ตอนที่ 6 โจกับวันนี้อีกครั้ง (1)
โค-เก-ก๊ก-โก โก โก โก โก โก ...
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา ผมจำได้ว่าผมอยู่ในห้องขังที่สถานีตำรวจ
เฮ้อ โล่งอกที่เป็นแค่ความฝัน
สายแล้ว ผมรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าพลางคิดขำ ๆ ว่าทำไมวันนี้ไก่มันขันเหมือนเสียงหัวเราะ
ผมหยิบย่าม 4 ใบ แล้ววิ่งไปที่ประตูหลังวัด
“ไงวะไอ้โจ เมื่อคืนนอนดึกเหรอ”
“ชู่วววว”
“พี่เสริฐไม่เล่นแบบนี้ดิ เดี๋ยวผมก็ซวยหรอก เมื่อคืนผมฝันประหลาด เอ๊ะ ผมว่าผมคุ้น...”
“โจเอ๊ย นี่รอเอ็งคนเดียวเลยนะ เอ้า ไปกันได้แล้ว” หลวงพ่อหันมาทักผม
ผมเดินรั้งท้าย นึกทบทวนเหตุการณ์ในความฝัน
พี่เสริฐจะเหยียบขี้หมา
“เชี่ย! ขี้หมา” พี่เสริฐร้องลั่น
“เสริฐไปล้างเท้าก่อนไป เดี๋ยวหลวงพ่อเดินช้า ๆ รอ”
นี่มันเหมือนหนังไซไฟที่ผมเคยดูชัด ๆ
ผมเก็บความสงสัยไว้และพยายามนึกว่าถัดจากนี้เจออะไรบ้าง
พี่เสริฐจะคุยกับน้องดาวหัวเราะคิกคัก และไม่บอกให้ผมรู้
ผมเห็นพี่เสริฐคุยกับน้องดาวหัวเราะกันคิกคักอย่างที่เกิดขึ้นในฝัน แต่ผมอยากพิสูจน์
“คุยอะไรกันสนุกเชียว” ผมใช้คำถามที่ผมพอจะจำได้
“ความลับค่ะ พี่โจอย่ารู้เลย”
น้องดาวหันไปกระซิบกระซาบกับพี่เสริฐหลังจากที่ตอบผม
Pixabay
เฮ้ย! นี่ผมย้อนเวลาหรือผมฝันหยั่งรู้อนาคตกันแน่
ใครบางคนที่กระซิบข้างหลังผมทั้งที่ผมนั่งพิงกำแพง
แล้วยังมีแสงสีชมพูกับสีดำที่เปล่งออกมาอีก
“พี่โจเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
น้องดาวสังเกตเห็นความผิดปกติ ผมคงแสดงสีหน้าท่าทางประหลาด ๆ อะไรออกไป
“โป้งน้องดาวแล้ว ไม่ยอมบอกพี่” ผมพยายามกลบเกลื่อน ทั้งสองคนหัวเราะคิกคัก
“จะคุยกันอีกนานไม๊ หลวงพ่อเดินไปโน่นแล้ว”
ผมพยายามเรียบเรียงเหตุการณ์ที่ติดอยู่ในหัว
หลวงพ่อจะใช้ให้ผมไปรับของจากป้าสมพร
มีใครบางคนโทรหาผม ใครกัน
ผมเอื้อมมือควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า
มีสัตว์ประหลาดอยู่ในนั้น!!!
ผมตกใจเหยียบคันเร่ง บังคับรถไม่อยู่
ผมกระทืบเบรค เอี๊ยดดดดด
รถเสียหลักพุ่งชนรถมอเตอร์ไซด์ โครม!!!
คนขับเสื้อสีชมพูกระเด็นจากเบาะนั่งอย่างช้า ๆ
สิ่งต่าง ๆ รอบตัวผมเหมือนกับจะหยุดนิ่งพักหนึ่ง
แคร่ก แคร่ก ครึ่ก ครึ่ก ครึ่ก
รถหยุดสนิท
ล้อหน้ารถมีมอเตอร์ไซด์ติดคาอยู่ หัวรถเกยขึ้นไปบนทางเท้าห่างจากลุงคนนึงแค่คืบ
“ร ถ . . . ช น . . . เต อ ร์ไ ซ ด์ . . . 1 6 6 9 . . .”
“ใ ค ร . . . พ ย า บ า ล . . . บ้ า . . .”
“ว้ า ย . . .”
“น้ อ ง . . . ต ร ง . . . ห รื อ เ ป ล่ า”
ผมตกใจ สับสน หูอื้อ พูดอะไรกันน่ะ ผมฟังไม่รู้เรื่องเลย
ผมเป็นใคร ผมกำลังทำอะไร ผมจะไปไหน ผมงงไปหมด
มีคนมาทำอะไรกับตัวผม
“ค น ขั บ ไม่ เ ป็ น อ ะ ไ ร” ผมพอจะจับใจความเสียงนั้นได้
“โจเอ๊ย มาหาหลวงพ่อหน่อย”
เสียงหลวงพ่อแหวกอากาศมาเขกกบาลผมขณะเอามือซ้ายทาบอก หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ
“ครับ หลวงพ่อ รอแป๊บนึงครับ ผมล้างจานอยู่” ผมตะโกนสวนหลังจากได้สติ
ผมก้มหน้ามองฟองเล็ก ๆ เกาะกลุ่มกัน ค่อย ๆ ย้อยไหลลงไปชายเสื้อตามแรงโน้มถ่วงโลก
“หลวงพ่อจะให้ผมไปรับของจากป้าสมพรใช่ไหมครับ” ผมถามหลวงพ่อ
“โจรู้ได้ยังไงล่ะ หลวงพ่อยังไม่ได้บอกใครเลย” หลวงพ่อยิ้มน้อย ๆ
“ผมเดาน่ะครับหลวงพ่อ เห็นว่าไม่ได้ไปนานแล้ว”
ถึงผมเล่าเรื่องที่ผมเจอ หลวงพ่อก็คงหาว่าผมเพ้อเจ้อ
“เอ้านี่ กุญแจรถ ขับระวังล่ะ”
“ครับ”
ผมกำกุญแจหลวม ๆ นิ้วทั้งห้าบีบเข้าคลายออกช้า ๆ เป็นจังหวะ ผมควรทำยังไงดี
“ไปรับวันอื่นได้ไม๊ครับ”
“โยมสมพรรออยู่ ถ้าโจไม่ว่าง หลวงพ่อจะให้บอลมันไปละกัน”
“ผมไปได้ครับหลวงพ่อ”
ถ้าเหตุการณ์มันต้องเกิดขึ้นแน่ ๆ ผมก็ไม่อยากให้เพื่อนผมต้องรับเคราะห์แทน
ผมเดินไปที่โรงเก็บรถหลังวัด
วางกระเป๋าสะพายที่เบาะนั่งข้างคนขับ แหวกกระเป๋าดูข้างใน มีแค่มือถือ สมุดโน้ต ปากกา
ผมตัดสินใจหยิบมือถือออกมาวางไว้ตรงที่วางแก้วข้างเบาะนั่ง
หวังว่ามันจะช่วยไม่ให้เกิดเหตุการณ์ที่น่ากลัวนั่น
ผมสตาร์ทรถแล้วขับออกมา
“จะไปไหนวะโจ”
“หลวงพ่อให้ไปรับของบริจาคครับ”
“ขับรถระวังล่ะ เหมือนฝนจะตก”
‘ตื๊อตือตื่อตือ ตื๊อตือตื่อตือ ตื๊อตือตื่อ ตือตื๊อ’
ผมเอื้อมมือซ้ายหยิบมือถือตรงที่วางแก้ว
หลังมือผมรู้สึกถึงสัมผัสของตัวอะไรสักอย่าง มันวิ่งขึ้นมาตามท่อนแขน
“เฮ้ย!!! ตัวอะไรวะ”
ผมตกใจสะบัดแขนซ้าย เหยียบคันเร่ง มือขวาหมุนพวงมาลัยบังคับรถไม่อยู่
ผมรีบยกขาขวากระทืบเบรค
เอี๊ยดดดดด โครม!!!
.
.
ผมนั่งพิงกำแพง มือซ้ายพาดบนหัวเข่าที่ชันขึ้นมา มือขวาพาดหน้าขาที่เหยียดยาวจนเกือบตรง
ผมกำลังรอบางสิ่งบางอย่าง และภาวนาให้มันเกิดขึ้นจริง ไม่ใช่ฝัน ผมมั่นใจ
แสงสลัว ๆ จากหลอดนีออนที่พอจะช่วยให้มองเห็นอะไรได้บ้างถูกบดบังด้วยออร่าสีชมพูและสีดำคล้ายไอร้อนที่ลอยตัวช้า ๆ
ผมยิ้มมุมปาก
เสียงกระซิบแข็ง ๆ ดังจากข้างหลังผม
“ไงโจ วันนี้เจอกันอีกแล้วนะ ยังไม่พ้นเรื่องยุ่งยากล่ะสิ หึ หึ หึ”
.
.
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
