สิ่งคนมักเข้าใจผิดเกี่ยวกับการเขียนบทภาพยนตร์
คือคนมักคิดว่าเขียนบทคือเรื่องต้องดี ตัวละครดี บทพูดดี
แต่ในแวดวงคนทำงานนั้น นอกจากสามสิ่งที่ว่ามาที่ต้องดีแน่ๆแล้ว บทที่ดียังมีอีกสิ่ง คือ
ทันต้องเป็นบทที่ทีมงานเอาไปทำงานต่อได้
ซึ่งนั่นจะเกี่ยวข้องโดยตรงกับคำว่า รูปแบบ หรือ Format ของบท หาก Format ได้มาตราฐานทีมงานจะทำงานได้ง่ายขึ้นอีกหลายเท่าตัว
มันจะคำนวนหน้า และคิวถ่ายได้ง่ายขึ้น
มันจะไม่สับสนกับเซ็ทที่จะต้องสร้างขึ้น
มันจะไม่มีฉากที่ซ่อนอยู่ ไม่ต้องทำงานซ้ำซ้อน
มันจะไม่ต้องไปตีความวิธีการมากเกินจำเป็น
บทหนัง ต้องเขียนในสิ่งที่กล้องถ่ายติด
เพราะหลายร้อยครั้งเวลาตรวจบท เราเจอบทจำนวนมากที่เขียนสิ่งที่กล้องถ่ายไม่ได้ เช่น ความคิด หรือ การบรรยายเหตุผล และ อดีต ที่ไม่เป็นภาพ
เช่น เขาเดินไปที่รถทั้งๆที่ในใจยังคิดถึงแต่หน้าเธอ รอยยิ้มนั้นยังประทับอยู่ในความทรงจำมิรู้ลืม ...
.
ภาพที่ถ่ายติดคือ เขาเดินไปที่รถ และอาจจะแสดงท่าทางคิดถึงโดยการครุ่นคิด อาจจะมีอมยิ้มเล็กๆ แต่กล้องก็จะถ่ายติดแค่นั้น ส่วนสิ่งที่เขาคิดถึงคนดูไม่สามารถมองเห็นได้ อะไรแบบนี้ครับ
.
ทีนี้หน้ากอง หรือตอนเตรียมงาน ผู้กำกับควต้องมานั่งคิดว่า แล้วจะถ่ายทอดสิ่งที่กล้องถ่ายไม่ติดให้คนดูรัยรู้ได้อย่างไรบ้าง
สิ่งนี้คือเสียเวลา และแน่นอนว่าเวลาเท่ากับเงิน
ยังไม่นับการเขียนฉากย้อนอดีต (Flash back) แบบที่ไม่แยกฉากออกมา แต่อยู่ในฉากปัจจุบัน (ซึ่งจริงๆแล้วเป็นคนละที่กัน)
จริงๆยังมีอีกมาเลยที่ทำให้เกิดปัญหาในการทำงานเพราะบทที่รูปแบบไม่สมบูรณ์
เดี๋ยววันหลังจะมาเหลาให้ฟังแบบเจาะลึก
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
