กูอยากเตือนสติน้องๆ ที่พึ่งเข้าสู่ “ภาคแรงงาน” กูโตพอที่จะเล่าประสบการณ์ให้ฟังว่า จากเด็กที่อยู่กับยาย เจอความลำบากระดับสปาตั้น เริ่มจากจุดที่ต้องทำงานตั้งแต่อายุ 12 เพื่อความอยู่รอด พ่อไม่มี แม่จน ญาติพี่น้องพึ่งไม่ได้ จากสังคมบ้านที่ไม่จุนเจือกันอยู่แล้ว
สู่สังคมแห่งการต่อสู้ ตั้งแต่เรียนประถมจนเรียนจบมหาลัย เริ่มต้นค่าแรงขั้นต่ำตามชั่วโมงกับ 7-11 ยังดีที่สมัยนั้นเขามีข้าวสารให้หุงฟรีเดือนละถุง อยู่แฟลตค่าห้อง 800 บาท ยังไม่รวมค่าไฟ วันหยุดมารับจ้างอย่างอื่นเพิ่ม ชีวิตช่วงเริ่มต้นลำบากชิบหาย ญาติพี่น้องมีแต่ไม่มีใครช่วยเหลือได้ เพราะเขาก็ไม่มีเช่นกัน เงินในแต่ละเดือนทำโอทีช่วงนั้น
เต็มที่ 3500-4500 บางเดือนค่าใช้จ่ายเยอะเงินไม่พอใช้ เคยอยู่ไม่มีไฟฟ้าใช้หลายเดือน น้ำก็เคยโดนตัด ขึ้นศาลเพราะค้างค่าเช่า บางวันกินข้าวมื้อเดียว ปลาทูตัวเดียวกิน 2 มื้อ บางวันยายก็หาผักบุ้งมาลวกกินกับน้ำพริก ยามไม่มีจริงๆ จะหวังพึ่งใครไม่ได้หรอก แม้กระทั่งเพื่อน ญาติพี่น้อง มึงจำไว้เลยว่าอย่าคิดว่าเงินหาได้ทุกวันเพราะมึงไม่รู้ว่างานที่ทำจะจ้างมึงได้แค่ไหน มีให้รู้จักแบ่งเก็บแบ่งใช้ พึ่งตัวเองดีที่สุด อย่าหวังพึ่งพาใคร ถ้าทำประโยชน์ให้เขาไม่ได้ก็อย่าหวังว่าหมาตัวไหนจะยื่นมือมาช่วยมึง
ภาคแรงงาน มึงทำงานแลกเงิน ถ้าทำงานให้เขาไม่ได้เขาไม่มีทางจ้างมึง ทำงานอย่าทำแค่มีกินมีใช้ไปเดือนๆ รู้จักเก็บ รู้จักใช้ และอย่าหลงระเริงในเงินอนาคต และเชื่อมั่นว่านั่นคือ ความมั่นคงในชีวิตมึงจริงๆ
#ฝากให้คิดครับ
#แร้มเงินล้าน
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
