แมวดำกับคืนพระจันทร์สีแดง EP3 :: ผู้หิวกระหายแห่งรัตติกาล
ทางมหา'ลัยเริ่มจะปิดไฟแล้ว เพราะใกล้ 22.30 น. ซึ่งเป็นเวลาปิดของมหา'ลัย วันนี้ผมออกช้ากว่าเพื่อนในชมรม เพราะผมต้องเคลียร์เอกสาร ที่จะส่งให้กับทาง มหา'ลัยวันพรุ่งนี้
ผมเดินไปใกล้กับตึกอธิการ แสงจากพระจันทร์สีแดงก็สอดส่องมายังตัวผม เงาของตัวผมลากยาวไปยังโรงอาหาร สายตาผมก็มองตามเงาของตนเอง และสายตาก็ไปสะดุดแสงที่กระพริบ ๆ อยู่ใกล้ ๆ โรงอาหารของมหา'ลัย ผมก็คิดว่าเป็นแสงจากไฟฉายของ รปภ. ที่กำลังเดินตรวจตราความเรียบร้อยอยู่ ผมจึงเดินต่อไปอีก
แต่หางตาก็ไม่อาจจะละลายตาจากแสงนั้นได้ จึงเพ่งมองไปอีก แสงนั้นขึ้น ๆ ลง ๆ และกระพริบ ๆ ๆ ถ้าให้นับ การกระพริบของแสงนั้นก็คล้าย ๆ กับการเต้นของหัวใจของคน
อะไรก็ไม่รู้ ณ ตอนนี้ผมก็คิดถึงผีกระสือขึ้นมาทันที แค่คิดผมก็ขนรุกไปหมด ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรแล้ว จึงรีบเดินออกจากมหา'ลัย ทันที
แต่ก็เจอกับเพื่อน ๆ ที่ชมรมที่รอผมอยู่ที่ประตูหลัง ม. ผมจึงเล่าให้พวกนั้นฟัง พวกนั้นจึงลงความเห็น ว่าจะไปดูกัน พอถึงโรงอาหาร
และพวกเราก็ค่อย ๆ มองไปยังแสงกระพริบนั้น เพียงแค่พวกเราสบตากับเจ้าของแสงกระพริบนั้น ผมก็เห็นหน้าของคน ๆ นั้นกำลังมองมายังพวกผม และแสยะยิ้มเห็นพันที่เหมือนเขี้ยวแหลมทั่วทั้งปาก ช่วงที่ผมกำลังตะลึงอยู่นั้น
เพื่อนผมก็ได้พยายามดึง ให้ผมรุกขึ้นและเมื่อผมได้สติ จึงหันมองพวกนั้น พวกนั้นวิ่งไปกันแล้ว ผมจึงรุกรี้รุกรนวิ่งตาม พวกนั้นไป ปล่อยให้แสงนั้นกระพริบ ๆ ๆ อยู่รำไร
ตอนนี้พวกเรามาหลบกันที่ ชมรม และจะขึ้นไปเอารถที่อยู่ชั้น4 และพวกเราก็จะออกจากมหา'ลัยกัน พอถึงชั้น 4 แสงไฟจากหลอดนีออนที่ถูกติดเป็นระยะ ๆ ห่างกันพอสมควร แต่ก็พอให้เห็นทางที่เราจะเดินไปกัน แต่พวกเราก็ไม่สามารถเดินต่อไปได้อีกเพราะตอนนี่แสงกระพริบ ๆ นั้นได้ กระพริบอยู่ต่อหน้าพวกเรา ผมเห็นหน้าชัดมากกว่าเมื่อกี้อีก ผมที่รกรุงรัง สายตาสีแดงเหมือนกับพระจันทร์ของพระจันทร์ในคืนนี้เลย และเจ้าของแสงกระพริบนั้นก็เริ่มหวีดร้อง พร้อมกับพุ่งมาที่พวกผม ผมเห็นเพื่อนของผมวิ่งไปคนที่ละทิศละทางกันเลย ตอนนี้ผมขาแข็งไปหมดวิ่งไม่ออกเหมือนถูกสะกดไว้ ด้วยตาสีแดงนั้น
ความกลัวเริ่มทวีคุณขึ้น จากขาที่แข็งเริ่มสั้นและหมดแรงที่จะยืน ผมจ้องมองเจ้าของแสงกระพริบนั้นตอนนี้ มันยิ้มออกมา เหมือนเด็กกำลังจะกินของที่ตนเองชอบ แล้วพูดชวนสยองออกมา กูหิว กูหิว กูหิววววววววววววว
พอสิ้นเสียง มันก็พุงเข้าหาผมพร้อมอ้าปากกว้าง
ในสมองผมก็คิด ผมคงถูกกัดกินไส่พุงจนเป็นนข่าวใหญ่โตในต้อนเช้าแน่ ๆ ๆ
เหมี่ยว...........................
กระสือตนนั้นก็หยุดทันที ผมจึงหันหลังไปมองเจ้าของเสียงนั้น...
มันเป็นแมวดำที่กำลังจ้องกระสือตนนั้นอยู่ ตาของแมวมันกระท้อนแสงสีแดงของพระจันทร์
ผมเห็นกระสือค่อย ๆ ลอยไกลออกไป ผมจึงทรุดลงนั้นเพราะความเหนื่อยและความกลัวที่ได้รับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
