นิทานก่อนนอนค่ะ
เรื่อง "นิ้วน้อยกับแขนขา"
........ นายยศเป็นหนุ่มใหญ่ร่างกายกำยำ เขาเป็นคนแข็งแรง เป็นคนชอบเดินทางไปทุกหนทุกแห่ง ไม่ว่าเจอใครเขาก็จะบอกว่าเขารักแขนและขาของเขามาก เพราะพวกมันตามใจเขาและทำงานให้เขาได้ดี
........เขาภูมิใจกับแขนและขามาตลอดเวลา ปากเขามักจะพูดว่า แขนช่วยให้เขาปกป้องอันตรายที่เข้าถึงตัวเขาออกไปได้ และช่วยให้เขาไขว่คว้าสิ่งที่เขาต้องการได้ ช่วยเขาทำงานได้ ส่วนขาก็ช่วยนำพาเขาให้เดินไปถึงจุดหมายปลายทางได้ตามต้องการ
........ ทุกครั้งที่เขาชมแขนและขา เขาก็จะตำหนินิ้วน้อยทั้งยี่สิบนิ้วว่าเป็นสิ่งที่น่ารำคาญเกะกะมาก ไม่มีประโยชน์อะไร ทั้งยังทำให้เขาทั้งเหนื่อยและเจ็บตัวอีก เพราะต้องเหนื่อยตัดเล็บ และทุกครั้งที่เขาตัดเล็บก็มักจะตัดเข้าเนื้อเลือดออกเจ็บตัวทุกที
........ แขนและขาจึงมักจะหัวเราะเยาะนิ้วน้อยทั้งยี่สิบว่าไร้ค่า นายยศไม่รัก บางวันขาก็มักจะแกล้งเดินไปเตะนั่นนี่ เพื่อให้นิ้วเท้าเจ็บตัว แขนก็เช่นกันชอบเหวี่ยงให้นิ้วมือไปโดนนั่นนี่จนนิ้วเดาะบ้าง เสี้ยนตำนิ้วบ้าง เล็บฉีกบ้าง ทั้งแขนและขาต่างแกล้งนิ้วน้อยทั้งยี่สิบให้เจ็บบ่อย ๆ จนนายยศยิ่งเกลียดนิ้วน้อยทั้งยี่สิบนิ้วเพราะเขาก็เจ็บไปด้วย
........ นายยศไม่เคยรักนิ้วน้อยทั้งยี่สิบเลย นิ้วน้อยทั้งนิ้วมือและนิ้วเท้าต่างคิดว่ามันไม่มีความหมาย นายยศมีกินทุกวันนี้ก็เพราะนิ้วเท้าช่วยขยับไปกับขาตลอดเวลาที่เดินทางไปหากิน ส่วนนิ้วมือก็หยิบจับสารพัดทั้งทำงาน และหยิบอาหารให้กินจนอิ่มปากสบายท้อง
........ ทั้งนิ้วมือนิ้วเท้าเรียกว่าทำงานให้นายยศเกือบตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ส่วนขาแขนทำงานในบางช่วงเท่านั้นก็ได้พักแล้ว แม้ในยามหลับนิ้วมือก็ยังเกาเนื้อเกาตัวให้นายยศ ยามหลับนิ้วเท้าก็ต้องหงิกงอผ่อนคลายความเจ็บปวดยามที่นายยศเป็นตะคริว แต่ทำไมนายยศไม่เคยรักนิ้วมือกับนิ้วเท้าเลย
........ วันหนึ่งในระหว่างการเดินทางไปทำหน้าที่ของนายยศ นิ้วน้อยทั้งยี่สิบก็ปรึกษากันและตัดสินใจว่า พอกันทีสำหรับนายยศที่ไม่เห็นคุณค่าของพวกเราและไม่เคยรักพวกเราเลย เราปรนนิบัติบีบนวด ล้วง แคะ แกะ เกา สารพัด ก็ยังบอกว่าพวกเราไม่มีประโยชน์
........ "ต่อไปนี้ฉันจะอยู่นิ่ง ๆ ไม่ทำอะไรอีกแล้ว ปล่อยให้สองขาทำไป" นิ้วเท้าน้อย ๆ ประกาศก้อง แล้วนิ้วเท้าทั้งสิบก็เฉยชาทันทีไม่ยอมขยับสักนิ้วเดียว
........ "พวกฉันก็จะไม่ยอมขยับเช่นกัน" นิ้วมือน้อย ๆ ประกาศตามนิ้วเท้าแล้วก็เฉยชาไม่ยอมขยับเช่นกัน
........ นายยศ ผู้บ้าคลั่งในความแข็งแรงของตัวเอง และหลงใหลในแขนขา มีความรู้สึกชานิ้วเท้า และนิ้วมือ นี่เขาเป็นอะไรไปทำไมนิ้วทั้งยี่สิบนิ้วไม่ยอมขยับ เมื่อไปถึงที่ทำงาน นายยศวางแขนบนโต๊ะทำงานแต่ไม่สามารถหยิบจับงานทำได้ เข้าห้องน้ำก็ทำความสะอาดไม่ได้ ตอนเที่ยงจะหยิบกินอาหารก็ไม่ได้ จะล้วง แคะ แกะ เกา แขนก็ทำให้ไม่ได้เลย
........ ตอนบ่ายนายยศชอบหลับในที่ทำงาน เขามักจะเอานิ้วชี้และนิ้วโป้งเท้าขยับดีดไปมาก่อนหลับเสมอ ตอนนี้เขาขยับนิ้วเท้าไม่ได้ คืนนี้ก็คงไม่ได้อีกเช่นกัน เขาจะขยับนิ้วเท้าเคาะพื้นเล่นเหมือนเคยก็ไม่ได้ ขาก็ทำสิ่งเหล่านี้แทนนิ้วเท้าไม่ได้เลย และในตอนกลางคืนนายยศก็เป็นตะคริวเขาเจ็บปวดทรมานมาก จะขยับนิ้วเท้าเพื่อผ่อนคลายความเจ็บปวดก็ขยับไม่ได้ จะขยับขาแทนก็ทำไม่ได้
........ ทั้งแขนและขาเหนื่อยมากเมื่อไม่มีนิ้วมือนิ้วเท้า แม้พวกมันจะพยายามทำให้นายยศแต่ก็ทำไม่ได้สักทีนายยศโมโหแขนและขามาก ที่อุตส่าห์รักและโปรดปราน แต่ไม่สามารถทำงานแทนนิ้วมือนิ้วเท้าให้เขาได้ นายยศโมโหที่พวกเแขนขาไม่ได้ดังใจก็ฟาดแขนฟาดขาทำเอาแขนขาเจ็บกันไปหมด พอหายโกรธนายยศก็เจ็บไปด้วยเช่นกัน
........ "ข้ามีนิ้วน้อยทั้งยี่สิบ ยังดีกว่ามีสองมือสองขาอย่างพวกเอ็งซะอีก นี่ข้าหลงใหลพวกเจ้า และมองนิ้วน้อยผิดมาตลอดหรือนี่" นายยศพูดออกมาด้วยความโกรธ และคิดได้ แต่ก็สายเสียแล้ว
........แขนขาคิดถึงนิ้วน้อยทั้งยี่สิบทันที ถ้าพวกเขาไม่แกล้งนิ้วน้อยก็คงไม่ต้องลำบากอย่างนี้ แขนขาโมโหนายยศมากเหนื่อยก็เหนื่อยเลยหยุดเฉยไม่ยอมขยับ ทำให้นายยศเป็นอัมพาตทันที ไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกายได้
........ แพทย์มาดูอาการนายยศ แล้วบอกว่า ถ้านายยศดูแลแขนขาและนิ้วน้อยทั้งยี่สิบอย่างดีและทั่วถึง นายยศก็คงไม่ต้องเป็นอัมพาตอย่างนี้ หมอจะรักษาให้แต่จะหายหรือไม่หายขึ้นอยู่กับว่า นิ้วน้อยและแขนขาจะยอมตอบสนองโดยดี และก็ขึ้นอยู่กับว่านายยศจะดูแลนิ้วน้อยและแขนขาได้ดีและกลับมาใช้งานได้เหมือนเดิม และสุดท้ายนายยศต้องทำให้ นิ้วน้อยและแขนขาสามัคคีกันทำงานด้วย ทั้งหมดที่แพทย์กล่าวมานี้ คงใช้เวลารักษานานมากกว่าจะหาย แต่ถ้านายยศตั้งใจจริงใจก็ยังพอมีโอกาสหายได้
เรื่องสั้น โดย พิปป้าสมายล์ PippaSmile
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
........ "องค์กร" ทุกองค์กร จะไปสู่ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ได้ ต้องอาศัยทุกคนในองค์กร ตั้งแต่ ยาม แม่บ้าน พนักงาน หัวหน้างาน ผู้บริหารและเจ้าของกิจการ โดยทุกคนต่างทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด ทุกตำแหน่งมีความสำคัญเท่ากันหมด จะขาดตำแหน่งใดไปไม่ได้ เพราะถ้าขาดองค์การก็อยู่ลำบากขึ้น
........ "สถาบันครอบครัว" จะประสบความสำเร็จและมั่นคง ต้องอาศัยความร่วมมือร่วมใจของสมาชิกทุกคนในครอบครัว ลูกเป็นเด็กมีหน้าที่เรียนหนังสือ แม่มีหน้าที่ดูแลลูกและสามี และดูแลบุพการี สามีมีหน้าที่ทำงานเลี้ยงดูครอบครัว บุพการีมีหน้าที่อบรมลูกหลาน และเป็นกำลังใจให้ลูกหลาน
........ ทั้ง "องค์กร" และ "สถาบันครอบครัว" ถ้ามีผู้นำที่มีความสามารถ ยุติธรรม และรู้หน้าที่ ย่อมนำพาองค์กรและครอบครัวของตนเองให้มีความมั่นคงและเป็นสุขได้
เขียนโดย ..... พิปป้าสมายล์ PippaSmile
ฝากติดตามอีก 2 เพจค่ะ คลิก
เพจ จับเข่าคุยกัน กับ พิปป้าสมายล์ PippaSmile
เพจ กลอนและคำคม โดย พิปป้าสมายล์ PippaSmile
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
