เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง
มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า
มิหวังกระทั่งฟากฟ้า
ซบหน้าติดดินกินทราย
จะเจ็บจำไปถึงปรโลก
ฤๅรอยโศกรู้ร้างจางหาย
จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย
อย่าหมายว่าจะให้หัวใจ
หากเจ้าอุบัติบนสรวงสวรรค์
ข้าขอลงโลกันตร์หม่นไหม้
สูเป็นไฟเราเป็นไม้
ให้ทำลายสิ้นถึงวิญญาณ
แม้แต่ธุลีมิอาลัย
ลืมเจ้าไซร้ชั่วกาลปาวสาน
แม้นชาติไหนเกิดไปพบพาน
จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตา
ตายไปอยู่ใต้รอยเท้า
ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า
เพื่อจดจำพิษช้ำนานา
ไปชั่วฟ้าชั่วดินสิ้นเอย
อังคาร กัลยาณพงศ์
สำหรับบางคนแล้ว บทกวีที่เต็มไปด้วยภาษาที่สวยงาม เปี่ยมด้วยความหมายที่แฝงอยู่ระหว่างตัวอักษร ช่วยทำให้ใจเป็นสุข
ขณะที่ปัจจุบันเรามีข้อมูล บทความ ข่าวสารมากมายให้เลือกอ่าน แต่ในบางช่วงเวลาของชีวิต เรายังอยากเอนตัวลงนอนบนที่นอนอันอ่อนนุ่ม และหยิบหนังสือที่เต็มไปด้วย ความงดงามของภาษา พร้อมซึมซับกับความสุขและลอยละล่องไปในอุทยานแห่งอักษร ที่ส่งกลิ่นหอมหวานในห้วงคำนึง
เราเชื่อว่ายังมีใครอีกหลายคนที่ยังคงมี วรรคทองของบทกวีบางบทในใจจวบจนทุกวันนี้
เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
