รูปนี้เป็นรูปที่กูเคยเช่าห้องอยู่ และความเชื่อกูที่ถูกสังคมด่าว่าทำไม? บ้านมันไม่ใช่ปัจจัย 4
แล้วก็ไม่ได้บอกว่ามีหนี้สินไม่ได้ แต่มีได้เมื่อพร้อม คนบางคนชอบกัดฟันซื้อ บ้าน เป็นความมั่นคงของชีวิต ใช่! คนเราพออายุ 30 แต่งงานแล้ว
ก็ควรมีบ้านเป็นของตัวเอง เฮ้ย!! บางทีมันอาจจะไม่จำเป็นก็ได้ ถ้ามึงแบกภาระมากเกินไป กูว่ามันก็ไม่ใช่เหมือนกัน
กูซื้อบ้านตอนอายุ 37 มันก็ไม่ได้ช้าอะไร เพราะความคิดกู ไอ้เหี้ย !! บ้านไม่ใช่ปัจจัย 4 ที่อยู่อาศัยต่างหาก คือ ปัจจัย 4
ช่วงนั้นมีหลายคนด่ากูเพียบ หาว่าใครสอน กูกลับคิดว่า บ้านถ้าไม่พร้อมมึงก็อย่าซื้อ มันต้องเช่าก็เช่า จะอายทำเหี้ยไร
เพราะระหว่างที่กูเช่า ก็สะสมเงินไป กูเช่าห้องมา 36 ปีก็ทำแบบนี้
วางแผน มองไกลให้ชีวิตตัวเองดีๆ ตอนซื้อบ้าน กูก็ไม่ได้ซื้อสด แต่เอาเงินตัวเองที่จะดาวน์บ้านราคาแพง 1 ล้านบาทไปซื้อห้องเช่า 2 ห้อง แล้วซื้อบ้านราคาต่ำลง
เพื่อ เอาค่าเช่ามาช่วยผ่อนบ้านกูอีกแรง แบบไม่เหนื่อยหาเงินเหมือนหนูถีบจักร และชีวิตกูจะได้ไม่เครียด
พอเริ่มมีรายได้ช่องทางที่ 5 ก็เริ่มเอาค่าเช่าบ้านที่ได้มาไปลงทุนแบบเงินต่อเงิน
กูว่าสิ่งสำคัญในชีวิตจริงๆคือ มึงจะลำดับมันยังไงต่างหาก จะสร้างทรัพย์สินก่อนซื้อหนี้สิน หรือจะซื้อหนี้สินก่อนสร้างทรัพย์สิน
ช่วงกูสร้างตัว กูไม่ผูกตัวเองให้ชีวิตมันหนัก เช่น ไม่พร้อมก็ออกรถ ไม่พร้อมก็ซื้อบ้าน และมึงอย่าไปคิดว่า ชีวิตมึงซื้อบ้านได้แค่หลังเดียว
กูเป็นแร้มยกกระเป๋า มีบ้าน 1 หลัง กับ 3 ห้องเช่า กูเชื่อว่ากติกาพิเศษมีสำหรับคนพิเศษเท่านั้น ถ้ามึงเป็นคนปกติก็ซื้อ 1 หลังไป แต่กูเป็นคนรวย ก็เลยมีหลายที่
เอาจริงๆ นะ ตอนที่คิดแบบนี้ก็ยังแย่งข้าวหมาแดกด้วยซ้ำ แต่มโนเองว่าตัวกูเป็นคนรวย เลยไปศึกษาคนรวยว่ามันคิดยังไง กูก็เห็นคนรวยซื้อบ้านหลายหลัง แล้วทำไมกูจะซื้อบ้างไม่ได้ว่ะ?
นี่ล่ะ !! คนรวย กับคนปกติ ที่มีชีวิต มีลมหายใจเหมือนกัน แต่ต่างกันที่ความคิด และความพยายามจริงๆ ..😎
#แร้มเงินล้าน
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
