อนิจจาน่าเสียดาย
ฉันทำชีวิตหายครึ่งหนึ่ง
ส่วนที่สูญนั้นลึกซึ้ง
มีน้ำผึ้งบุหงาลดามาลย์ฯ
อังคาร กัลยาณพงศ์
อ่านเจอบทกวีนี้ครั้งแรกในหนังสือมติชนสุดสัปดาห์ แต่จำไม่ได้ว่าในคอลัมน์อะไร ฉบับไหน รู้แต่ว่าชอบมาก
เคยคิดเสมอว่าระหว่างการเดินทางของชีวิต เราทุกคนล้วนพบเจอเรื่องราว ผู้คน ในชีวิตมากมาย
คนบางคนเข้ามาสานสัมพันธ์ก่อเกิดเรื่องราว มีความทรงจำร่วมกันในช่วงหนึ่งของชีวิต แต่แล้วด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้ต้องจากลา และเดินหายไปจากชีวิตของกันและกัน เหลือแต่ความทรงจำอันงดงามไว้เท่านั้น
แต่ชีวิตต้องก้าวต่อไป บางเวลาขณะ เดียวดาย ภาพจำถึงใครบางคนจะย้อนกลับมาบางสถานที่ บางบทเพลง ช่างทำให้คิดถึงจนน้ำตาคลอ แต่เราย้อนวันเวลาเหล่านั้นให้กลับมาไม่ได้
บนเส้นทางของชีวิต เราเดินเชยชมมวล ดอกไม้ข้างทาง หรือเหยียบหินแหลมคมที่บาดเท้า แม้กระทั่งฝ่าพายุ หรือเจอกับแสงแดดที่แผดกล้า แต่เรากลับทิ้งใครบางคนไป ทั้งๆ ที่ถ้าเราไม่ดื้อ ไม่มีอคติ และรักกันมากพอจะยื้อไว้ ทิฐิใดๆ ก็ไร้ความหมาย
เหมือนที่ท่านอังคารว่าไว้
อนิจจาน่าเสียดาย
ฉันทำชีวิตหายครึ่งหนึ่ง
ส่วนที่สูญนั้นลึกซึ้ง
มีน้ำผึ้งบุหงาลดามาลย์
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
