~ การเดินทางของแม่ ~
‘แม่คะกินข้าวค่ะ...’
.
ฉันบรรจงตักมันฝรั่งที่แม่พอจะเคี้ยวได้ วางในจานข้าวตรงหน้าแม่
แกงมัสมั่นเป็นแกงที่แม่ชอบมาก แต่ตอนนี้แม่ต้องใช้เวลานานกว่าจะเคี้ยวไก่ให้พอจะกินได้
อีกแค่สิบกว่าปี แม่ก็จะมีอายุเกือบจะครบหนึ่งร้อย
ฟันที่ไม่มี ต้องคอยพึ่งพาฟันปลอมคอยเคี้ยวบดอาหาร
ความจำก็เลือน เสื่อมไปตามกาลเวลา
หนังมือที่เหยี่ยว ไม่มีเรี่ยวแรง และสั่นเทาในการตักอาหารแต่ละคำ
แต่ก็มือนี้ไม่ใช่หรือ? ที่เคยทำกับข้าว..ให้กิน
‘เดี๋ยวลูกช่วยปอกมันฝรั่งให้แม่ด้วยนะ’ สายตาแม่เอ็นดูด้วยรอยยิ้ม
ฉันกระวีกระวาดหยิบจับมีดด้วยความระมัดระวังตามที่แม่คอยสอนและหัดให้ฉันทำมันเป็น
ถึงมันเป็นการงานที่เสี่ยงกับเด็กตัวเล็ก ๆ อย่างฉัน แต่มันก็เป็นการเล่นที่สนุกที่สุดในโลก ฉันรู้สึกมีความสุขที่ได้ช่วยแม่
‘แล้วอย่าลืมเตรียม ข่า ตระไคร้ ให้แม่ด้วยนะลูก .. จำหน้าตามันได้นะจ๊ะ’
ผ้าพันคอชุดเนตรนารีที่แม่เคยสอนให้พับ
สอนแรกที่แม่ทำให้ฉันรู้ที่จะจัดการกับการเป็นผู้หญิงอย่างเต็มวัย
ดีใจของแม่ที่ฉันสอบติดมหาวิทยาลัย
และความอิ่มเอมกับวันที่ฉันสำเร็จการศึกษา
‘แม่กินข้าวก่อนเลยนะแม่ วันนี้หนูกลับค่ำเลย งานยุ่งมากค่ะ’
เป็นคำพูดที่ฉันบอกแม่อยู่บ่อยครั้งตั้งแต่ทำงาน โดยไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกของคนที่อยู่ปลายสาย
.
‘ลูกปอกส้มโอให้แม่กินหน่อยนะ’ แม่พูดด้วยแรงที่ไม่มีในยามชรา
‘ได้ค่ะแม่ แต่หนูขอทำงานนี้ก่อนนะ ยังไม่เสร็จเลย ต้องเร่งส่งด้วย’
ฉันรับปาก..และตั้งใจว่าจะลุกไปปอกให้
แต่ฉันก็ยังคงนั่งทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์จนหมดวัน ทั้งที่เป็นวันหยุด
แล้ว..ส้มโอลูกนั้นก็ถูกวางทิ้งไว้ในตระกร้า
....จนหมดสัปดาห์
วันนี้แม่แก่ลงมาก สภาวะเกี่ยวกับระบบประสาท อาการของพาร์กินสัน เข้ามาอยู่เป็นเพื่อนแม่แทนฉัน
ความจำเริ่มเลือนจนจำไม่ได้
นานวัน ฉันเริ่มที่จะรู้จักจัดการกับงานยุ่งๆ ที่ฉันกอดมาตลอดตั้งแต่เริ่มทำงาน
ฉันมาเยี่ยมแม่ที่ย้ายมาอยู่กับพี่ชาย
.
‘สวัสดีค่ะ แม่ หนูมาแล้ว วันนี้แม่เป็นอย่างไงมั่ง’ แม่มองและยิ้มละมุน
.
‘อ๋อ ยัยหนูไปทำงานน่ะ ยังไม่กลับมา งานเค้ายุ่ง เค้าไม่ค่อยมีเวลาหรอก หนูเป็นเพื่อนเค้าใช่มั้ย ไว้เจอเค้าก็ฝากบอกเค้าด้วยนะ ให้ดูแลตัวเองด้วย เค้าทำงานเยอะ’ แม่พูดพร้อมยิ้ม กระมิดกระเมี้ยด เหมือนพูดกับคนที่เพิ่งรู้จัก
.
‘แม่ นี่หนูไง ยัยหนูไง’ ฉันทบทวนความมั่นใจของฉัน
แม่ยังคงยิ้มนิ่งๆ และไม่ได้ตอบอะไร
ความจำแม่หายไปบางส่วนแล้ว หลายอย่างที่แม่จำไม่ได้
แม่จะจำได้แต่หลานชาย ลูกของพี่ชายที่แม่หยุดภาพความจำไว้ได้เพียงแค่เด็กชายอายุหกขวบ ถึงแม้ว่าตอนนี้หลานจะผ่านการทำบัตรประชาชนมาแล้ว
ฉันไม่เคยเชื่อเลยกับรายละเอียด ที่ได้รับจากพี่ชายทางโทรศัพท์
จนวันนี้
.
‘ค่ะ ได้ค่ะคุณยาย ถ้าหนูเจอยัยหนูของยาย หนูจะบอกเค้าให้นะคะ’ ....
ฉันรู้สึกตัวเบาลอย เจ็บและปวดเข้าไปในใจ..ที่อาบน้ำตา
ฉันเจ็บลึกเข้าไปในหัวใจกับเวลาที่ผ่านไปได้อีกหลายร้อยเท่า กับการที่ฉันมานั่งเฝ้ามองเครื่องช่วยหายใจ และคอยดูว่าตัวเลขมันจะวิ่งไปอย่างไร
แทนที่ฉันจะมานั่งเฝ้ารอยยิ้มของแม่ เสียงหัวเราะของแม่
และ..ปอกส้มโอลูกนั้นให้แม่
.
เลือดที่ติดเชื้อหลังจากการผ่าตัดเนื้อที่ตายของถุงน้ำดี ได้วิ่งเข้าไปทั่วร่างกาย และมันทำงานได้อย่างสมบูรณ์แล้ว
ตัวเลขของเครื่องช่วยหายใจค่อย ๆ ลดลง ต่ำลง อย่างช้า ๆ จนไม่มีอะไรต้องต่ำไปกว่านี้อีกแล้ว
‘แม่คะกินข้าวค่ะ...’
ฉันบรรจงวางถ้วยข้าว และถ้วยแกงมัสมั่นไก่ที่แม่ชอบ ข้างแก้วน้ำ ที่มีกระถางธูปปักอยู่ข้าง ๆ
..และมีส้มโอวางอยู่ในถาด
.
เสียงออดบอกสัญญาผู้ที่มางานบุญ ให้ร่วมกันส่งแม่เพื่อออกเดินทาง
ภายหลังที่ฉันได้กล่าวถึงแม่เป็นครั้งสุดท้าย....
‘แม่ถนอมกล่อมลูกสุดใจรัก
แม่ฟูมฟักกล่อมเลี้ยงให้เติบใหญ่
แม่แลดูลูกรักสุดห่วงใย
แม่เฝ้าไข้ปัดป้องแลพัดวี
.
เป็นหญิงกล้าหญิงแกร่งให้ห้าวหาญ
โจนทะยานพุ่งไปตามวิถี
ไม่ครั่นคร้ามอิดออดไม่รอรี
เสี่ยงชีวีสร้างคนเบ่งลูกมา
.
อีกชีวิตในท้องแม่ยังคิด
ค่อยสะกิดลูบท้องอย่างห่วงหา
ยามจะพลิกสะบัดดิ้นเกรงผิดท่า
กลัวลูกว่าจะเจ็บให้เข็ดกาย
.
สามสิบหกสัปดาห์แสนมีสุข
เมื่อลูกขลุกยันถีบท้องขยาย
แต่ยังทุกข์สุดใจเหมือนเจียนตาย
ห่วงร่างกายลูกนั้นไม่สมบูรณ์
.
แม้นลูกดื้อเมินฟังคำสอนกล่าว
เหมือนมีหลาวทิ่มแทงให้เสียศูนย์
แม่ยังคอยประคองด้วยอาดูร
ยังไม่สูญเสียแรงแม่ยังทำ
.
จวบจนเจ้าออกเรือนเพื่อสร้างหลัก
แม่ยังพักเพียรสอนป้องถลำ
ยังคอยสอนให้คิดสิ่งควรทำ
ไม่เคยซ้ำตอกย้ำยามพลาดมา
.
ลูกมีลูกแม่รู้แม่ยิ่งรัก
ยังคอยลัดขอเลี้ยงด้วยอาสา
ยังมีแรงอุ้มไหวขอเวลา
ได้นำพาให้แม่ทำสมดั่งใจ
.
ได้เห็นลูกก่อร่างและสร้างฐาน
ได้เห็นหลานเติบใหญ่ผ่านวัยใส
ได้เห็นลูกและหลานอยู่ปลอดภัย
แม่วางใจคงได้พักในสักวัน
.
อยากบอกเจ้าให้รู้ไม่เคยโกรธ
อย่าได้โทษว่าแม่ทำหุนหัน
ที่คอยพูดพร่ำบอกอยู่ทุกวัน
เพียงแค่ฝันให้เจ้าสำเร็จการ
.
แม้นไม่มีสมบัติมากองให้
แม่จะใช้ร่างกายนี้เล่าขาน
ธาตุเคยจับดึงรั้งไม่อยู่นาน
เมื่อถึงกาลให้สลายต้องผุพัง
.
แม้ร่างไหม้แต่คนต้องพูดถึง
ให้ได้พึ่งเหมือนแสงผ่านทุกขัง
คือความดีความชั่วเทียวเสียงดัง
เจ้าจงฟังให้ธรรมนำประคอง
.
ลูกเห็นแล้วรักของหญิงชื่อแม่
เป็นรักแท้ที่หนึ่งไม่มีสอง
เฝ้าเลี้ยงลูกแต่เกิดตามครรลอง
คอยเฝ้ามองฟูมฟักจนสิ้นวัน
.
วางความเหนื่อยด้วยจิตประภัสสร
เอนตัวนอนหลับนิ่งอย่างสุขสันต์
ออกเดินทางกลับบ้านย่ามสุขครัน
ลู่รวมกันเป็นหนึ่งเดียวนิจนิรันดร์’
#เล่าไปตามเรื่อง
๑๒ ส.ค. ๒๕๖๒
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
