เรื่องสั้น -โลกสีฟ้า-
ให้หลังเวหาสยาน ‘อวอยเจอร์ 17’ กลับสู่มาตุภูมิ เมื่อภารกิจสำรวจอวกาศนาน 38 วันเสร็จสิ้น เหล่านักบินอวกาศชักแถวผ่านจุดต้อนรับ สื่อหลายสำนักได้สิทธิ์เข้าถึงตัวพวกเขาก่อนวงศาคณาญาติ
สำนักข่าวCNNรวดเร็วสุด ไมค์ยังมิทันยื่นดี คำถามชิงทะลุออกไปพรวด “การสำรวจคราวนี้อเมริกาเราจะได้ความคืบหน้าใดในอวกาศบ้าง?” ในปลายยุคสงครามเย็น สื่อกับรัฐต่างใช้อาวุธในมือตนเพื่อโปรประกันดาชาติตัวเอง คำถามทั้งหมดจึงถูกคัดกรองมาก่อน
“เหลวไหล!” นักบินอวกาศผู้หนึ่งตอบห้วนไม่สบอารมณ์ สื่อสำนักอื่นพร้อมใจกันหดไมค์กลับทันท่วงที “ภารกิจเหลวไหล เพียงเพื่อเอาชนะรัสเซีย ภารกิจเราต้องสูญเงินไปหลายล้านโดยประชาชนไม่ได้ประโยชน์ สำหรับผมภารกิจนี้ล้มเหลวโดยสิ้นเชิง!” กล่าวจบสาวเท้าจากไปไม่แยแสใครทั้งสิ้น
มีไม่กี่ประเทศที่บุคลากรของรัฐจะสามารถวิจารณ์ชาติตนเองได้โดยเปิดเผย
รุ่งขึ้น เขาถูกไล่ออกจากทุกตำแหน่งในนาซ่าทันที ซ้ำถูกระงับสิทธิประโยชน์อันพึงได้รับทั้งหมด
มีไม่กี่ประเทศที่พูดความเห็นต่อรัฐตนแล้วถูกกฎหมายลงโทษ
วาแรลลี่ คือเจ้าของคำพูด เขาตกลงใจหันหลังให้นาซ่า ถอดชุดนักบินกองไว้กับพื้น สวมเสื้อยีนส์ตัวเก่ง สะพายเป้ใบโปรด บ่ายหน้ากลับบ้านยังแวนคูเวอร์
ทันทีที่ไปถึง เขาโผเข้าสวมกอดมารดา ต่างฝ่ายต่างพร่ำพรอดถึงกัน พร้อมให้พันธะจะเริ่มต้นชีวิตใหม่แบบเรียบง่าย บ้านของวาแรลลี่ทำปุ๋ยส่งโรงงาน
“อวกาศทำให้เขาเสียสติ” ผู้เชี่ยวชาญทางจิตให้สัมภาษณ์ทางโทรทัศน์ “ด้วยความอึดอัด ความผิดปกติของสภาวะแวดล้อม บางคนลงมาแล้วคลุ้มคลั่งก็ยังมี” เขาทำไม้ทำมือประกอบคำพูด “วาแรลลี่เป็นหนึ่งในนั้น แต่ผมคิดว่าไม่รุนแรง”
แม่ของวาแรลลี่ต้องเอามือปิดปากไว้ หล่อนกำลังนั่งชมรายการนี้พอดี ด้านวาแรลลี่เย็นย่ำแล้วยังไม่กลับ ดูผิดวิสัยยิ่ง หล่อนสวมเสื้อคลุมหมายออกไปตาม วาแรลลี่บึ่งรถกระบะกลับมาในจังหวะนั้น เขาปิดประตูกระแทกปัง เดินสวนแม่ของตนเข้าบ้าน ไร้ซึ่งคำทักทายใด หน่วยหน้าถมึงทึงขึ้งเครียด
ครั้นพ้นขึ้นห้องนอน แม่ก็เอะใจ หลังรถเต็มไปด้วยสารพันสิ่งของ จะว่ามีประโยชน์ก็ไม่ใช่ จะว่าเป็นขยะก็ไม่เชิง หล่อนพินิจอยู่เดียวดาย ปกติวาแรลลี่จะไม่ขนสิ่งใดกลับบ้านหลังส่งปุ๋ย และทุกครั้งเขาต้องยื่นเงินค่าปุ๋ยก่อน รอยยิ้มตามหลัง วันนี้วาแรลลี่ไม่ปกติ สงสัยอยู่นานกลับแว่วเสียง “อวกาศทำให้เขาเสียสติ” หล่อนไม่ทราบมันดังมาจากโทรทัศน์หรือรอบตัว
อาการของวาแรลลี่แย่ลงทุกวัน บางครั้งกลับมาเที่ยงคืน บางคราวเนื้อตัวมอมแมม ร้ายถึงขั้นเพื่อนบ้านเริ่มนินทาถึงอุปนิสัยแปลกแยก แม้เงินยังให้สม่ำเสมอ มีน้อยครั้งเขาจะบิดพลิ้ว แต่อย่างไรเขาคือลูกชายเพียงคนเดียว หล่อนจำต้องรักเขา ความรักของแม่ไม่มีเงื่อนไข ไม่มีโดยเด็ดขาด!
สถานการณ์โลกเริ่มส่อเค้าวุ่นวาย ประธานาธิบดี จอร์จ บุช ทุบโต๊ะในสภา ประกาศเปรี้ยงกลางวง “อเมริกาต้องบุกอิรักเพื่อคูเวต!”
สวนทางกับเสียงหนุ่มสาวรุ่นใหม่ เสียงของพวกเขาประสานเป็นเพลงล่องไปในสายลม “สันติภาพจงอยู่ยั้ง สันติภาพจักยืนยง” แต่อาวุธทุกชนิดในสงครามไม่ได้ถูกออกแบบมาเพื่อสันติภาพ สำหรับกองทัพ เสียงระเบิดเสนาะหูกว่าเสียงร้องเพลงของหนุ่มสาว
สงครามสิ้นสุด กำแพงเบอร์ลินแตก รัสเซียแตกออกเป็นสิบห้าประเทศ วาแรลลี่เสพข่าวสงครามจนมากล้น เขาถึงกับออกไปแหกปากตะโกนหน้าบ้าน “โลกระยำเอ้ย!”
ช่างตลก,โลกรับรู้ โลกได้ยิน โลกจึงพิพากษาเขา
ทีมงานวิจัยลงพื้นที่พร้อมข้อมูลในมือเคาะประตูบ้านวาแรลลี่ แม่เขาออกมาต้อนรับ ทีมงานพูดบางอย่างจนแม่หน้าถอดสี หล่อนยินดีพาทีมงานไปพบลูกตนในป่าข้างเมือง ชาวบ้านในละแวกเห็นท่าไม่ดี ออกปากชวนกันติดตามไปอีกกลุ่มหนึ่ง
ทั้งหมดพบวาแรลลี่กำลังขุดดิน ตัวเขาจมอยู่ในหลุมลึก โผล่พ้นเพียงครึ่งตัว ทีมงานคนหนึ่งเข้าไปทักทายสองสามคำ วาแรลลี่ทิ้งจอบในมือ ก้มหน้าเหงาหงอย ท่าทางยอมจำนน
“ลูกคุณทำอะไร?” เพื่อนบ้านไม่สามารถยับยั้งคำถามอันสมควรได้
ทีมงานตอบแทน “เราสำรวจทุกอย่างเกี่ยวกับสภาวะโลก พื้นดิน อากาศ แร่ธาตุ ระบบนิเวศน์ พบว่าบนเนื้อที่ไร่นี้เปลี่ยนแปลงมาตลอด”
“ดิฉันไม่เข้าใจ?” หล่อนนิ้วหน้าพลางกวาดสายตาไปหยุดยังลูกชายตน
“บริเวณนี้ดีขึ้นเป็นลำดับ ไม่ใช่ด้วยธรรมชาติ แต่เกิดจากฝีมือมนุษย์ เราจึงอยากรู้ว่า ใคร?” ทุกสายตารวมไว้ยังวาแรลลี่โดยพร้อมเพรียง ทีมงานอธิบายต่อ “มิเพียงเท่านั้น ความสมบูรณ์ที่เราใช้กล้องจากดาวเทียมส่องวัดล้วนยืนยันว่า ทั้งอากาศ สายน้ำ ระบบนิเวศน์เหมาะแก่การเกิดขึ้นใหม่ของพืชที่สูญพันธ์ไปนานได้ พวกเราจึงสงสัยว่าต้องมีผู้เชี่ยวชาญกระทำบางอย่างกับบริเวณนี้”
เพื่อนบ้านรายหนึ่งเดินเข้ามาวางมือบนไหล่แม่ “ลูกคุณไม่ได้ผิดปกติ รัฐบาลกุข่าวลวงพวกเรา เพราะเขาหันหลังให้”
หล่อนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ สะอื้นไห้อยู่เงียบๆ
“เฮ้ คุณอยู่ในกลุ่มลงรายชื่อประท้วงสงครามนี่ ผมจำข่าวได้”
วาแรลลี่เดินขึ้นจากหลุมช้าๆ ทั้งเนื้อตัวเขรอะคราบดินโคลน “แม่ ผมขอโทษ ผมแอบยักยอกเงินค่าปุ๋ยเอาไปดีซีเพื่อลงนามต่อต้านสงคราม” เขากุมมือแม่ตนเองไว้มั่น มือที่แปดเปื้อน กลับมีไออุ่นพิเศษถ่ายทอดสู่กัน
“คุณคิดอะไรอยู่ถึงทำเช่นนี้ การจะทำเช่นนี้ได้ต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสิบปี?” ทีมงานรายหนึ่งข้องใจ
วาแรลลี่เงยหน้ามองเมฆเคลื่อนคล้อยอ้อยอิ่ง “ผมเคยออกไปข้างนอกนั่น” เขาปรารภขึ้น “เมื่อได้มองโลกจากภายนอกผมจึงรู้ว่ามันงดงาม และเกิดหวงแหนมันขึ้นมา ภารกิจครั้งนั้นทำให้ผมเห็นความสำคัญของสีฟ้า สีของโลกเรา”
ผู้รับฟังทั้งหมดผลิยิ้มให้กัน
“ที่โลกเป็นสีฟ้าไม่ได้เกิดจากภายนอก แต่เกิดจากภายใน” วาแรลลี่วางมือไว้ตรงหน้าอกด้านซ้าย
ทุกสายตาเบือนขึ้นจรดท้องนภาอันไพศาล
โลกจะงดงาม คนต้อง ‘งอกงาม’ จากภายในก่อน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
