ถ้าเราโตพอที่จะรู้จักปล่อยวาง
เชื่อเถอะ ชีวิตเราจะง่ายขึ้นเยอะ
มันก็เหมือนตอนเป็นเด็กนั่นแหละ
เจ็บสุด ก็แค่หกล้ม
ไม่คิด ไม่เก็บมาเครียด แค่ไม่กี่วันมันก็ผ่านเลย
แต่พอมาถึงช่วงหนึ่ง
ช่วงที่ซึ่งเราต้องปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้างเพื่อผลักดันตัวเอง
จะต้องเจอเรื่องราวมากมายจากหลากหลายผู้คนประเดประดังเข้ามากระทบ
ด้วยความที่อาจยังใหม่ในชีวิต
เราก็คงเคยเก็บเอาทุกเรื่องมาคิดจนทำให้ชีวิตเดินได้ยากลำบาก
เราก็ไปให้ความสำคัญกับทุกเรื่อง
จะเรื่องเล็กเรื่องน้อยก็เรานี่แหละคือผู้ทำวิจัย
แต่เชื่อไหม แทบไม่มีงานวิจัยสักเรื่อง
ที่มีค่าพอจะเอามานำพาชีวิต " นักวิชาเกิน " ผู้ทำวิจัยได้เลย
หลายๆเรื่องก็มีแต่เรื่องไร้สาระซะส่วนใหญ่
แต่เราก็มักเอาใจดวงน้อยๆของเราไปผูกติดไว้
ทีนี้ชีวิตมันก็ยากลำบากนะสิ
เพราะเรื่องนั่นโน่นนี่มันก็สำคัญไปหมด
และมันสำคัญที่เรานี่แหละ ไม่ใช่สำคัญที่ใคร
ซึ่งทุกเรื่องขุ่นมัวในหัวใจ..
ส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นเรื่องของใครๆ
แทบไม่มีเรื่องไหน เป็นเรื่องของเราเลย
เพราะบ่อยครั้งที่เรามักจะคิดมากไป
จนไม่สามารถแยกแยะได้ว่าเป็นเรื่องของใครก็ของมัน
เรามักไปให้ค่ากับคนที่ไม่มีคุณค่า
เราแทบไม่เคยให้ราคาตัวเอง
แต่กลับเอาใจไปผูกติดไว้ที่คนอื่น
คนอื่นมักมีอิทธิพลกับเรา
มากกว่าเราจะมีอิทธิพลต่อตัวเองเสมอ
เรามองข้ามตัวเอง เราละเลยตัวเอง
จะน่าลองไหม ถ้าจะตัดๆมันออกไปบ้าง
จะดีกว่าไหม ถ้าเราโตพอจะรักตัวเองเป็น
จะน่าลองไหม ถ้าจะหันมารักตัวเองกว่าที่เคย
จะดีกว่าไหม ถ้าเราจะเป็นผู้ใหญ่แต่มีใจเป็นเด็กในบางเรื่องราว
ใช้ชีวิตให้เหมือนเด็ก -ในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง
ใช้ชีวิตให้เหมือนผู้ใหญ่ -ในเรื่องไม่กี่เรื่อง
ทำมันให้ง่าย..
เรื่องไหนที่พอตัดมันออกไปได้บ้าง
ก็ช่างแม่งมันบ้างเหอะ จะเป็นไรไป
ด้วยจิตมิตรภาพ
^_ ^ แมวพิมพ์ ~
๐๘ ธันวาคม ๒๕๖๒
- 7
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
