.เรื่อง ........ "หนูยังไม่ได้ตีพ่อนะ"
ผู้เขียน ..... PippaSmile พิปป้าสมายล์
เรื่องสั้น โดย พิปป้าสมายล์ PippaSmile
........ ผมเข้ามาทำงานค้าขายในกรุงเทพ ปล่อยภรรยาให้ดูแลไร่ ดูแลพ่อกับแม่ของผมและลูกชาย ภรรยาผมเป็นคนเข้มแข็ง ขยันหมั่นเพียร หนักเอา เบาสู้ มีจิตใจดี ผมเชื่อใจเธอมาก และเธอก็ไว้วางใจในตัวผมเช่นกัน
........ เดิมภรรยาผมเป็นครู ตอนเธอไปสอนหนังสือแม่ผมจะเลี้ยงลูกให้ แต่พอพ่อของผมป่วยท่านทำงานในไร่ไม่ได้เดินไม่สะดวก คุณแม่ต้องคอยดูแล เธอก็เลยลาออกมาช่วยแม่ทำงานบ้าน งานไร่ และดูแลพ่อผมด้วย ผมโชคดีที่ครอบครัวผมไม่มีปัญหาแม่ผัวกับลูกสะใภ้ เพราะคุณแม่เอ็นดูและรักภรรยาผมเหมือนลูกสาว
........ ผมไม่เคยประมาทในชีวิต เก็บหอมรอมริบ จนมีเงินออมเล็กน้อยเหลือไว้ใช้ในยามจำเป็นครับ เรามีฐานะปานกลางไม่ร่ำรวยอะไร แต่ก็พอมีกินมีใช้ได้อย่างสบายมาโดยตลอด
........ ปีนี้น้ำแล้งมาก พืชในไร่ยังไม่ออกผล ทุกวันนี้ผมต้องตระเวนเอาของไปขายตามหมู่บ้านในกรุงเทพ อะไรที่คิดว่าจำเป็นใช้ในชีวิตประจำวัน ในครัวเรือน ผัก ผลไม้ ผมเอาไปขายหมดเรียกว่าใครต้องการอะไรบอกมา ไม่มีก็จะหาไปขายให้ แม้กระทั่งของในไร่ของผมเองที่ภรรยาปลูก ก็จะนำไปขายเช่นกัน จนพวกลูกค้าล้อเลียนผมว่า "ขายตั้งแต่ไม้จิ้มฟัน ยันเรือรบ"
........ วันนี้ผมกลับบ้าน ผมขับรถผ่านเข้าถนนเล็กที่มุ่งสู่หลังไร่ของผม แล้วก็เห็นตาแฉ่งยืนแอ่นหันหลังให้ถนนอยู่สงสัยจะยืนฉี่ ถ้าจะเมาแต่หัวค่ำเลยนะ ผมหยุดรถทักทาย
........ "อ้าวตาแฉ่ง เมาหรือเปล่า" ตาแฉ่งหันมามองผมทั้งตัว และเจ้าน้องชายแกก็พลอยหันมาทักทายผมด้วย พอแกรู้ตัวก็ยิ้มกว้างจนเห็นฟันจอบที่ทั้งยาวทั้งเหยิน บ่นพึมพำว่า
........ "ไอ้นี่มันสอดรู้สอดเห็น ใครจะไปใครจะมา มันก็ชอบโผล่มาทักทายด้วยเสมอ โดยเฉพาะพวกผู้หญิงนะ" ตาแฉ่งพูดไปก็หัวเราะไป ฮ่า ๆ ๆ พลางโบกมือให้ผมผ่านไป
........ ผมก็ขำที่แกพูด โบกมือตอบแล้วก็จากมา นี่แหละครับวิถีชีวิตของคนชนบท นึกจะฉี่ตรงไหนก็ฉี่ ตอนเย็นก็ต้องกินเหล้ากัน บางคนก็เมา บางคนก็ไม่เมา แต่ตาแฉ่งเมาทุกครั้งไม่ว่าจะกินน้อยกินมาก
........ ทุกครั้งผมจะเข้าหน้าบ้าน แต่วันนี้ผมขับรถเข้าท้ายไร่ เพราะอยากรู้ว่าภรรยาผมดูแลไร่ได้ดีไหม ผมยังรักการทำไร่อยู่ แม้ผมจะเรียนจบช่างกลแต่เมื่อพ่อทำไร่ไม่ไหว ผมจึงต้องผันตัวเองเป็นชาวไร่ มองไร่ของตัวเองแล้วก็รู้สึกอยากทำไร่ขึ้นมาอีก ไร่ไม่รกร้าง ภรรยาผมดูแลไร่ได้ดีมาก อ้าวนั่นต้นมะละกอ ทำไม มันมากมายขนาดนี้ มีเป็นร้อยต้นเลย ผมแปลกใจมากแต่ละต้นมีลูกดก เก็บผลขายได้แล้ว
........ ผมนำรถเข้าไปจอดที่ใต้ถุนบ้าน เห็นมีผลมะละกอขนาดเท่า ๆ กัน อยู่หลายสิบเข่ง อ้าวนั่นลูกของตาแม้นกำลังรับเงินจากแม่ผม แม่รีบบอกผมว่า
........ "ค่าจ้างเก็บมะละกอ เด็กเขามาช่วยเก็บให้ฟรี แต่เราขายได้เงิน ก็เลยแบ่งกำไรให้เด็ก และขอให้เขามาช่วยเก็บหลังเลิกเรียนทุกวัน เด็กมันได้เงินดีใจกันใหญ่ ตาอ้นก็เก็บกับเขานะ แม่ก็ให้เงินเหมือนพวกนั้น อ้นใส่กระปุกหมด บอกว่าจะเก็บเงินให้เยอะเยอะ พ่อจะได้ไม่ต้องไปทำงานไกลบ้าน เขาบอกอยากให้พ่ออยู่บ้านทุกวันเหมือนเดิม"
........ ผมฟังแม่เล่าแล้วอยากสะอื้น ผมกลับบ้านทีไร เวลาจะไปกรุงเทพ ภาพที่ลูกชายยืนกอดขาภรรยาผมน้ำตาไหลพร้อมโบกมือให้ผม มันทำให้ผมขับรถไปน้ำตาไหลไปคนเดียว ถึงกรุงเทพผมก็ยังนอนน้ำตาไหลคิดถึงลูกมาก ทำไมนะบ้านเมืองเราเมื่อไหร่ถึงจะมีระบบบริหารจัดการน้ำให้มีการกักเก็บน้ำได้เพียงพอสำหรับเกษตรกรในยามหน้าแล้ง หรือมีระบบระบายน้ำในยามน้ำท่วมได้บ้าง เกษตรกรกว่าจะปลูกพืชผลได้ต้องลงทุนเป็นปี เดี๋ยวเจอน้ำท่วม เดี๋ยวเจอฝนแล้ง มันถึงจนอยู่แบบนี้ นี่เราเป็นประเทศเกษตรกรรมเสียเปล่า เงินภาษีนำไปทำนุบำรุงแต่ในเมืองหลวง ทำไมไม่เอามาทำนุบำรุงชนบทกันบ้าง
ผม : สวัสดีครับแม่
แม่ : เจริญ ๆ ลูก
ผม : แล้วนี่อ้นไปไหนครับเงียบเลย
แม่ : อ้นขึ้นไปอาบน้ำ ได้ยินเสียงรถ เดี๋ยวคงรีบลงมา
ผม : แล้วแม่ตาอ้นละครับ
แม่ : แม่ตาอ้นดูแลเรื่องยาให้พ่ออยู่ และคงเตรียมทำกับข้าว
ผม : ทำไม่กินกันช้าครับ นี่หกโมงแล้ว
แม่ : เรามากินกันเวลานี้แล้วลูก เพราะไม่ว่างกัน ก็หาอะไรรองท้องกันไปก่อนแล้ว
ผม : แม่ครับ ผมไม่รู้เลยว่าในไร่ปลูกมะละกอ มันทนแล้งได้ดีนะครับ
แม่ : พ่อแกนะซิ นอนฟังวิทยุ เขามีรายการแนะนำให้ปลูกพืชทนแล้ง
ผม : ก็เลยปลูกเลยหรือครับ
แม่ : ไม่หรอก เมียแกเขาบอกว่าเห็นด้วย แต่ต้องไปหาตลาดก่อน
ผม : แล้วได้ตลาดไหมครับ
แม่ : ได้ซิ แรกก็ปลูกไม่กี่ต้น ส่งให้แม่ค้าส้มตำ และร้านผลไม้ที่ตลาด พอค่ากับข้าวไปแต่ละวัน แล้วก็มีคนเขามาติดต่อให้ไปส่งที่โรงงานผลไม้แห้ง เขาเอาไปทำมะละกอแช่อิ่ม มะละกอเค็ม ส่งเมืองนอกลูก นี่เขาจะทำสัญญากับเราว่าให้ส่งเขา เดือนละเท่าไหร่ แม่ก็ไม่รู้ ลองไปคุยกับแม่เจ้าอ้นเขาแล้วกัน เขาบอกว่าจะรอปรึกษาลูกก่อน
........ เสียงวิ่งตึง ๆ ดังมา แล้วหน้าเด็กชายอ้น ที่ประแป้งลายพร้อยก็ยื่นออกมา เจ้าหนูวิ่งมากอดขาพ่ออย่างดีใจ จนลืมสวัสดี
แม่ : ไหว้พ่อหรือยังตาอ้น
อ้น : สวัสดีครับพ่อ
ผม : ไว้พระลูก ได้ข่าวว่ารับจ้างย่าเก็บมะละกอหรือลูก
อ้น : อ้นไม่เอาเงินครับ แต่ย่าให้ อ้นเลยเก็บไว้ให้พ่อครับ
........ ผมพาลูกขึ้นบ้าน ก็เห็นภรรยากำลังเอายาให้พ่อกิน เธอหันมายิ้มให้ผมแล้วก็เก็บแก้วน้ำกับขวดยาออกไป ผมกราบพ่อที่ตัก ผมนึกถึงภาพพ่อสมัยที่ผมยังเด็กพ่อทำงานในไร่ลำบากมาก เพื่อส่งเสียให้ผมเรียนสูงกว่าเด็กอื่น เพราะอยากให้ผมมีวิชาชีพติดตัวไม่ต้องมาทำงานไร่ให้เหน็ดเหนื่อยเหมือนพ่อ เพราะพ่อใช้ร่างกายมากพอแก่ตัวลงถึงได้เป็นแบบนี้
........ แม่ตาอ้นภรรยาผมดูแลพ่อผมเหมือนกับเป็นพ่อของเธอเอง ผมเลือกภรรยาไม่ผิด เธอดีกับทุกคนในครอบครัวของผม ภรรยาผมบอกว่าพรุ่งนี้มีเรื่องจะปรึกษา วันนี้ผมมาเหน็ดเหนื่อยแล้วให้พักผ่อนก่อน
........ เช้าวันรุ่งขึ้นผมตื่นแต่เช้า อากาศที่บ้านสดชื่นมาก สงบดีไม่มีเสียงรถราขวักไขว่ ผมคว้าสายยางลากมาที่รถ ตั้งใจจะถอยรถออกไปล้างนอกบ้าน และขณะที่กำลังลากสายยางมา ก็เห็นตาอ้นอยู่หลังรถกระบะ ผมตกใจเกิดความกลัวมาก ผมมักจะห้ามลูกเด็ดขาดไม่ให้มาอยู่หลังรถไม่ว่าจะรถของใครก็ตาม เพราะผมเห็นข่าวหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งประจำว่า เด็กโดนรถถอยทับตาย
ผม : อ้น อย่ามาเล่นรอบรถพ่อสั่งไว้ไง ออกให้ห่างรถเดี๋ยวนี้นะลูก
อ้น : อีกนิดเดียวครับ หนูยังทำไม่เสร็จครับพ่อ
ผม : ทำไมไม่เชื่อฟังพ่อ
........ ผมตกใจมากที่ลูกดื้อและทำในสิ่งที่ผมกลัว ผมไม่ชอบให้ลูกอยู่ใกล้รถ ผมกลัวสูญเสียลูกเพราะรถถอยทับ ผมตรงไปที่ลูกแล้วกั้นใจตีก้นไปเต็มแรงเพื่อให้เขาเจ็บ และไม่กล้าเข้าใกล้รถอีก แต่อ้นหันหน้ามาเงยหน้ามองผมแล้วยิ้มทั้งน้ำตา พร้อมกับพูดว่า
........ "อ้นเขียนเสร็จพอดีครับพ่อ อ้นเขียนหนังสือเก่งแล้วครับ อ้นอยากให้พ่ออ่านครับ"
........ อ้นชี้ไปที่ฝากระบะท้ายรถที่มีคราบฝุ่นหนา ผมมองนามมือลูก และก็พบข้อความที่มีรอยนิ้วมือลูกชายเขียนไว้ อ้นพูดย้ำอีกว่า
........ "พ่อครับ อ้นเขียนเสร็จแล้ว อ่านเลยนะครับ"
........ ผมมองผ่านตัวลูกชายไปที่ฝากระบะรถ เห็นข้อความที่ลูกเขียน มันทำให้ผมเซถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
........ "รักพ่อมาก อยากให้พ่ออยู่บ้าน หนูหาเงินเลี้ยงพ่อเอง"
........ ผมมองลูกชายสลับกับข้อความที่ลูกเขียน พร้อมกับกั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ แม่บอกว่าลูกหยอดกระปุกเงินค่าเก็บมะละกอไว้ให้ผม บอกว่าจะเก็บเงินให้เยอะเยอะ พ่อจะได้ไม่ต้องไปทำงานไกลบ้าน กับประโยคที่ลูกเขียนนี้มันบาดลึกในหัวใจผม มันคือความในใจของลูก ลูกอยากให้ผมอยู่บ้าน ผมก็อยากอยู่บ้านกับลูกเหมือนกัน แต่จะทำยังไงได้ ตาอ้นเห็นน้ำตาผม แกวิ่งมากอดขาผม พร้อมพูดว่า
........ "อย่าร้องไห้ครับพ่อ พ่อตีก้นหนู หนูยังไม่เจ็บเลย หรือพ่อเจ็บมือครับ หรือพ่อเจ็บก้น หนูยังไม่ได้ตีพ่อนะ" ผมมองลูกชายแล้วหัวเราะทั้งน้ำตา พร้อมกับพูดว่า
........ "ต่อไปอ้นต้องไม่มาใกล้รถแบบนี้อีก พ่อกลัวไม่เห็นลูกแล้วถอยรถมาทับลูก เข้าใจไหม" ตาอ้นพยักหน้าแล้วกอดผมแน่น
........ "อ้นไม่ทำอีกแล้ว ทำแล้วพ่อร้องไห้อ้นไม่ทำอีกครับ"
........ หลังจากล้างรถเสร็จ ผมก็ไปอาบน้ำกินอาหารเช้ากัน เสร็จแล้ว พ่อ แม่ ผม และภรรยา ก็คุยกันต่อ ส่วนอ้นก็ทำการบ้านใกล้ ๆ เพราะวันนี้โรงเรียนหยุด ภรรยาปรึกษาเรื่องจะทำสัญญาปลูกมะละกอส่งโรงงาน พร้อมเอาสัญญามาให้อ่าน ผมดูแล้วสัญญาเป็นธรรมกับทั้งสองฝ่าย โรงงานนี้ก็อยู่ไม่ไกลนัก เราทำสัญญากับโรงงานโดยตรง และในอนาคตถ้าไร่ของเรามีพืชผลอื่นอีก ก็น่าจะส่งโรงงานนี้ได้อีก
........ ภรรยาผมบอกว่าลำพังเธอคนเดียวคงไม่ไหว งานบ้านก็ยุ่ง และเธอก็ไม่อยากทอดทิ้งร้านส้มตำ หรือร้านผลไม้ในตลาด เพราะพวกนี้ทำให้เธอมีวันนี้ และหากในวันข้างหน้าถ้าโรงงานไม่ทำสัญญาต่อ เราก็จะยังมีร้านพวกนี้รองรับมะละกออยู่ตลอด
........ ผมนึกถึงที่ลูกอยากให้ผมอยู่บ้าน ผมก็เลยว่าจะหยุดขายของแล้วมาช่วยภรรยาปลูกมะละกอ และหาพืชทนแล้งอย่างอื่นมาปลูกเพิ่มอีก ก็คงมีรายได้เหมือนเดิม และผมอาจจะล่องเอาของในไร่ขึ้นมาขายปลีกที่กรุงเทพบ้างนาน ๆ ครั้งก็ได้ ผมจะได้อยู่กับครอบครัวพร้อมหน้าซะที พ่อกับแม่ก็เห็นด้วย
........ อ้นเดินมากอดหลังผมคงได้ยินที่ผมพูดกับภรรยา ผมได้ยินเสียงลูกหัวเราะใจก็อิ่มเอิบ ลูกคือลมหายใจของผม ทุกวันนี้ผมทำงานเหน็ดเหนื่อยก็เพราะลูกคนนี้แหละ ตอนผมยังเด็กพ่อก็คงคิดกับผมแบบนี้เช่นกัน พ่อผมเวลาสอนหลานมักจะบอกว่า
........ "อ้น โตขึ้นต้องดูแลพ่อกับแม่ เหมือนที่พ่อกับแม่ดูแลปู่กับย่านะหลาน"
........ ผมสัญญากับตนเองว่า จะสอนอ้นให้ขยัน หมั่นเพียร กตัญญู มีศีลธรรม เมตตา กรุณา เป็นคนดี และเป็นกำลังสำคัญที่จะทำให้ประเทศชาติพัฒนาต่อไปครับ
🌺 เขียนโดย ..... PippaSmile พิปป้าสมายล์
ฝากติดตามอีก 2 เพจค่ะ คลิก
เพจ จับเข่าคุยกัน กับ พิปป้าสมายล์ PippaSmile
เพจ กลอนและคำคม โดย พิปป้าสมายล์ PippaSmile
อ่านแล้วชอบ กดติดตาม กดไลก์ กดแชร์ เป็นกำลังใจผู้เขียนนะคะ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
