ห่วง
ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช เขียนไว้ในเรื่อง ชรากถา
พิมพ์แจกในงานวันเกิดครบรอบปีที่ 74 วันที่ 20 เมษายน พศ. 2528 ว่า
สมเด็จพระสังฆราชเจ้า กรมหลวงชินวรสิริวัฒน์ วัดราชบพิธ ทรงมีถ้วยชาลายครามเก่าใบหนึ่งซึ่งโปรดมาก เวลาใช้ถ้วยใบนี้ก็ทรงใช้ด้วยความระมัดระวังอย่างยิ่ง
วันหนึ่งขณะประทับอยู่ในพระกุฏิ ทรงได้ยินเสียงสิ่งของตกแตก รับสั่งถามมหาดเล็กว่าอะไรแตก มหาดเล็กผู้นั้นทูลว่าตนทำถ้วยชาแตก รับสั่งถามว่าเป็นถ้วยใบไหน มหาดเล็กทูลตอบว่าถ้วยใบที่โปรดใบนั้น ทรงทราบดังนั้นก็ตรัสว่า "สิ้นเคราะห์ไปที ต่อไปนี้ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว"
คนทั่วไปอาจปล่อยวางไม่ได้ง่ายๆอย่างพระองค์ แต่ในชีวิตของเราทุกคน ล้วนมีเรื่องให้ห่วง ยากปล่อยวางเสมอ
ห่วงมีสองแบบ หนึ่งคือห่วงธรรมชาติ ฝังในดีเอ็นเอ ได้แก่การห่วงใยคนในสายเลือดเดียวกัน เช่น ลูก เป็นภาคบังคับของธรรมชาติ พ่อแม่แทบทุกคนรักและเป็นห่วงลูกโดยอัตโนมัติ
ห่วงก็คือบ่วงอย่างหนึ่ง ดังที่เจ้าชายสิทธัตถะทรงเข้าใจดีว่ามันอาจเป็นอุปสรรคขวางการแสวงหาทางรู้แจ้ง
ตำนานเล่าว่า เจ้าชายสิทธัตถะเมื่อได้ทรงทราบว่าโอรสประสูติ ทรงอุทานว่า "ราหุ ชาโต พันธนัง ชาตัง" แปลว่า บ่วงเกิดขึ้นแล้ว พันธนาการเกิดขึ้นแล้ว (แต่ก็มีการตีความว่า ราหุล อาจมิได้มีความหมายในนัยนี้ื ราหุล ไม่ได้มาจากคำ ราหุ ที่แปลว่าบ่วง แต่มาจาก ราหุ ที่แปลว่า ราหู)
ห่วงอีกหนึ่งคือห่วงที่เราสร้างขึ้นมา อาจเป็นวัตถุทางโลก เช่น บ้าน รถ อาจเป็นจิตใจ เช่นความรักของหนุ่มสาว
สำหรับมนุษย์ที่มีเลือดเนื้อจิตใจ การปล่อยวางจากห่วงทำได้ยากยิ่ง คนที่ไม่มีลูกก็ไม่ต้องห่วง ถ้าลดการสะสมวัตถุหรือไม่ยึดติดมัน ก็ลดความห่วงได้ในระดับหนึ่ง
ทว่าการแก้ห่วงที่ดีที่สุดน่าจะอยู่ที่ใจ ฝึกการปล่อยวาง ยอมรับสภาวะอนิจจัง ให้ชีวิตดำเนินตามทางของมัน
พูดง่ายๆคือ
"ไม่มีอะไรต้องห่วง" มาจากโชค
"ต้องไม่ห่วงอะไร" มาจากการฝึกใจ
วินทร์ เลียววาริณ
Photo ; Pinterest
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
