~ สิ่งที่ถูกลืม ~
จะมีสักกี่ครั้งที่เราเอา รู ป ภ า พ ที่เคยถ่ายแล้วมานั่งย้ำดู
.
ยิ่งเทคโนโลยีปัจจุบันสามารถถ่ายรูปได้ง่ายอย่างไม่ต้องเผาฟิล์ม
.
เราพยายามเก็บรูปภาพที่ตะบันถ่ายมาแล้วเข้าลิ้นชัก
.
แตกต่างกันเพียงเปลี่ยนจากอัลบั้มเป็นฮาร์ดดิสก์
ถ้าดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ
.
รูปภาพก็คือประตูแห่งเรื่องเล่า
.
ทุกรูปภาพมีเรื่องราว
.
ทุกเรื่องราวมี #เรื่องเล่า
ฉากหนึ่งของเรื่อง ข้างหลังภาพ ที่ประพันธ์โดย ศรีบูรพา
.
ขณะที่นพพรกำลังบังคับใจทั้งน้ำตาเกือบจะคลอ เพื่อจะร่ำลาคุณหญิงกีรติในคืนก่อนที่คุณหญิงจะต้องล่องเรือออกจากท่าเรือโกเบในวันรุ่งขึ้น เพื่อเดินทางกลับประเทศไทย
.
นพพรพยายามที่จะเลือกสรรคำพูดเพียงร้อยคำเพื่อที่จะให้คุณหญิงเข้าใจความในใจที่มีทั้งล้านคำ แต่ก็....ไม่สามารถทำได้
.
คุณหญิงจึงให้นพพรพูดได้เท่าที่จะพูด และที่เหลืออยู่นั้น คุณหญิงจะอ่านจากดวงตาของนพพรเอง
หลายครั้งที่เราทำงานจนลืมมองสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว
.
เหมือนหน้าผาก ที่เราไม่เคยมองเห็น จนกว่าเราจะไปยืนอยู่หน้ากระจก
.
หลายครั้งที่เราไม่ได้มองคนที่อยู่ข้างตัวเรา
.
ลองหันไปดูดวงตาของ เขา หรือ เธอ
เราอาจจะเห็นคำพูดอีกหลายล้านคำที่ซ่อนอยู่ข้างใน
.
สิ่งสำคัญที่สุด
.
- ครอบครัว
.
- ตัวเอง
ชีวิต ก็คือรูปภาพที่ถูกถ่าย
.
เพียงแต่ไม่ถูกบันทึกไว้ในฟิล์ม ไม่ได้ถูกบันทึกไว้ใน ฮาร์ดดิสก์
.
แต่ถูกบันทึกไว้ในความทรงจำ
การดูรูปภาพชีวิตในแต่ละวัน
.
ทำให้เรารู้ตัวตนของเรา
.
ได้เห็นทุกอารมณ์ที่เคลื่อนไหว จนเป็นการกระทำ
.
ไม่ได้ดูเพื่อจับผิดคนอื่น
.
ไม่ได้ดูเพื่อจับผิดตัวเอง
ดูแค่รู้ ..
.
.. ปรับปรุง
.
.. แก้ไข
.
.. ตัดลด
.
.. เพิ่มเติม
.
.. พัฒนา
.
.. เติมเต็ม
ดูอย่างไม่เอนเอียง ..
ดูอย่างวางใจ ..
เพื่อถ่าย รู ป ภ า พ ให้สวยมากขึ้น ยามตาวันส่องแสง
#เล่าไปตามเรื่อง
๑๗ ส.ค. ๒๕๖๒
คำพูดเป็นล้านคำ อาจส่งผ่านได้เพียงแววตาแค่แวบเดียว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
