รำพึงรำพัน โดย หนุ่มร้อยปี (53)
คุณค่าแต่ละใคร?ไม่เหมือนกัน
“คุณค่าแต่ละใคร?
ไม่เหมือนกัน”
@ ความจริง..ที่ปฏิเสธไม่ได้เลย คือ”เราเก่งตั้งแต่เกิด”
เพราะวันที่เราเกิด เราต้องแข่งกับพี่น้องเราที่เป็นสเปิร์ม อย่างน้อย 400-500 ล้านตัว และเราเป็นตัวเดียวที่ถึงเส้นชัยในรังไข่ของแม่ก่อนใคร และเป็นคนเดียวที่ได้เกิดมาบนโลกใบนี้
@ ยังจำวันที่เราไปโรงเรียนครั้งแรกได้ไหม ว่าเราเผชิญกับความกังวลและความกลัวอะไรบ้าง เพื่อนก็ยังไม่มี มีแต่คนแปลกหน้า หนังสือก็ยังอ่านไม่ออก เพื่อนบางคนก็เอาแต่ร้องไห้ เราแทบไม่รู้อะไรเลย ว่าจะทำอย่างไรต่อไป
แต่เราก็ผ่านมันมาได้
@ ยังนึกถึงภาพที่เราหวั่นวิตกในวิชาที่เราเรียนไม่รู้เรื่องและไม่ชอบได้หรือไม่ บางทีไม่ชอบทั้งวิชาที่เรียนและครูที่สอน เพราะเป็นครูที่เรารู้สึกว่าเป็นครูสายโหด และชอบให้เราออกไปยืนโชว์หน้าห้อง เพื่อให้เราทำในสิ่งที่เราไม่มีปัญญาทำได้ในวันนั้น
@ ยังจำได้ไหม ในวันที่เราต้องสอบเข้าในมหาลัยที่ครอบครัวและเราคาดหวัง เรากดดันมากแค่ไหน เพียงเพื่อจะสอบเข้าไปเรียนในสถาบันนั้นให้ได้ ต้องอ่านหนังสืออย่างหนัก ต้องอดหลับอดนอน ต้องอดเที่ยวเตร่ในแบบที่ชอบ และเราก็ทำมันจนได้
@ เมื่อสมัยเป็นนักศึกษา เรายังจำได้ไหม ว่าในแต่ละวิชาที่เราเรียน โดยเฉพาะในวิชาที่เราไม่ถนัด เราต้องใช้ความพยายามขนาดไหน เพื่อให้เราผ่านมันไปให้ได้ บางทีต้องใช้เวลาสอบมากกว่าหนึ่งครั้งก็เคย จึงจะผ่านวิชานั้นมาได้ แต่เราก็ผ่านมันมาแล้ว
@ ในวันที่เรามีความรักครั้งนั้น เราไม่รู้หรอกว่า แล้วจริงๆ มันเป็นรักแท้ ที่จะยั่งยืนจริงๆหรือเปล่า หรือมันเป็นเพียงบททดสอบของชีวิตอีกบทหนึ่งเท่านั้น ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต และไม่ว่ามันจะลงเอยอย่างไร มันก็เป็นรสชาติของชีวิต ที่เราเรียนรู้อะไรตั้งมากมายหลายอย่าง ที่เราไม่ได้รู้สึกเสียเปล่าอะไร
@ จำสีหน้าและแววตาของความภาคภูมิใจของพ่อแม่ และคนที่อยู่รายล้อมตัวเรา ในวันที่เรารับปริญญาใบแรกได้ไหม ว่าเขาเหล่านั้นดีใจกับเรามากน้อยเพียงใด ดูเขาจะดีใจ ประหนึ่งเหมือนเขาเหล่านั้น กำลังเรียนจบเองเสียด้วยซ้ำ
@ จำได้ไหม ในวันที่เราต้องหางานทำ เพื่อหาเงินใช้เอง เราเจอกับอะไรบ้าง ในองค์กรแห่งนั้น ที่เราไม่คุ้นเคยทั้งงาน ทั้งคน และประสบการณ์จริงๆ ทั้งกังวล ทั้งเครียด ทั้งไม่แน่ใจ ทั้งไม่มั่นใจถึงอนาคต แต่เราก็ผ่านมันมาได้ อย่างไม่น่าเชื่อ
@ ในวันที่เราต้องดูแลครอบครัวด้วยตัวเราเองครั้งแรกในชีวิต มันเป็นความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่มาก เพราะเราไม่ได้ทำเพื่อตัวเราเองเพียงคนเดียวอีกต่อไปแล้ว แต่เรากำลังทำเพื่อคนที่เรารัก คนที่เราต้องรับผิดชอบ และต้องช่วยผลักดันให้เขาเหล่านั้น ไปถึงจุดหมายที่สูงและไกลกว่าที่เราเคยผ่านมา
และวันหนึ่งเราก็จะรู้ว่า เราทำได้ดี ไม่แพ้ใครในโลกนี้เช่นเดียวกัน ต่างกันตรงที่ว่า มันเป็นความสำเร็จของเราในอีกมิติหนึ่ง ที่ต่างจากใครๆเท่านั้นเอง
เห็นไหมครับ ว่าเราไม่ได้ด้อยกว่าใครในโลกนี้เลย เพียงแต่ความสำเร็จของแต่ละใคร มันมีแง่มุมที่ต่างกันไปเท่านั้นเอง จงภูมิใจในความเป็นตัวเราเถอะครับ เพราะชีวิตเราอาจไม่เหมือนใคร และชีวิตใคร ก็ไม่อาจเหมือนเราเช่นเดียวกัน ขอให้ภูมิใจในตัวเองเถอะครับ
ดร. พนม ปีย์เจริญ
19-10-2019
พบกันใหม่โอกาสหน้า สำหรับวันนี้สวัสดีครับ
พบกับเฟสบุ๊คของผมที่ www.facebook.com/centuryboy
Blockdit ที่
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
