"ความรัก50บาท"
เมื่อตอนผมอายุ16 กำลังเรียนที่วิทยาลัยแห่งนึง
เป็นการเข้ามาปีแรกของการเรียน เวลา08.00
คุณครูประกาศให้เข้าแถวตอนเช้า
แล้วผมเป็นคนตัวสูงต้องอยู่หลังสุด แล้วก็ยืนฟังครูพูดเรื่องกิจกรรมในวิทยาลัย สายตาของผมก็มองไปรอบวิทยาลัยเพื่ออยากรู้ว่ามันกว้างแค่ไหนมีที่นั่งเล่นตรงไหนบ้าง....
แต่สายตาผมก็ไปเจอผู้หญิงคนนึง ผิวขาวอวบๆกำลังคุยกับเพื่อนด้วยความสนุกแล้วผู้หญิงคนนั้น
ก็ยิ้มแล้วหันมาหาผม ทำให้ผมหลงรักรอยยิ้มของเธอ
พอเวลาเข้าแถวหมดแล้ว ผมก็มองตามผู้หญิงคนนั้นเรียนห้องไหนปีไหน แล้วผมก็รู้ว่าเธออยู่ปี2รุ่นพี่ผม...
พอเวลาพักเที่ยง เวลา 12.00 น.
ผมก็มีเพื่อนที่เคมีตรงกันแล้วตั้งกลุ่มกันลงมากินข้าวแล้วในวิทยาลัยของผมจะมีโต๊ะปิงปองอยู่โต๊ะนึง
ผมและเพื่อนหลังจากกินข้าวเสร็จก็มาเล่นปิงปองต่อรอขึ้นเรียน แต่แล้วเธอคนนั้นก็เดินมาพร้อมขนมของกินมากมายและได้กล่าวว่่า
"นายเราเล่นด้วยสิ"
เหมือนฟ้าเปิดให้เราได้เจอกัน แล้วเราทั้งคู่ก็เล่นกันและได้รู้จักกันโดยเวลาอันรวดเร็ว
แล้วเราทั้งคู่ทำความรู้จักกัน แล้วเราก็ขอMSN.
เราแชทคุยกันทุกเย็นหลังเลิกเรียน"ความรู้สึกดีๆ"
ก็เริ่มเพิ่มขึ้นมาทุกทีๆ
จนเกิดความรักขึ้นมา พอเวลาผ่านไปจนเธอนั้นอยู่ปี3 เป็นปีสุดท้ายที่ผมได้เห็นหน้าเธอ
ช่วงเวลานั้นมาถึงเธอจบไปแล้วไปเรียนต่อส่วนผมก็อยู่ปี3 แต่เราจะโทรหากันตลอด ผมจะดูเรื่องราวที่เธอไปเที่ยวไปกับใครอยู่ไหนได้หมดผ่านทาง"Hi5" แต่เวลาผ่านไปไม่นาน"Facebook"
ก็เข้ามาทำหน้าที่ของมันได้ดีเรามีFacebookด้วยกันทั้งคู่แล้วเราโทรแบบไม่มีเสียเงินได้
เราทั้งคู่จะนัดเจอกันเดือนละครั้ง แล้วมีอยู่วันนึงเธอคนนั้นได้มาหาเพื่อนแถวบ้านผมพอดี และเป็นเวลาที่ผมกลับมาบ้านพอดีเช่นกัน
แล้วเธอก็โทรมาหาผม บอกว่าหิวข้าวที่บ้านเพื่อนไม่มีอะไรกินเลยตังก็หมดแล้ว ส่วนตัวผมตอนนั้นพ่อแม่ผมไปต่างจังหวัดพอดี และผมมีตังติดตัวอยู่
50บาทกะซื้อข้าวเย็นกิน แต่เราอดได้เดียวพ่อแม่ก็กลับมาแล้ว
ผมก็ไปซื้อข้าว1ถุง 10บาท และ
ไข่พะโล้ 1ถุง 40บาท
ขับรถไปให้เธอกิน หลังจากเอาข้าวไปให้ก็คุยกับเธอสักพัก หลังจากวันนั้นก็เป็นวันสุดท้ายที่ได้เจอกันเพราะผมจบมาแล้วได้งานไกลเราก็ไม่ได้เจอกันบ่อย ใจคนเราอยู่ไกลกัน ผมหลงในแสงสีเสียง
จนผมไปเจอกับผู้หญิงคนนึงและผมก็จีบและคุยไปพร้อมกับเธอจนความหลงมันบังตาผมตกลงคบกับอีกคนแล้วเลือกที่ปล่อยเธอไป
เธอก็รู้ความจริงแต่เธอไม่เคยด่าหรืออะไรผมเลย เธอกล่าวยินดีด้วยนะแก เป็นคำธรรมดาที่ผมไม่ได้สนใจ ผมก็คบๆผู้หญิง3-4คนไปเรื่อยๆ
จนวันที่ผมอกหัก ผมได้ทักไปหาเธอ
แล้วบอกกับเธอว่าเราโดนทิ้ง แต่เธอได้พูดกับเราว่าไม่เป็นไร เราอยู่ข้างๆแกเสมอ มันทำให้ผมรู้สึกผิดมากที่ได้ปล่อยมือเธอไป
ช่วงเวลานั้นมีแต่คำอธิบายปลอบใจผม ผมก็จะขอเธอคืนดี แต่นิสัยผมอยากจะเป็นแฟนเร็วๆไม่ชอบการรอนานๆ จนผมได้เจอคนนึงอีกครั้งที่ผมได้ทำผิดต่อเธอ ผมบล็อกเธอไม่ทักไปหาเธอตลอดเวลาที่คบกับผู้หญิงคนนึงเวลาเกือบ3ปี แต่เป็นอะไรไม่รู้เวลาผมมีปัญหาผมทักไปหาเธอ เธอจะพูดทำให้ผมมีกำลังใจ
แต่เหมือนหนังเรื่องเดิมผม"อกหัก" อีกครั้งและเมื่อครั้งก่อนๆผมตัดสินใจลองคุยและรอเธอพร้อมและคบกัน แต่ผมได้ถามเธอว่าทำไมเธอถึงไม่โกธรเราทำไมเธอยังอยู่ทุกช่วงชีวิตเรา
เธอบอกเพราะไข่พะโล้50บาทที่แกเสียสละเงินเพื่อเอามาซื้อให้เราแม้ว่า50บาทนั้นมันคือเงินแบงเดียวที่แกมีอยู่ นอกจากพ่อแม่เธอแล้วก็มีแต่แกที่ให้เราได้ยอมอดให้เราได้ ผมได้แต่นั่งร้องไห้
ว่าตัวเองเราได้ทิ้งคนดีๆได้ปล่อยมือคนที่เห็นค่าเราไปได้ยังไง แต่บางทีความรักมันไม่ได้จบลงโดยการครอบครองได้คบและแต่งงานกันเสมอ
เราสองคนพยายามคบกันแต่แล้วมันก็ไม่ตรงใจกันเสมอไป เราทั้งคู่ได้บอกกันว่าเรากลับมาเป็นเพื่อนกันดีกว่าแต่ใครแต่งงานกันก่อนให้บอกกันด้วยนะ มันเป็นที่ได้ยินแบ้วสบายใจที่สุด
อยู่ๆ เพลง จดหมายจากวันวาน ของParadox
ก็ผ่านเข้ามาในหูมันทำให้เราทบทวนทุกอย่างได้ดี
แล้วเวลานั้นก็มาถึง เราย้อนวันเวลาไปแก้ไขไม่ได้
วันที่ผมตัดสินใจโทรไปหาเธอ "เธอเราจะแต่งงานแล้วนะว่างมางานแต่งเราด้วยนะ"
น้ำเสียงของเธอได้บอกประโยคเดิมๆเช่นเคย "ยินดีด้วยนะเร็วจังเลย"
สุดท้ายปลายสายก็ตัดไปแล้วทิ้งข้อความในแชทFacebook
ขอให้มีความสุขมากๆแม้ว่าอายุเราจะมากหรือแก่ตัวลงเราจะไม่มีวันที่ลืมเธอแบะขอให้เธอมีความสุขกับชีวิตแต่งงาน ถ้ามีเวลานัดเจอกันได้นะพาแฟนมาด้วยก็ได้ แค่นี้นะ......
หลังจากที่เธอส่งข้อความมาผมก็ไม่เห็นเธออัพFacebookอีกเลย
ความรักมันสวยงามเสมอแม้ไม่ได้ครอบครองแต่มันทำให้หัวใจเรามีพลังมาก ถ้ารู้ใจตัวเองแล้วอย่ารอให้มันสายเกินไป
ขอบคุณเธอ พ....
นามปากา "เพจเรื่องราวในวันวาน"
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
