โพสที่ 89 บันทึกเอคิวเบริล โพสนี้เป็นโพสความรู้สึกภายในใจของเอคิวเบริล
(ใครมีเวลาน้อย...ไม่สะดวกข้ามได้เลยค่ะ)
เลข 89 เป็นเลขที่สวย จึงขอใช้โพสเลขนี้ส่งเรื่องราวภายในใจของเอคิว
ด้วยความสัตย์จริง เอคิว เบริล ไม่เคยคิดว่า จะบันทึกเรื่องราวมาถึงโพสที่ 89 ได้
เนื่องจากเอคิวเบริล เป็นคนเบื่อง่าย ไม่สม่ำเสมอ ไม่ขยันในทุกๆสิ่ง ท้ายสุดก็ล้มเลิก
แต่แล้วก็มีผู้อ่านทุกคนช่วยพยุง ทำให้เขียนได้ วันละโพส สองโพส จนกระทั่งมาถึงโพสนี้
เอคิวเบริล เริ่มต้นบันทึกเรื่องราวอย่างไร
เอคิวเบริลก็เป็นเหมือนทุกๆคน ที่อยากจะพัฒนาฝึกฝนงานเขียน ให้กินใจทุกคน
ก่อนหน้านี้ เอคิวมีบุคคลหนึ่งที่ช่วยแนะแนวทางคอยขัดเกลา งานเขียน เป็นพี่เลี้ยง ในงานเขียน ของเอคิวเบริล
แต่แล้วเอคิวก็รู้สึกว่ายังดีไม่พอที่เขียนงานของเอคิว ลงบทความในพื้นที่หนึ่ง ที่มีชื่อ และคนที่เทรนคือคนที่เป็นเจ้าของ platform นั้น โดยตรง (พูดง่ายๆคนอื่นที่มีงานเขียนดีควรมีโอกาสได้ลงผลงานมากกว่าเอคิว)
เอคิวจึงตัดสินใจ บอกคนทีช่วยขัดเกลางานเขียน เสียสละเวลา ช่วยเทรนงานเขียนให้ว่าขอไม่เขียนแล้ว เอคิวไม่อยากเขียนแล้ว ไม่ชอบแล้ว
แต่ใจจริงคือ ไม่อยากให้คนอื่นมาเสียเวลา กับเอคิวถามว่ารู้สึกผิดไหมก็รู้สึกผิด
แต่ก็ดีกว่าให้มาเสียเวลากับคนแบบเอคิว อย่างน้อยก็ทำให้เค้ามีเวลาในการทำอย่างอื่นที่มีประโยชน์มากกว่า
เอคิวเบริล ก็เลยตัดสินใจฝึกด้วยตนเอง อย่างน้อยก็ไม่รู้สึกผิดไปมากกว่านี้
หลังจากเอคิวมาฝึกเขียนเอง ทำให้เอคิวได้รู้ว่า เอคิว ต้องฝึกทุกอย่าง
ตั้งแต่ในเรื่องของการเรียบเรียงภาษาของเรายังไม่ลื่นไหลยังไม่กินใจเท่าที่ควร
คำศัพท์ในการเขียนของเรายังไม่มากพอ เขียนเท่าไรก็ยังไม่อิน
งานเขียนก็ไม่เว้นวรรค
ทำให้ได้แนวคิดว่า
เขียนให้ดีอย่างไร ถ้าไม่เว้นวรรค ก็มีแต่คนข้ามบทความเราอยู่ดี
ซึ่งเอคิวขอเรียก วลีของเอคิวว่า
ไม่เปิดลมหายใจให้ข้อความ
ก็จะกลายเป็นลายตา
ทำให้ผู้อ่าน ปิดบทความเราไปในที่สุด
หลังจากที่เอคิวฝึกเขียนเรื่องราวมาเรื่อยๆ
ทำให้เอคิวเห็นความสำคัญในเรื่องของการถ่ายทอดเรื่องราวดีๆ ให้กินใจ ให้เข้าถึงผู้อ่านมากกว่านี้ และมีแนวทางเขียนเป็นเฉพาะของตัวเอง
เอคิวอยากส่งเรื่องราวให้คนในใจและคนคอยขัดเกลาและเคยชี้แนะงานเขียนของเอคิวเบริล ขอให้เค้าพบเจอ และพบว่า เอคิว ได้พัฒนางานเขียนอยู่เรื่อยๆ
(อย่าน้อยใจเอคิวนะ และอย่าคิดว่า ไม่เก่งพอ ที่จะเทรนให้เอคิวไม่ใช่เลย เอคิวเนี๊ยแหละที่ไม่เก่งพอ และ ชอบทำให้เสียเวลา อยู่ร่ำไป)
ขอให้เค้าเข้าถึง ความรู้สึกของเอคิวเบริลสักที ความรักที่บริสุทธื์ ที่ไม่มีคำว่า "ผลประโยชน์" หรือสิ่งอื่นใด เข้ามาเกี่ยวข้อง
ส่วนในตอนนี้เอคิวทำได้ในตอนนี้ก็คือ พยายามฝึกฝนบันทึกเรื่องราวต่างๆต่อไปเรื่อยๆ
อย่างน้อยการบันทึกในแต่ละวันจะทำให้เราค่อยๆพัฒนาในการฝึกการถ่ายทอดเรื่องราวให้ชัดเจน พัฒนางานเขียน ให้ เข้าถึงทุกคน
ในระหว่างการเดินทาง เอคิวเบริล ได้พัฒนางานเขียน จากตอนแรกเขียนเป็นรูปแบบ
คำตอบที่แท้จริงในงานของเรา คืออยู่ในระหว่างงานเขียน
จึงทำให้ได้งานเขียนเฉพาะของเราเอง
เรื่องราวที่เราเขียนออกมาจะมีคนอ่านหรือไม่ ไม่ได้ตัดสินจากเราคนเดียว
ถ้าเราตั้งใจเขียนถ่ายทอดเรื่องราวนั้นออกมาอย่างเต็มหัวใจจากเรา
เรื่องราวนั้น มีคุณค่ากับผู้อ่าน แต่ขึ้นอยู่กับผู้อ่าน
แนวคิด...
เพิ่มพูนร้อยเรียงวันละเรื่องราว ดีกว่าไม่ได้เรื่อง(งานเขียน)อะไรเลย
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามอ่านเสมอมา
ขอขอบคุณทุกกำลังใจ ทำให้เอคิวมีกำลังใจเขียนเรื่องราวออกมาเรื่อยๆ
บันทึกการเดินทาง memo aq.beryl
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
