สิบสามตุลา...เวียนมาอีกครั้ง
วันนี้...เมื่อสามปีที่แล้ว เรากำลังเดินทางกลับบ้านที่ภูเก็ต เป็นครั้งแรกในรอบแปดปี
.
ตั้งแต่ก่อนเริ่มเดินทางก็มีกระแสข่าวเรื่องการประชวรของในหลวงรัชกาลที่เก้า
.
เราติดตามข่าวอยู่ตลอดแม้ขณะเดินทางผ่านทางหน้าฟีดเฟซบุ๊ก
.
ใจประหวั่นพรั่นพรึงไปกับสิ่งที่รับรู้และได้อ่าน แต่ก็ปลอบใจตัวเองด้วยถ้อยพระราชดำรัสของพระองค์ที่ทรงบอกว่า...จะอยู่ถึง ๑๒๐ ปี
.
แต่เวลานั้น...จากหน้าฟีดเฟซบุ๊กของสามี เริ่มมีถ้อยคำถวายอาลัยปรากฏ ซึ่งผู้ที่เป็นเจ้าของโพสต์เหลานั้น ล้วนแล้วแต่เป็นนายตำรวจและทหารที่เคยถวายงานพระองค์ท่าน
.
แค่นั้นก็มากพอแล้วที่จะทำให้เรารู้ว่าสิ่งที่เรากลัวที่สุดเกิดขึ้นแล้ว
.
ถึงอย่างนั้นเราก็ยังเหลือพื้นที่เล็กๆ ไว้สำหรับปาฏิหาริย์ ด้วยการรอฟังแถลงการณ์จากสำนักพระราชวัง
.
บางทีสิ่งที่อ่านเจอ สิ่งที่ปรากฏบนหน้าฟีดอาจเป็นแค่ข่าวลือ
.
เราหวังที่สุดให้เป็นเช่นนั้น
เราเดินทางถึงภูเก็ตตอนพระอาทิตย์จวนลาฟ้า...บรรยากาศ ณ เวลานั้น หม่นหมองเหลือเกิน
.
ไม่มีความรู้สึกดีอกดีใจ ที่ได้กลับมาภูเก็ตเลยสักนิด
.
หัวใจมันหน่วงหนักบอกไม่ถูก น้ำตาถูกกลืนเก็บไว้...แล้วไหลย้อนกลับเข้าไปข้างใน
.
เราเช็กอินเข้าที่พัก พอเข้าห้อง สิ่งแรกที่ทำคือ เปิดหาข่าว และรอฟังแถลงการณ์
.
เพื่อพบว่า...ไม่มีปาฏิหาริย์อะไรทั้งสิ้น
.
พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จสู่สวรรคาลัยแล้ว
ผ่านมาสามปี
.
แต่ความโศกเศร้าอาลัยยังไม่เคยจางหาย
.
และคงจะไม่มีวันหายแน่นอน
๑๓.๑๐.๒๕๖๒
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
