ฮะจิโคเป็นหมาญี่ปุ่นเพศผู้พันธุ์อาคิตะ เกิดปี ค.ศ. 1923 มันอาศัยอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง ณ ชานเมืองหลวง เจ้านายของมันเป็นศาสตราจารย์ภาควิชาเกษตรกรรม มหาวิทยาลัยโตเกียว ทุก ๆ วัน ฮะจิโคจะไปส่งเจ้านายที่หน้าประตู ครั้นตอนเย็นก็ไปรอท่านที่สถานีรถไฟชิบุยะใกล้บ้านอย่างกระตือรือร้น ทั้งสองเดินกลับบ้านด้วยกัน มันคลอเคลียเจ้านายไม่ห่าง ร่าเริงมีความสุข วันแล้ววันเล่า
ทว่าความสุขของมันก็มีจุดสิ้นสุด ในเดือนพฤษภาคมปีหนึ่ง ท่านศาสตราจารย์ไม่ได้กลับบ้าน มันไม่รู้ว่าเจ้านายหายไปไหน มันรู้เพียงว่าไม่นานหลังจากนั้น มันก็ต้องย้ายบ้าน แต่มันมักหนีกลับไปที่บ้านของเจ้านายเก่า เมื่อไม่พบท่านศาสตราจารย์ที่บ้าน มันก็ไปรอท่านที่สถานีรถไฟชิบุยะทุกวัน แต่มันไม่เห็นคนที่มันรอคอยก้าวลงจากรถไฟ ถึงกระนั้นมันก็ไม่ละความพยายาม ยังคงไปเฝ้ารอเจ้านายของมันที่สถานีรถไฟทุกวัน หลายคนซึ่งคุ้นเคยภาพหมากับเจ้าของเดิมช่วยให้อาหารมันระหว่างที่มันรอ
เวลาผ่านไปสิบปี ฮะจิโคยังคงรอเจ้านายอยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยนแปร วันแล้ววันเล่า ไม่ว่าร้อนหรือหนาว ฮะจิโคหวังว่าเมื่อประตูรถไฟเปิดออก ท่านศาสตราจารย์จะก้าวออกมาหามัน ทว่ามันรอแล้วรอเล่าจากหนุ่มจนแก่ ก็ไร้ผล เจ้านายของมันไม่เคยกลับมาหามันอีกเลย
วันหนึ่งในเดือนมีนาคม 1935 มีผู้พบร่างไร้ชีวิตของฮะจิโคที่ริมถนนสายหนึ่งในชิบุยะ ทั้งชีวิตของมันผ่านไปกับการรอคอยที่ไม่สัมฤทธิ์ผล มันไม่รู้ว่าท่านศาสตราจารย์ตายเพราะหัวใจวายขณะอยู่ในมหาวิทยาลัย
.
แกรแฮม นัตทัล ชาวอังกฤษ เป็นนักกิจกรรมอนุรักษ์ธรรมชาติงดงามของเส้นทางรถไฟ จึงมักเดินทางเสมอ แต่เขามีหมาคู่ใจไปไหนมาไหนด้วยกันไม่ห่างกาย มันเป็นหมาพันธุ์ บอร์เดอร์ คอลลี นามว่า รุสวอร์ป
วันหนึ่งในปี 1990 ทั้งสองไปเดินป่าแถบเทือกเขาเวลช์ ทั้งคนทั้งหมาไม่ได้กลับบ้าน
ผ่านไปสิบเอ็ดสัปดาห์ นักเดินป่ากลุ่มหนึ่งพบศพของนัตทัลบนภูเขา ข้าง ๆ ศพนั้น หมาหิวโซตัวหนึ่งยังเฝ้าเจ้านายของมันไม่ยอมห่าง
ไม่มีใครรู้ว่า รุสวอร์ปรู้หรือไม่ว่า เจ้านายของมันตายแล้ว แต่มันเฝ้าปกป้องเจ้านายทั้งที่มันอยู่ในสภาพหิวโซ อ่อนล้า พวกเขาต้องหามร่างสุนัขนี้ลงจากเขา หลังจากที่มันฟื้นคืนปกติ มันก็ไปร่วมพิธีศพของเจ้านายของมัน
.
บ๊อบบี้ หรือ เกรย์ฟรายเออร์ส บ๊อบบี้ เป็นหมาพันธุ์ สกาย เทอเรียร์ เจ้านายของมันคือ จอห์น เกรย์ นายตำรวจแห่งเอดินเบอร์ก
เมื่อ จอห์น เกรย์ ถึงแก่กรรมด้วยวัณโรคในปี ค.ศ. 1858 ศพถูกฝังในสุสาน เกรย์ฟรายเออร์ส เคิร์ทยาร์ด หลุมศพไร้ป้ายชื่อ กระนั้นบ๊อบบี้ก็ยังหาที่ฝังศพของเจ้านายพบ และเฝ้าเจ้านายของมันอยู่ที่จุดนั้นทั้งชีวิตนานถึงสิบสี่ปี
บ๊อบบี้ตายในปี 1872 หนึ่งปีถัดมาชาวบ้านก็สร้างอนุสรณ์แก่หมาตัวนี้ไว้ไม่ห่างไกลจากเจ้านายของมัน ด้วยอานิสงส์ของบ๊อบบี้ มีผู้สมทบทุนสร้างป้ายหลุมศพให้แก่เจ้านายของมัน
.
ในโลกยุคที่ความซื่อสัตย์ ความจงรักภักดีต่อคนและองค์กรกลายเป็นของหายาก ในห้วงยามที่ค่านิยมเรื่องความจงรักภักดีต่อคนและองค์กรเริ่มพร่าเลือน บันไดขั้นหนึ่งขึ้นสู่จุดหมาย เป็นค่านิยมของคนจำนวนไม่น้อย
ความจงรักภักดีระหว่างคนต่อคน คนต่อองค์กร คนต่อบ้านเมือง กลายเป็นเรื่องเชย บางคนมองว่ามันเป็นเรื่องโง่เขลาด้วยซ้ำ
บางคนใช้องค์กรเป็นขั้นบันไดชั่วคราว ให้ร้ายบุคคลหรือองค์กรที่เคยอุ้มชูตนเอง บางคนสามารถกระทำเรื่องที่ทำร้ายบ้านเกิดเมืองนอนของตนด้วยการแทะกินจนท้องกาง
คนโบราณย้ำเรื่องการตอบแทนบุญคุณเสมอ ไม่เพียงแต่ต่อมนุษย์ด้วยกัน แต่ต่อธรรมชาติที่เราหยิบยืมสิ่งต่าง ๆ มาใช้ พิธีคารวะแม่โพสพ เทพที่ปกป้องผืนดิน ผืนป่าทั้งหลายก็มาจากความเชื่อนี้
ทั้ง ฮะจิโค, รุสวอร์ป, บ๊อบบี้ ช่วยเตือนให้เราได้คิดว่า คุณค่าของคนอยู่ที่จริยธรรมและการประพฤติชอบ ความจงรักภักดีเป็นคุณสมบัติที่รวมความรู้คุณกับความรัก ปราศจากสองสิ่งนี้ ชื่อเสียง ความก้าวหน้า และความร่ำรวยทั้งหมดก็ไร้ความหมาย และสู้หมาไม่ได้!
.
จากหนังสือ สองปีกของความฝัน
โดย วินทร์ เลียววาริณ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
