เราจะฝึกกันอย่างไรให้ผู้คนพอใจน่ะเหรอ คำถามนี้ตอบง่าย แต่เข้าใจยาก
ตอนนี้ผมมาเรียนหลักสูตร Air Warfare Officer ของประเทศสิงคโปร์ซึ่งเทียบๆกับก็คือโรงเรียนนายเรืออากาศของที่นี่นั่นแหละ แต่ระยะเวลาต่างกันมาก เพราะนายทหารสัญญาบัตรที่นี่ได้มาจากการเกณฑ์ และชาย ‘ทุกคน’ ต้องเป็นทหาร จึงจำเป็นต้องกระชับหลักสูตรให้สั้น เพื่อได้คนไปใช้งานเร็วๆ ก่อนที่เขาจะปลดประจำการใน 3 ปี
ระหว่างเรียนที่นี่ผมได้ฉายาหรือ call sign อยู่ 2 ชื่อ คือ kumpong boy เป็นภาษามาเล จะแปลให้ได้อารมณ์คือ ผู้บ่าวไทบ้าน เพราะผมสามารถหาของเล่นของกินจากป่า ต้นไม้ใบหญ้า ขุดดิน ซ่อมห้องน้ำ แบกหามได้ในขณะที่นักเรียนที่นี่ทำกันแทบไม่ได้เลย เมื่อจัดกลุ่มผมไปอยู่กลุ่มไหน ผมมักจะเป็นอาวุธลับของกลุ่มนั้นเสมอๆ
อีกฉายาคือ Doctor Strange เพราะผมมีอุปกรณ์ทำแผล และยาสามัญประจำบ้าน ที่เมียผมจัดไว้ให้จากเมืองไทย เมื่อใครเป็นแผลเจ็บป่วย จะมาเคาะห้องผมให้ผมทำแผลให้ไม่เว้นแต่ละวัน
นักเรียนที่มาให้ผมทำแผลนั่นก็มาจาก หนังมือเปิดเพราะออกกำลังกาย และโดนทำโทษ เป็นแผลจากการแบก missile เดินทางไกล จากการขึ้นลงรถเกราะ มือ แขน ไหล่พอง จากการแบก missile การแดดร้อน
ทำไมมาทำแผลกับผมแทนที่จะไปโรงพยาบาลนั่นหรือ เพราะว่าเขาไม่อยากขาดเรียน การเรียนที่นี่เร็ว เยอะ และเครียดมากๆ การเจ็บป่วยเล็กน้อย ไม่มีใครอยากเสียเวลาไปโรงพยาบาลซึ่งใช้เวลาตั้งครึ่งวัน บางครั้งเด็กๆก็ปล่อยให้ตัวเองเป็นแผลอยู่อย่างงั้นเพราะการเรียนที่นี่กดดันมากๆ
แม้ว่าการเรียนการฝึกที่นี่จะมีหลายอย่างที่พัฒนากว่าเราไปมาก ทั้งเรื่องการวัดอุณหภูมิก่อนฝึก การตระหนักถึงความปลอดภัย การจัดเตรียมน้ำดื่มให้เพียงพอ รวมถึงโภชนาการที่เหมาะสม
แต่หลายครั้งที่ผู้ปกครองของนักเรียนไม่เข้าใจว่าทำไมลูกฉันมีแผล ทำไมไหล่ถึงช้ำทำไมแขนพอง ถึงขนาดที่บางครั้งโรงเรียนต้องจัดสัมมนาและอนุญาตให้ผู้ปกครองเข้ามาเยี่ยมนักเรียนในบางครั้ง แต่กระนั้น ก็ไม่สามารถตอบสนองความเป็นห่วงใยของผู้ปกครองที่มีต่อลูกๆได้ ยังมีการบ่นเรื่องการออกกำลังกาย การฝึก และการทำโทษอยู่บ่อยๆ
การฝึกของทหารนั้นเป็นเรื่องธรรมดาที่ประชาชนนั้นจะไม่เข้าใจ เรามีจุดมุ่งหมายหลายอย่างที่อธิบายเป็นคำพูด หรือตัวหนังสือแล้วอ่านออก ฟังได้ แต่คุณอาจจะไม่เข้าใจ เรามีสถานการณ์วิกฤติที่ความตายเป็นเรื่องธรรมดาและเราต้องเดินหน้าเผชิญมัน
ผมไม่ค่อยชอบนักเมื่อผู้คนเรียกทหารว่า ‘รั้วของชาติ’ มันดูแข็งๆทื่อๆยืนตระหง่านรอการบุกรุก ผมคิดว่าเราคือนักฆ่ามืออาชีพ ผู้คนจ้างเราเพราะผู้คนไม่อยากทำชั่ว แต่ก็อยากปลอดภัย เราฝึกกันเป็นนักฆ่ามืออาชีพเพราะเราเป็นคนชั่วได้ เรายอมรับมันได้ ในขณะที่คนอื่นรับมันไม่ได้ แลกกับเงินเดือนที่พอทำให้เราดูแลครอบครัวของเราได้
ผมบอกไม่ได้หรอกว่าการฝึกของทหารไทยนั้นดีที่สุดแล้ว มันมีหลายจุดที่ต้องแก้ไข และเปลี่ยนแปลง และผมจะกลับไปขับเคลื่อนให้มันเป็นรูปร่างจากสิ่งที่ผมเรียนรู้มา แต่ขอบอกผู้คนทั่วไปเลยว่า การฝึกของเรานั้นไม่อาจตอบสนองความพอใจของท่านได้ หรือแม้แต่การฝึกในประเทศที่มีมาตรฐานมากกว่าเราแล้วนั้น ก็ยังไม่สามารถตอบสนองความพอใจของประชาชนทั่วไปได้ดอก
แต่ขอให้เชื่อว่าหน่วยงานของเราก็ต้องการเรียนรู้ ต้องการเวลาในการพัฒนาเช่นกันกับหน่วยงานอื่นๆ หลายต่อหลายครั้งที่ทหารน้ำดีต้องการให้กองทัพเปลี่ยนไปในทางที่ดี แต่ก็ติดด้วยปัญหาบางอย่าง และหนึ่งในนั้นคือแรงกดดันจากท่านผู้คนทั้งหลายนั่นแหละ เพราะไม่ว่าทหารจะขยับอะไรก็ตาม จะดีไม่ดี จะมีผู้คนที่เฝ้าคอยกดดันอยู่เสมอๆ บางครั้งทหารน้ำดีเหล่านั้นที่ไม่ได้หน้าทนหน้ามึนเหมือนผม ก็หมดกำลังใจมอดไหม้ไป แล้วก็เข้าสู่วัฏจักรเดิมๆ
กลับไปที่คำตอบนั่นคือ ‘ไม่’ เราทำให้ผู้คนเข้าใจสิ่งที่เราต้องเผชิญในอนาคตไม่ได้ดอก แม้ว่าเราจะขยับมาตรฐานขึ้นไปสูงแค่ไหน ผู้คนก็จะคอยกดดันและตั้งคำถามกับเราเสมอๆ เพราะเขาไม่ได้มีสัญชาติของนักฆ่า นั่นเป็นเหตุผลที่เขาต้องจ้างคนอย่างพวกเรา
แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลให้พวกเราหยุดพัฒนาดอกนะ เรายังคงต้องคิด ต้องทำ ต้องเสียสละ ต้องพัฒนา ในเงามืดและเสียงก่นด่าของผู้คนต่อไป เพราะเหตุผลง่ายๆ คือเรารับมันได้ และไม่มีทางที่ใครจะรับมันได้ ถ้าไม่ใช่พวกเรา
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
