--ภาคต่อ-- คุณตาซาวลาว 55555
พอเทคออฟได้ เริ่มทำเซอวิสกัน ทุกคนยุ่งกันหมด USไฟลท์อ่ะนะไม่ต้องถาม กุโหลดอาหารอยู่ที่ครัวกลางอยู่ดีๆ คุณตาเดินเอื่อยๆผ่านมาอีกละ (มาจาก35Dที่นั่งeconomyนะนั่น หยังคือเดินมาได้ไกลแท้ ไม่มีใครจับไว้เลยหรอวะ) จะไปห้องคนขับให้ได้ อีนี่รีบรั้งแขนไว้เลยจ้า ดึงดันกันพักใหญ่จนหัวหน้าใหญ่เดินมา
คุณตา : ปล่อยยย ข่อยสิไปห้องข่อย ห้องข่อยมีเสื้อผ้า ผ้าห่มนำ
กรูก็แปลให้หัวหน้าฟัง เพราะภาษาอังกฤษ คุณตาพูดแต่ my roomๆ ,go to my room แค่นี้
จนหัวหน้าอ่อนใจ บอก อ่ะ พาเขาไปให้ดูที่ครัวหน้าว่ามันไม่มีอะไรอย่างที่เขาคิด อ่ะ กรูก็พากันไป พอไปถึง
อิชั้น : เอ้า! เบิ่ง! มีบ่? บ่มี! ไส! เสื้อผ้าเจ้า มันอยู่ในคาร์โก้!
คุณตา : โหวยยยย ไผขโมยเสื้อผ้าข่อยไปแล่ว สิเฮ็ดจั้งใด๋ดี
ละนางก็ชะเง้อ สอดส่ายสายตาไปทั่ว จนป๊ะเข้ากับประตูflight Deck
คุณตาชี้ไปที่ห้องคนขับ : my room
พ่องงงงงงงงง! ทุกคนรีบบล็อคทางเข้ากันอย่างหนาแน่น เมื่อคุณตาทำท่าจะเข้าไป
อีห้าาาาาาาาา นี่มันเข้าข่าย unruly passenger level4เลยนะดีออก นี่เมิงปลอมตัวมาจะยึดเครื่องบินป่ะเนี่ย เริ่มน่ากลัวแล้วอ่ะ จนหัวหน้าบอกให้ลากเขากลับไป
กุก็ลากไป หัวหน้าใหญ่สั่งให้หัวหน้าเล็กจัดลูกเรือมาเฝ้าคุณตาไว้ ไม่งั้นคุณตาจะเดินมาข้างหน้าอยู่เรื่อย
ละอีลูกเรือก็พาคุณตาไปนั่งในครัวหลัง นั่งเฝ้าไว้ ไม่ต้องทำเซอวิส ขาดman powerไป1คนละ อีที่เหลือก็โอโห เซิ้งเสริฟสิคะทีนี้
จนเสร็จเซอวิส แบ่งลูกเรือครึ่งหนึ่งไปนอน อิชั้นก็ขึ้นไปนอนกับเขา พอกลับลงมา
หัวหน้าใหญ่เดินมาหากรู : well, economyต้องเสริฟแซนวิชกัน ลูกเรือก็เหลือกันแค่ครึ่งเดียว ไม่มีใครเฝ้าthat guyไว้เลย (ละก็มองกุนิ่ง)
อ่ะ... จ่ะ...กรูสินะ ไปก็ได้จ้า ดีว่าข้างหน้าหลับกันหมด ไม่มีคนกิน
พอเปิดผ้าม่านeconomyเท่านั้นแหละ ไปเป็นตามคาด คุณตาเดินเอื่อยๆมาถึงโซนหน้าละ 😑
กรูก็จับนางไปนั่งกันที่ครัวหลัง อีหยังไฟลท์14ชม. ไม่นอนเลยซักนิดวะ
หลังจากที่ได้คุยกับคุณตาประมาณชม.ครึ่ง ฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง จากที่ตอนแรกคิดว่าคุณตาสติไม่ดี แต่ไม่ใช่ว่ะ พูดรู้เรื่อง แต่อารมณ์แบบ แก่มากจนหลงๆลืมๆ พูดแต่เรื่องเดิมๆซ้ำๆ วกไปวนมา
ด้วยความสงสัยเลยเปิดipadหัวหน้าดูข้อมูลนางว่านางจะไปไฟลท์ไหนต่อ
BKKจ้าาาา 5555555 เอนจอยนะคะทุกคน ไฟลท์นั้นตึงมีคนไทยเยอะอยู่แล้ว ขอให้มีคนไทยเชื้อสายอีสานนะคะยูววว
ละจากBKKก็ต่อไปเวียงจันทร์อีกที ละกรูก็สะดุดตรง สัญชาติคุณตา เฮ้ย! สัญชาติอเมริกันจ้าาา แสดงว่าต้องพูดอังกฤษได้ ...นี่เปิ้นแอ๊บใส่กรูว่าอู้บ่ได้ก๋า!
มึนงงมากจ้า ชั้นเลยซักประวัตินาง แต่นางเล่าแค่ที่นางอยากจะเล่า สมัยหนุ่มๆ สมัยนางมีความสุข
นางเคยเป็นทหารจ้าาา เป็นนายด่านคอยเก็บส่วยที่ลาว ตอนนั้นรวยมาก ตั้งด่านเก็บค่าผ่านทาง ใครจะผ่านต้องจ่ายตัง รื้อค้นข้าวของเขา ละริบมาเป็นของกลางมั่ง ของตัวเองมั่ง ส่งส่วยให้ค่าย วันนึงได้เป็นหมื่น (สมัยนั้นคือเยอะมาก) แต่ก็ยักยอกเก็บไว้เอง1-2พันตลอด (😑 เออ ละก็บอกกุหมดจริงๆอ่ะ)
นางมีลูก มีเมียอยู่ที่ลาว จนเกิดเหตุ ยิงกันกลางเมือง ในค่ายทหารก็ยิงกันเอง ละนางก็หนีตายมาไทย ละก็ต่อไปอเมริกาคนเดียว
ยิ่งฟังก็ยิ่งงง มึนมาก พยายามซักแล้ว ว่าไปยังไง ละลูกเมียล่ะ ละไปทำมาหากินอะไรที่อเมริกา งงมาก สรุปไม่ได้ความ นางพูดวนแต่ตอนที่ตัวเองรีดไถตังชาวบ้าน ได้เงินเยอะ มีความสุข
เรานั่งมองละก็ปลง เอาแต่พูดถึงอดีตสมัยที่ตัวมีความสุข แสดงว่าตอนนี้ไม่มีสินะ ...เวรกรรม... ไปอยู่อเมริกานานจนได้สัญชาติ แล้วนี่กลับลาวไป จะยังเหลือใครอยู่ต้อนรับ?
ความสุขตอนแก่ จะมีอะไรถ้าไม่ใช่ลูกหลานอยู่รายล้อม ฟังละก็ได้ข้อคิดว่าต้องบาลานซ์ชีวิตให้ดี อย่าเอาแต่หาเงิน ดูแลสุขภาพบ้าง พบปะเพื่อนฝูง ดูแลครอบครัวบ้าง แก่ไปจะได้ไม่ต้องมานั่งพูดถึงสมัยก่อนตอนที่ยังมีความสุขอยู่แบบนี้
บั้นปลายชีวิต จะเอาอะไรมาก ข้าวร้อนๆ หมอนซักใบ แต่ได้ใช้ชีวิตกับลูกกับหลาน กับคนที่ตนรัก แค่นี้ก็คงมีความสุขมากละเนาะ :)
---Have a good day😊---
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
