสามจานก็มาตั้งตรงหน้า พร้อมๆ กับคำอุทานของผมอีกครั้ง
“เฮ่ย นี่มึงสั่งแบบนี่มาเลยเหรอ !!”
ข้างหน้าผม คือขาหมูมันเงา ราดมาด้วยน้ำสีเข้มข้น มีความหนืดนิดๆ ความร้อนจากควันลอยขึ้นมาพร้อมกลิ่นจากเครื่องพะโล้ที่ผมไม่ได้กลิ่นเพราะความโมโหในตอนแรก
ที่ผมตกใจไม่ใช่เพราะมันดูน่ากิน
แต่เพราะมันมาทั้งขาเลยสิ..
“กูไม่ได้สั่งอะไรแปลกนะ แค่บอกเค้าไปว่า เอาคากิ 1 แล้วก็เนื้อหนังพิเศษจานใหญ่อีก 1 แค่นั้นแหละ”
“แล้วนี่มันจะกี่บาทวะ เราจะจ่ายไหวเหรอ” ผมพูดเพราะรู้ว่าในตัวมีเงินเหลืออยู่แค่ 120 บาท
“หารกันก็พอเหลือเฟือน่า กินสิ มึงหิวไม่ใช่เหรอ” เพื่อนพูดไปขำไป
ผมตักอุ้งเท้าหมู ส่วนที่เรียกว่า “คากิ” ส่วนเอ็นติดหนังมาใส่จาน แล้วตักรวมกับข้าวเข้าใส่ปาก
ตัวเอ็นที่ตุ๋นมานั้น ไม่ได้นุ่มจนไร้ความเด้งที่เอ็นควรเป็น
หนังเรียบลื่น หอมกลิ่นเครื่องเทศ
เป็นขาหมูพะโล้ที่มีเพียงรสเค็มนำมาเป็นหลัก แต่ได้ความหวานจากการต้มขาหมูและกระดูก
สมัยวัยรุ่นนั้น ผมเป็นคนกินหวาน
นี่อาจจะเป็นอาหารจานแรกที่มีเพียงรสเค็มแล้วผมรู้สึกว่าอร่อย
อร่อยจนความโมโหเมื่อครู่ ระเหิดไปไหนแล้วไม่รู้
เพื่อนเอาพริกมากัดกินแกล้ม ผมลองทำบ้างก็อร่อยได้อีกแบบ
ความเผ็ดช่วยตัดความเลี่ยนไปในตัว
ถ้าอยากเจริญอาหารกว่านั้น เค้าก็มีพริกดองน้ำส้มให้
ผมมีสูตรที่กินมาตั้งแต่เด็กๆ คือเอากระเทียมสด ใส่ลงไปในพริกน้ำส้มด้วย
กินไปพร้อมๆ กัน แกล้มขาหมูนี่ อร่อยมาก
ราคาในตอนนั้นเมื่อเรียกเก็บเงินคือ 150 บาท หารกันลงตัวพอดี
สุดท้ายมื้อนั้นเลยเหมือนติดหนี้บุญคุณเพื่อน แถมยังทำให้ลำบากจนถึงทุกวันนี้
เพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหน
จะเจอข้าวหมูที่อร่อยกว่านี้มากสักเท่าไร
ผมก็ยังต้องกลับมาหารสชาดอันเป็นเอกลักษณ์ของร้าน "ขาหมูตีสาม" นี้อยู่ปีละหลายหน
ราคามีปรับไปบ้างตามเวลา คากิพร้อมเนื้อหนังอย่างในภาพแรกนี่ก็ 150 บาท เหมือนกัน แต่แม้ไม่เยอะอลังการเท่าสมัยเด็ก ก็เหลือเฟือสำหรับสองคน
พอไปกินมาล่าสุด เลยนึกถึงเรื่องราวที่ทำให้ผมได้มาเจอที่นี่
เลยเอามาเล่าให้ฟังกันเท่านั้นแล
ปล. ไม่กี่ปีก่อน ผมเคยไปกินแล้วลืมกล้องยกชุดไว้ที่ร้าน เจ้าของร้านแกเอาซ่อนไว้ให้เรียบร้อย จนผมนึกว่าหายไปแล้ว ตอนหลังกลับไปใหม่ เด็กในร้านจำผมได้ เลยได้กล้องชุดนั้นกลับคืนมา
โชคดีเป็นบ้าเลย
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
