บ้านสวน
หลังจากเฆี่ยนรถกลับจากทำงานที่กรุงเทพฯ มายังบ้านสวนแบบไม่กลัวโดนกล้องตรวจจับความเร็ว ฉันก็มาถึงทันมื้อเที่ยง
บ้านสวนร้อนมาก แดดแจ๋ ไม่ผิดกับคอนโดในเมืองเลย แม้ที่นี่จะมีต้นหมากรากไม้มากกว่า แต่อากาศก็ยังอบอ้าว ฉันรู้สึกได้ถึงไอของความร้อนที่ระอุเข้ามาจนถึงในตัวบ้าน เล่นเอาเพลียแดด
พ่อนั่งรอกินข้าวอยู่พอดี ฉันเก็บสัมภาระเข้าที่ แล้วจึงรีบเข้าไปร่วมสำรับ กินเสร็จล้างถ้วยล้างจานถึงได้ชะลอความเร็วในชีวิตลงชั่วครู่ ฉันค่อยๆ รวบรวมสติดูว่าวันนี้ต้องทำอะไรบ้าง
นานๆ ฉันจะเข้ากรุงเทพไปส่งงานและสังสรรค์กับเพื่อนสักที แต่ละครั้งใช้เวลาอยู่สองถึงสามวันแล้วแต่ว่าธุระจะมากน้อย ได้กลับมาที่นี่อีกครั้งรู้สึกเหมือนเริ่มต้นใหม่
ทั้งอิ่ม ทั้งอ้าว แบบนี้ น่าพักสายตาหลบร้อนเสียหน่อย แต่พอปิดเปลือกตาลงไม่ทันไร ก็ได้ยินเสียงนกสารพัดชนิดร้องเซ็งแซ่แข่งกันให้ระงม ทั้งนกเขา กาเหว่า นกกระจอก ส่งเสียงกรู้...จุ๊บจิ๊บๆ เว้าๆ ๆ.. เหมือนมันส่งสัญญาณให้รู้โดยทั่วกันว่าฉันกลับมาแล้ว
แหม..ถ้าไม่เห็นแดดนี่คงนึกว่าอากาศดีจนน่าออกไปเดินอาบแดดเล่น
บ้านสวน เดิมเป็นสวนมะม่วงเก่าตั้งแต่รุ่นย่าทวด อยู่แถวๆ ชายขอบของอำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี พอพ่อเกษียณก็ตั้งใจมาปลูกบ้านอยู่ที่นี่ และแน่นอน...ลูกสาว อย่างอิฉันเป็นสถาปนิก ก็ต้องออกแบบให้สิคะ
พอออกแบบเขียนแบบให้เสร็จสรรพ พ่อของฉันก็ทำเหมือนลูกค้าทั่วไป เขาปรับแบบฉันเสียจนเหี้ยน แต่เอาเถอะ..ตังค์เขานี่นะ
เราปลูกบ้านก็ต้องตามใจผู้อยู่สิ
เดิมทีพ่อตั้งใจจะให้บ้านสวนเป็นบ้านหลังที่สอง แต่พอสร้างเสร็จแล้วกลับกลายเป็นว่า พ่อหิ้วกระเป๋าเข้าอยู่ถาวรเลย ในขณะที่แม่ยังห่วงบ้านเดิมที่นครปฐม สุดท้ายแม่เลยต้องเทียวไปเทียวมา ดูแลมันทั้งสองบ้าน ส่วนฉันมีคอนโดอยู่ที่กรุงเทพ ถ้าไม่ติดอะไรก็จะแวะเวียนมาหาพ่อที่บ้านสวนทุกสุดสัปดาห์อยู่เสมอ
จนเมื่อสามปีที่แล้วฉันตัดสินใจกลับมาอยู่ที่นี่ เพราะสุขภาพพ่อไม่ค่อยดี เลยไม่อยากทิ้งให้ท่านอยู่ตามลำพัง อีกอย่างจะได้บรรเทาภาระของแม่ด้วย
แน่นอนเป็นเรื่องยากในช่วงแรก มากๆ สำหรับฉัน คนที่อยู่แต่ในกรุงเทพ นอนคอนโด นั่งรถไฟฟ้า และกินข้าวตามห้าง พอกลับมาอยู่ที่นี่จะเดินทางไปไหนทีต้องใช้รถยนต์ กับข้าวกับปลาก็ต้องทำกินเองเพราะพ่อไม่กินกับข้าวถุง หรือออกไปกินข้าวนอกบ้านเลย เพื่อนและงานทั้งหมดของฉันก็อยู่ที่กรุงเทพ
ฉันต้องเปลี่ยนระบบระเบียบในการดำเนินชีวิตใหม่ทั้งหมด เพื่อกลับมาอยู่ที่นี่ !
แต่ก็นั่นแหละ ไหนๆ ก็ตั้งใจกลับมาดูแลพ่อแล้ว เราก็ต้องไปให้สุด สิ่งที่สำคัญ คือ วันนี้เราได้ดูแลคนที่เรารักและแคร์อย่างเต็มที่
เพราะพ่อเรามีคนเดียว และนับวันก็ยิ่งแก่ตัวลง
ผ่านไปหลายปีเข้า ฉันเริ่มลงตัวกับชีวิตที่เปลี่ยนไป หลายสิ่งที่ว่าแปลกใหม่กลับกลายเป็นความคุ้นเคย โดยเฉพาะการใช้ชีวิตที่นี่ทำให้ฉันได้รู้จักกับพ่อของตัวเองมากขึ้น
บ้านสวน...แม้ไม่ได้สุขสบายมาก แต่ก็ไม่ได้เลวร้าย
ส่วนพ่อ..เมื่อได้ใช้เวลาร่วมกันยิ่งขึ้น ก็รู้เลยว่าพ่อเราไม่ธรรมดา
นกกาเหว่าเงียบเสียงลงแล้วเช่นเดียวกับนกตัวอื่นๆ ที่ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวอยู่เมื่อครู่ ตอนนี้พ่อขับรถออกไปซื้ออาหารมาให้หมาที่เลี้ยงไว้และแมวจรที่มาขอพึ่งอาศัย
วิถีแห่งบ้านสวนยังคงดำเนินต่อไปภายใต้เปลวแดดที่แผดเผาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเย็นลง
ฉันรู้สึกสงบและกลับมาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่อีกครั้ง.
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
