อันชีวิต คนเรา ก็เท่านี้
จนหรือมี คนเรา ก็เท่านั้น
วาสนา คนเรา ไม่เท่ากัน
อันความตาย เท่านั้น ที่เท่าเทียม
ผมเคยอ่านบทกลอนดังกล่าว
จากที่ไหนสักที่ แต่จำไม่ได้แล้วว่าที่ไหน
คงจะเป็นที่วัดใดวัดหนึ่งที่เคยไปล่ะมั้ง
จำได้แค่ว่ามันเป็นคำประพันธ์ที่ลึกซึ้ง
ใจความไม่ได้ยาวมากมาย แต่เต็มไปด้วยความจริงของชีวิตมนุษย์
เราทุกคนล้วนมีความแตกต่างกันมาตั้งแต่กำเนิด ไม่ว่าจะเป็นเชื้อชาติ ศาสนา เพศ หรือในเรื่องอื่นๆ
พอมีความแตกต่างกัน เราก็เลยมองสิ่งที่เราไม่มีได้ชัดกว่าสิ่งที่เรามีอยู่ หรือบางทีเราอาจจะไม่เคยมองในสิ่งที่เรามีเลยก็ได้
ด้วยเหตุนี้เอง จึงทำให้คนเราต่างขวนขวายหาในสิ่งที่ตนเองต้องการ มุ่งแสวงหาสิ่งที่เราคิดว่าจะมาเติมเต็มในส่วนที่เราขาดหาย
บางครั้งอาจจะสมหวังได้สิ่งนั้นมาครอบครอง หลายครั้งอาจผิดหวัง เพราะไม่สมหวังดั่งที่คิดเอาไว้
ความต่างของการได้รับผลตอบแทนทางความรู้สึกสมหวังและความรู้สึกสมหวังนั้นต่างกันอย่างเทียบไม่ได้
ยกตัวอย่างในเรื่องของฐานะ
หลายคนมุ่งมั่นทำงานเพื่อยกระดับของตนเอง ผลจากการกระทำเหล่านั้นทำให้
บางคนรวยขึ้น บางคนก็ยังคงอยู่ที่เดิม
เมื่อคนจนมองดูความมั่งมีของคนรวยแล้ว
เปรียบเทียบกับตนเอง ก็คงจะรู้สึกถึงความทุกข์ ทุกข์ที่ไม่สามารถมีอย่างเขาได้
คนรวยเองก็ใช่ว่าจะไม่ทุกข์ ทุกคนล้วนมีความทุกข์ที่เกิดจากเหตุผลที่แตกต่างกัน
ต้นเหตุของความทุกข์ คือความไม่มี ไม่มีในสิ่งที่ตนเองต้องการ หรือบางคนอาจทุกข์เพราะมีมากเกินไป(คงจะมีอยู่แหละมั้ง)
แต่เมื่อวันนั้นมาถึง ทุกอย่างจะถูกตัดสินให้คนเราเท่ากัน
ความตาย เป็นสิ่งที่ทุกคนล้วนได้รับอย่างเท่าเทียมกัน ไม่ว่าจะรวยจะจน ก็ไม่มีใครสามารถหนีความตายได้พ้น...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
