มีสิ่งหนึ่งที่แม้แต่กาลเวลา…
ก็พรากมันไปจากคนครูไม่ได้
สิ่งนั้นคือ รางวัลที่ได้รับจากการสอน
ความมหัศจรรย์
จากแววตาอันบริสุทธิ์ของลูกศิษย์
คือ ความสุขทางใจของคนเป็นครู
ที่หาได้ไม่ยาก แต่ก็ไม่ง่าย
ถ้าครู...สักคน
อยากสอนดี สอนเป็น สอนเก่ง
ก็ต้องใช้เวลาปรับปรุงไปเรื่อย ๆ
อย่างน้อยที่สุด "สาม" ปี
จึงจะสอนรายวิชาใด ๆ
ได้อย่างมีประสิทธิผล
อันนี้...ก็จำมาจากไหนไม่รู้
แต่ก็คิดว่า เออ! มันน่าจะจริงอยู่บ้าง
การสอนไม่ใช่พรสวรรค์
แต่มันคือ พรแสวงที่สามารถฝึกฝนได้
ครูเองจะต้องพัฒนาและเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา
มันอาจเสียเวลาไปอย่างมากในตอนแรก
แต่เมื่อมันเข้าที่เข้าทางแล้ว
มันจะใช้เวลาน้อยลง
แรก ๆ ก็เหมือนรถไต่เขา
แต่ถึงเวลาลงเขา อะไร ๆ ก็ง่ายขึ้นเยอะ
คอยแตะเบรคให้ดีแล้วกัน :D
จงอย่าคิดว่า
จิตวิญญาณและความเป็นครูเพียงอย่างเดียว
จะเพียงพอในการพัฒนาลูกศิษย์
เพราะโลกของ คนเป็นครู
มีองค์ประกอบร้อยแปดพันอย่าง
หนัก ๆ ทั้งนั้น งานครูหนักนะ ไหวเหรอ!
ขอให้ครูทุกท่านสู้ต่อไป
รู้ว่ามันเนรมิต หรือ เสกไม่ได้
เพราะฉะนั้น จงใช้เวลา
และค่อย ๆ พัฒนา
ด้านนอก และ ด้านใน
ของตนเองไปเรื่อย ๆ และเรื่อย ๆ
ก่อนแยกย้าย
แว่ว ๆ มีใครสักคนเคยบอกไว้ว่า...
ถ้าเราหยุดเรียนรู้เมื่อไร เราก็จะแก่
โดยเฉพาะคนที่เป็นครูบาอาจารย์แล้วนั้น
หากไม่สนใจ ใฝ่หาความรู้
จะเอาสิ่งดี ๆ จากที่ไหน ไปบอก
ไปสอนเด็ก ๆ นักเรียนได้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
