.
ขอบคุณภาพจากแอพ Text On Photo
น้ำที่ซึมผ่านหนังศีรษะไหลเอื่อย ๆ ผ่านไรผมผสมรวมกับน้ำสายอื่นตรงข้างแก้มไหลลงมาที่คางอย่างรวดเร็ว รวมตัวกับน้ำที่ค้างจากการหยดครั้งก่อน กลายเป็นเม็ดโป้ง ๆ ร่วงหล่นลงไปยังถังผสมปูนที่อยู่เบื้องล่าง
“ไอ้เสริฐ ผสมปูนเสร็จรึยังวะ ทำอะไรชักช้า” เสียงนายตะโกนเร่งจากที่ไหนสักแห่งแถวนั้น ผมไม่กล้าเงยหน้าไปที่ต้นเสียง
“ใกล้แล้วครับนาย” ผมรีบตอบอย่างเกรง ๆ
“เอ็งก็พูดอย่างนี้มา 3 ครั้งแล้ว” นายคงจะเริ่มสงสัย ผมถ่วงเวลาไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
ข้างในตัวผมแบ่งเป็นสองฝ่าย กำลังต่อสู้กันด้วยเหตุผลและศีลธรรม
‘มึงรับงานมาแล้ว มึงต้องทำ’
‘มึงไม่สงสารมันเหรอวะ ฝังทั้งเป็นเลยนะโว้ย มึงลองคิดดู ถ้ามึงลงไปแทนมัน แล้วโดนเทปูนกลบ ปูนเข้าปากเข้าจมูกมึง มึงจะดิ้นทุรนทุรายนานแค่ไหนถึงตายวะ’
ผมลุกขึ้น ล้วงกระเป๋ากางเกงเก่า ๆ ควานหาบุหรี่เหมือนทุกครั้งที่ผมต้องการปัดเป่าความเครียด แต่สิ่งที่ติดมือผมขึ้นมาเป็นแท่งสี่เหลี่ยมผืนผ้า
จริงสิ ผมเพิ่งตัดสินใจเลิกบุหรี่เมื่อวันอาทิตย์ หลังจากไปเยี่ยมลุงที่โรงพยาบาล
สารภาพตรง ๆ ว่าผมจำลุงไม่ได้
ร่างของชายแก่อายุราว 85 ทั้งที่แกเพิ่งจะอายุ 58 นอนอยู่บนเตียง ผอมจนเห็นซี่โครงดันนูนผ่านผิวหนังเป็นซี่ ๆ หอบหายใจถี่ ๆ ผ่านรูที่คอ ขนาดผมสูบบุหรี่ยังต้องยกมือขึ้นมาป้องจมูกยอมแพ้ให้กับกลิ่นเหม็นสะอิดสะเอียนที่แผ่พุ่งออกมาจากร่างนั้น
ผมคิดเรื่องลุงพลางแกะกระดาษที่ห่อแท่งสี่เหลี่ยมผืนผ้าออกมาอย่างทะนุถนอมก่อนที่จะโยนแท่งข้างในทิ้ง แล้วยัดปลายกระดาษด้านหนึ่งเข้าไปที่ฟันล่างก่อนจะงอปลายอีกด้านเข้าที่ริมฝีปากบน
ผมบรรจงบดขยี้ซ้ายทีขวาสองที
‘ไอ้ห่า กูเคี้ยวกระดาษห่อนี่หว่า’
ผมถุยกระดาษที่เปื่อยยุ่ยลงพื้น ค่อย ๆ ลดตัวลงนั่งยอง ๆ เอื้อมมือหยิบแท่งที่ผมทิ้งไปเมื่อกี้ ปัดเศษดินทรายออกแล้วยัดเข้าปากด้วยความเสียดาย
ผมบรรจงบดขยี้ซ้ายทีขวาสองที ความแข็งเปลี่ยนเป็นความเหนียวหนึบผสมกับความหวานที่ซึมออกมาปะปนกับน้ำลายติดปลายลิ้น
‘แต่ถ้ามึงขัดคำสั่งนาย มึงก็น่าจะรู้ว่าผลลัพธ์มันเป็นยังไง’
การต่อสู้จบลง ผมเป็นเสาหลักของบ้าน พ่อแม่กับน้องคงต้องลำบากถ้าผม...
“ถ้าเอ็งไม่ทำข้าจะให้ไอ้ชายทำ” นายตัดบทความคิดผมอย่างไร้มารยาท
“ผมทำเองครับนาย เดี๋ยวนี้เลยครับ” ผมรีบออกตัวก่อนที่นายจะเปลี่ยนใจ
ผมมองลงไป ท่องบทแผ่เมตตาเบา ๆ แล้วยกถังเทของเหลวสีเทาจำนวนมากไปยังจุดนั้น
‘อโหสิกรรมด้วยนะ ขนาดไอ้ชายอัดดินอัดทรายจนแน่น มึงยังโผล่มาให้กูเห็นได้อีก กูช่วยมึงได้ไม่หมดจริง ๆ กูอุตส่าห์ทั้งตักทั้งโกย แต่มึงก็ยังปีนขึ้นจากรูเรื่อย ๆ มึงมีเยอะจนกูชักกลัว’
ผมหยีตามองฝูงมดดำไหลไปกับปูนที่เทจนเต็ม
.
.
ท้ายเรื่อง :
“พวกเอ็งเตรียมเก็บข้าวของไปอยู่วัดซัก 2 - 3 เดือนนะ”
นายรู้ได้ยังไง นายจะส่งผมไปไถ่บาปให้กับมดที่เคราะห์ร้ายฝูงนั้น
“หลวงพ่อท่านจะบูรณะศาลาสวดศพ ข้ารับปากท่านไว้แล้ว” นายพูดพลางนับเงินที่รับจากลูกค้า
“เอ้านี่ ค่าเทพื้น กับค่าโบกปูน”
.
.
ท้ายของท้ายเรื่อง :
Give me your answer, fill in a form
Mine for evermore
Will you still need me, will you still feed me
When I'm sixty-four
เสียงเพลงยังคงดังจากมือถือที่กระเด็นไปตกบนพื้นถนน น้ำฝนยังคงไหลหล่นจากฟากฟ้าประปราย
ท่ามกลางความวุ่นวายและเสียงผู้คนที่ฟังไม่ได้ศัพท์
หนุ่มกู้ภัยก้มลงหยิบมือถือเครื่องนั้น ยัดเข้าไปในกระเป๋าสะพาย
ผมกำลังนั่งจิบโกโก้ร้อนที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
เพลง Let it be ดังเข้าหูเบา ๆ
.
.
.
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
